Vanaf weg 185 ga ik met een scherpe bocht naar rechts de smalle DC 14 op en kom uit in het dorp Breb. In het dorp geen asfalt maar allemaal wegen met losse stenen. Met een paar bochten waar Sprintertje met zijn 7.30 meter net door kan sta ik dan opeens op een groot terrein. Het domein van Eveline en Matthijs en hun twee kinderen, camping Babou Maramures. Direct dat ik het dorp inreed kreeg ik een speciaal gevoel. Eigenlijk hetzelfde gevoel dat ik kreeg op de berg bij Pauline in de Alpajuras, Spanje. Het is een gevoel van rust van alles loslaten. In de bijna 9 maanden dat ik nu door Europa rondtrek is dat nu voor de tweede keer dat mij dat overkomt. Ook hier zit ik wat hoger, op zo’n 530 meter. Ik stap uit en word ontvangen door Eveline. Zij wijst mij een paar plekken waar ik misschien wel wil staan. Ik vind een heel mooi plekje en ga terug naar de receptie op de veranda van het huis. Eveline geeft mij allemaal informatie en ik krijg dat alles ook op papier mee. Manette van camping de Oude Wilg had al gezegd daar moet je een beleef je droom filmpje maken en dat leg ik voor aan Eveline. Dat lijkt haar wel leuk. In de video vertelt zij het verhaal van haar droom en zie je meer van de camping.
Ik zit net weer voor mijn huisje en daar zie ik twee bekenden waar ik die excursie naar de Orthodoxe dienst mee heb gemaakt en tien minuten later nog twee anderen die toen ook mee waren. Echt leuk dat ik ze hier weer tegen kom. Er lopen een paar mooie wandelingen hier in de omgeving en het is zal tijd worden dat ik weer eens goed beweeg. Ik kies voor een wandeling de hoogte in van zo’n 12 km. Heen kom ik langs een herdershut en de afrastering voor de schapen maar de herder en de schapen kom ik niet tegen. Terug kom ik er weer langs, het hek staat open en natuurlijk geen schaap erin. Dan zie ik iets liggen dat op een dood schaap lijkt. Als ik dichterbij kom springt het beest op. Het is geen schaap maar een woeste hond. In een flits zie ik dat er nog twee honden zijn. De grootste springt op mij af, ik heb wel een stok in mijn hand, maar ja. Nu had ik een paar weken geleden een video gezien van een hondentrainster en gezien wat je eventueel kan doen. Ik blijf staan, zeg niets maar maak mij heel groot, benen goed geaard. Niet in zijn ogen kijken, gewoon staan. Ik had het al eens uitgeprobeerd bij drie kleine hondjes en dat werkte toen en ook bij deze grote honden werkt het. De aanvoerder stopt met blaffen en gromt nog wat na. Mij nog steeds groothoudend (letterlijk en figuurlijk) loop ik langzaam achteruit steeds langs hem heen kijkend en hij laat mij met rust. Ik voel mijn hart toch wel wat tekeergaan. Ik hoor later dat het best een probleem is met die honden en je kunt op de camping een apparaatje mee krijgen dat een ultrasoon geluid maakt en waar niet tegen kunnen. Maar niet alle honden hebben last van die geluiden. Je weet dus maar nooit. Verder is het een rustige wandeling. Op de camping worden als het donker is heel wat vuurtjes aangestoken, er ligt genoeg hout in de omgeving en het is altijd wel heel gezellig met zo’n kampvuurtje.honden
Het is zondag en om zes uur ben ik compleet uitgeslapen. Ja hallo zeg om zes uur ga ik toch niet mijn bed uit. Ik lig nog even te draaien en denk, waarom eigenlijk niet en zo komt het dat ik om zeven uur al aan de wandel ben. Het is dat ik normaal gesproken niet zo’n vroege vogel ben maar het is wel heel lekker. De zon ontwaakt, de vogels fluiten, de kippen lopen hier gewoon los op straat en de hanen laten goed weten dat zij de baas hier zijn. Bij de houten huisjes waar ik langs kom begint de dag ook alweer, de dieren moeten gevoed worden. Ik zie vrouwen met de traditionele hoefdoekjes om al druk in de weer zijn. Geen man te zien. Het eerste dorp waar ik doorheen kom heet Hoteni. Er staat een mooie oude houten kerk uit 1790 en stond eerst in Slatina in het huidige Oekraïne. Aan het eind van de 19e eeuw hiernaartoe gebracht om de oude kerk te vervangen. Helaas is de foto die ik maakte niet scherp maar geloof mij maar het is een heel aparte mooie kerk. Er staat een man bij de ingang en die vraagt mij binnen te komen. Hij is heel trots op zijn kerk. De binnenkant is gewoon heel gezellig met allemaal dikke tapijten op de banken en op de vloer. Heel kleurrijk.
Ik loop weer verder en kom uiteindelijk in Ocna Sugatag. Hier zijn enkele zoutbaden en dit schijnt erg goed voor je huid te zijn. Ik heb er niet op gerekend en heb geen zwembroek bij mij. Het is zondag en de baden zijn tot de rand gevuld met op een mooie huid uit zijnde Roemenen. Morgen ga ik toch op de fiets terug want ik wil dit toch ook wel een keer meemaken.
De elektrische trotter uit gevouwen en erop naar Ocna. Het is zwaarbewolkt en ik moet zelfs een jas aan. Vergeten slippers mee te nemen dus met mijn blote voeten over het grind. Direct een goede massage. Dan ga ik het water in en denk even weg te zwemmen. Dat gaat dus niet. Ik kan niet op mijn buik zwemmen, ik ga vanzelf op mijn rug en blijf gewoon drijven. Dit is echt heel apart. Het is een beetje een olieachtig groen super zout water. Mijn huid prikt aan alle kanten maar het voelt heel lekker. Zo druk dat het er gisteren was zo stil is het nu. We zijn maar met vier mensen in het water. Ik ben blij dat ik dit toch nog even gedaan heb voor ik morgen uit Roemenië vertrek. Ik ben nu vijf dagen in dit dorp en op deze camping geweest en ik heb het idee dat het niet bij deze vijf dagen blijft. Als het kan zal ik hier zeker terugkomen.
Het volgende verslag zal uit Hongarije komen. Misschien maak ik nog een pagina met de mooiste foto’s die ik in Roemenië gemaakt heb maar dat gebeurt ook vanuit Hongarije.
