Aangekomen in de buurt van Bran zie ik een vrouw lopen met in haar hals een soort van beet. Of een paar grote tanden haar in de hals te pakken hebben genomen. Ik loop een eindje achter haar aan en ze gaat een oud houten huis binnen. De deur blijft op een kier en nieuwsgierig als ik ben duw ik de deur voorzichtig iets verder open. Mijn adem stokt in mijn keel en ik krijg spontane braakneigingen. Er zijn mensen die dat koren noemen. Toch kan ik mijn ogen niet losmaken van hetgeen ik daar zie. Dit kan niet echt zijn. De vrouw draagt een karmijnrode jurk, dezelfde kleur als haar volle lippen en ogen. Ze drinkt langzaam uit een soort kelk een vloeistof die verdacht veel op bloed lijkt. Ik heb jarenlang bloed gedoneerd en zoals de kleur als het in de plastic zak zit, zo ziet het er in die glazen kelk ook uit. Het geluid van mijn kokneiging maakt dat zij mij opmerkt. Ik wil snel weglopen maar een prettige stem zegt in goed Nederlands, ho ho niet weglopen kom binnen dan leg ik het je uit. Ja en wat doe je dan.
Ik zag al dat je op straat naar mij keek of in ieder geval naar mijn hals. Ga zitten, wil je wat drinken?
Eh………
Nee je krijgt echt niet te drinken wat ik daarnet dronk, dat is veel te zeldzaam. Hoe heet je?
Harry, mevrouw. Geef mij dan maar om een beetje in kleur te blijven een rode port van minimaal 12 jaar oud. Als ik toch mag kiezen.
Nou mevrouw, ik heet Lucy en nadat ze een prachtig glas port, een Quinta de Vargellas vintage uit 1991 voor mij neerzet begint ze te vertellen. In 1894 heb ik een afspraak met graaf Dracula op zijn kasteel hier in Bran. Ik ben achttien jaar en net gekroond tot miss Bran. Ik wist van de geruchten dat jonge vrouwen niet veilig waren als ze op bezoek gingen bij de graaf. Maar ik ben jong en een sterke vrouw. Ik doe al jaren aan kickboksen. Ik heb mijn mooiste dress aan en word door een rijtuig met vier dampende zwarte paarden ervoor, opgehaald en naar het kasteel gebracht. Op het bordes word ik ontvangen door de graaf himself. Zwarte cape om. Ik dacht eerst nog het is Sanderman van de port en sherry maar het was toch echt de Graaf. Nou je weet waarschijnlijk wel hoe het er in die kringen aan toe gaat. Mooie tafel, gedekt met duur brokaat en het beste eten dat je maar kunt bedenken. De wijn was goed op temperatuur en ging erin als rode karnemelk. ( noot van de schrijver, karnemelk met Tova, wie kent het niet) Op de draaitafel een LP met romantische muziek ( de graaf was zijn tijd ver vooruit). Een nieuwe plaat met Lindy hop muziek. We begonnen te dansen en gingen helemaal uit ons dak met deze opzwepende geluiden. Het werd steeds gezelliger en warmer. Ik weet nu na 124 jaar nog steeds niet of dat nu van het dansen of van de wijn kwam. De graaf liet een nieuwe plaat opzetten met zwijmel muziek. Ik smolt bijna in zijn krachtige armen en toen gebeurde het. Ik was er helemaal niet op bedacht. Hij zette zijn enorme hoektanden in mijn hals, beet en begon mijn bloed te drinken. Heel gek maar ik vond het wel een prettig gevoel.
(foto Pixabay)
Vanaf dat moment was ik ook een vampier en moet ik iedere dag bloed van jonge meisjes drinken om oneindig in leven te blijven. Soms komt dat bloed bijkant mijn neus uit en denk ik weleens, ik stop er maar mee. Maar van die dagen dat er weer eens een nieuwsgierig manneke binnenloopt krijg ik er weer plezier in. Maar ik dwaal af. Hoe kom ik aan al dat bloed. Een vrouw heeft er ongeveer 4,5 liter van en kan dus wel een half litertje missen. Ik heb connecties bij de bloedbank en krijg regelmatig zakken jonge vrouwen bloed keurig thuisbezorgt. Het gemak is dat ik niemand meer hoef te bijten en door iedere dag mijn shot te nemen jong blijf en elke taal kan spreken die ik wil spreken. Vertel dat nu maar in je blog dan zijn alle misverstanden over vampiers tenminste uit de wereld. Het werd nog een gezellige avond. Toen ik eindelijk wegging zei ze nog, als je tijd hebt moet je toch eens in Bran bij het kasteel gaan kijken.
Dat deed ik dus vandaag. Ik sta op een kleine camping op 9 km van Bran. Het is zaterdag, ik stap weer eens op mijn electrische Trotter vouwfiets en ga richting kasteel. Binnendoor over een grindpad waar ook een paar auto’s over rijden. Zo wat stuift dat. Vlak voor Bran kom ik op de hoofdweg waar het verkeer vast staat. Ik fiets er lekker langs. Het dorp heeft mooie grote huizen die allemaal pension zijn en heel veel winkeltjes en kramen met dezelfde artikelen. Maar ik kom voor het kasteel. Het zier er van buiten prachtig uit en het zal aan de binnenkant vast ook wel mooi zijn maar ik ga geen uur in een rij staan om dan voetje voor voetje naar binnen te mogen. Bij die rij daar is de rij van de Efteling niets bij en dan sta je ook nog in de volle zon.
Tips:
- Ga niet midden op de dag naar dit kasteel
- Ga niet in het hoogseizoen
- Ga zeker niet in het hoogseizoen en in het weekend
- Neem in ieder geval voldoende water of een flesje bloed mee.
- Verkleed je als Dracula, misschien krijg je dan voorrang
Als je hier nog eens komt wens ik je veel plezier.
Er is natuurlijk nog wel meer te zien in Bran zoals daar zijnde een heus open lucht museum. Daar ga ik eens een kijkje nemen. Het geeft een goed beeld van de huizenbouw uit de vorige eeuw en hoe de mensen hier toen leefden. Kleine ruimtes waar ook vaak nog de koe of geiten in moesten. Leuk om even gezien te hebben.
Morgen ga ik vanaf camping Alpin Ranch nog een trail of je mag het ook gewoon wandeling noemen, lopen. Daarover de volgende keer meer in een normaal reisverslag.
Warme groet en een glimlach,
Harry
