Er rijdt een auto richting Wissant, Frankrijk. In de auto, mijn lief, mijn twee zussen en ik. Zij gaan mij uitzwaaien als ik begin aan mijn camino naar Santiago de Compostela. Het is 7 april en ik ben er klaar voor. Mijn rugzak weegt 16 kilo. Aan alles heb ik gedacht. Een brandertje en pannetje om in ieder geval koffie te kunnen maken en een kleine eenpersoons tent. Garmin GPS, telefoon, opladers en natuurlijk routeboekjes en wegenkaarten. Wat kan er nog mis gaan. Nog laatste omhelzingen en daar vertrek ik. Via de GR kust route richting Berck.
Het is prachtig weer, het loopt lekker. Hele stukken over het strand. Schoenen uit en dan door het zand dat mijn voeten heerlijk masseert. De eerste dag loop ik 23 km.
Ik lig vroeg in bed en slaap als de bekende roos. Na een goed ontbijt in het kleine familiehotel begin ik enthousiast aan de tweede dag. Het is voor de tijd van het jaar heel zonnig maar niet te warm. Op de boulevard al overvolle terrassen met mensen die genieten van de eerste voorjaars warmte.Weer hele stukken over het strand. Het strand wordt steeds breder en ik blijf bij de vloedlijn lopen. In gedachte heb ik niet in de gaten dat het wel erg breed wordt. Het lijkt of ik rechtdoor loop maar ik loop gewoon richting zee. Plotseling zak ik weg in een soort zwarte olieachtige drab. Hoe harder ik probeer er uit te komen hoe dieper zak ik weg. Er komt een soort paniekgevoel over mij. Het lijkt drijfzand. Ik sta tot net onder mijn knieën in het zwarte goedje. Hoe harder ik trek hoezeer ik wegzak. Rondkijkend zie ik dat er niemand in de buurt is. Er gaat van alles door mij heen. Dit is het dan, einde camino, wegzakkend en dan vloed. Dag Harry. Maar dan het eerste wonder van de camino. Er komt een rust over mij heen en ik val achterover, eigenlijk op mijn rugzak en dat is mijn redding. Langzaam kan ik mij omdraaien en heel zuigend kom ik in los uit de drab. Op mijn knieën kruip ik achteruit naar harder zand en loop dan een heel eind terug. Eenmaal terug op het normale strand sta ik te trillen op mijn benen. Het gebied achter het strand is moerassig. Er loopt een man met zijn zoontje en zij begeleiden mij door een soort doolhof van paadjes door het moeras heen naar het dorpje.
Helemaal zwart en ontzettend stinkend kom ik bij een hotel en ik krijg zowaar een kamer. Met al mijn kleren aan stap ik onder de douche en laat de zwarte smurrie er af lopen. Mijn schoenen hou ik ook onder de kraan want die zijn door de drab twee maal zo groot geworden. Bekaf val ik in slaap. Dit is na twee dagen al een avontuur dat ik van te voren niet had ingepland.
De volgende dag zijn mijn kleren alweer droog, het voordeel van icebraker kleding en start ik weer vol nieuwe moed.
Ik loop sinds kort op lage schoenen. Mijn eerdere loopdagen liep ik op A/B hoge schoenen, op zich niets mis mee.
Twee weken voor mijn tocht begint is er de landelijke dag van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob in Utrecht. Voor de laatste informatie voor mijn tocht. Ik woon een workshop bij van een camino loper. Een zeer ervaren man en boeiende verteller. Zo praat hij ook over schoenen. Waarom zou je die zware hoge schoenen aantrekken. Je loopt toch veel verhard dus dat is echt niet nodig. Je hebt genoeg aan goede lage schoenen. Veel lichter en comfortabeler.
De twijfel slaat onmiddellijk en hard toe. Ga ik nog nieuwe schoenen kopen. Even over nadenken.
Op het einde van de dag gaan alle “pelgrims” die binnenkort vertrekken op het podium staan en krijgen een soort zegen. Nu ben ik niet kerkelijk maar dit ontroert toch wel.
Gezegend ben jij pelgrim, als je ontdekt dat de camino de ogen opent voor wat niet zichtbaar is.
Gezegend bet je pelgrim, als je je geen zorgen maakt over of jij je bestemming zult bereiken, maar of je die samen met anderen zult bereiken.
Gezegend ben jij pelgrim als je ontdekt dat de echte camino begint na het bereiken van de bestemming.
Gezegend ben jij pelgrim wanneer uw knapzak steeds leger wordt en je hart zich vult met inzichten en wijsheid.
Gezegend ben je pelgrim als je ontdekt dat een stap achteruit om iemand te helpen meer waard is dan honderd stappen vooruit zonder te zien wat er om je heen gebeurt.
Gezegend ben je pelgrim als je onderweg jezelf tegenkomt en je jezelf de tijd gunt, zodat de verbeelding in uw hart gevoed wordt.
Gezegend ben je pelgrim als je ontdekt dat je op je weg altijd gedragen wordt door de Eeuwige.
Toch weer een hele geruststelling.
Het is maandag en toch maar even naar de buitensportspecialist. Nieuwe lage schoenen, Lowa Renegade GTX. Klinkt toch goed lijkt me. Daarom loop ik dus op lage schoenen en laat mijn goed ingelopen hoge comfortabele leren Hanwags thuis.
(Volgende week: “hoeveel kan er stuk aan een voet”)
