Groeipijnen van een pleegouder. De weg van ego naar ziel...

Groeipijnen van een pleegouder. De weg van ego naar ziel…

Vorige week postte ik hier een blog. Maar…ik verwijderde hem. Waarom? Omdat dat beter lijkt.                            Omdat de rust van onze pleegkinderen in gevaar kwam. Nooit bedoeld maar het gebeurde wel.

Ik heb geschreven vanuit mijn hart, zonder ook maar enige zure gedachte, bedoeling of intentie. Geen negatieve gedachte aan moeder die mij aanstuurde. Ik schreef, zoals altijd, vanuit mijn hart met de bedoeling te verbinden. Echter, als pleegouder lig je, zo heb ik nu wederom pijnlijk ontdekt, onder een vergrootglas. Wat biologische ouders ook doen, pleegouders moeten zwijgen, mogen er niets van vinden, en moeten een weg vinden om hun gevoelens te verwerken die (de soms schrikbarende) verhalen van pleegkinderen teweeg kunnen brengen, en hebben de schone taak om altijd positief over ouders te spreken met de kinderen. En ja...dat klinkt als een nobel streven. Natuurlijk is dat mooi, en natuurlijk heb je als pleegouder geen ruimte om persoonlijke visie met kinderen te delen. Natuurlijk mag men verwachten dat pleegouders een zo groot mogelijke mate van neutraalheid opbrengen. Maar waar laat ik míjn mens visie? Míjn gevoelens? Niet bij de kinderen. Maar waar dan wel?