Een eindeloze reis naar ergens - Stap 10

Tien stappen beste lezer en we staan nog steeds aan het begin van onze reis. 

De wereld van ergens ligt aan onze voeten. Verruilt u het veilige voor het onbekende? 

Neemt u die extra stap, om zeker te weten dat u niks mist? Of kiest u liever de veiligheid van dat wat vertrouwd is? 

Wat wordt het, de verstikking van de herhaling of de stress van het onbekende? 

Ziet u zichzelf als Master of the Universe of slechts een simpel kudde dier?

De daarop volgende dagen bezocht ik het dal vaker en hield ik de eenden in de gaten. Er was wel degelijk iets vreemds met ze aan de hand. Een grote groep eenden kwetterde luidruchtiger dan voorheen, pikte zichzelf in de veren en bewogen onrustig en ongecoördineerd. De andere eenden hielden afstand van deze groep. 

Ik raadde de veedrijvers aan de koeien weg te houden bij de waterkant en ze hun water uit de troggen te laten drinken. Ze keken me vreemd aan, maar namen mijn advies ter harte. Dat was het voordeel van leraar zijn, vanwege je kennis hebben mensen vertrouwen in je. 

Na enkele dagen was het zieke vee aan de beterende hand. De eenden daarentegen zagen er slechter uit.  Een deel van de zieke groep had zich hersteld, maar de rest zag er lusteloos en duf uit.  Hun ogen waren glazig en hun bewegingen langzaam. Niet veel later lagen er her en der langs de oever eenden lijken. 

Gelukkig dat de kinderen van de stam van jongs af aan leerden dode dieren met rust te laten. Dit was ten eerste uit respect voor de overledenen, maar ook vanuit hygiënisch oogpunt. Toch had ik ook in de les nog even gemeld dat de eenden ziek waren en dat ze dus echt niet gegeten of aangeraakt mochten worden.  

Een van de meisjes vond het zo zielig en vroeg of er echt niks was wat we voor ze konden doen.  "Begeleid ze maar naar het volgende niveau.  Praat tegen ze en leg ze uit dat ze deze wereld mogen verlaten. Dat ze zich mogen klaar maken voor de volgende, " vertelde ik in alle rust. 

Ze was blij iets te kunnen doen voor die zielige eenden. Ik was blij bij de kinderen begrip en respect voor de dood bij te brengen. Toch bleef ik worstelen met de vraag hoe  Numico dit alles kon weten? Wat zat er allemaal verborgen in dat dromerige hoofdje?

Dus toen hij kwam met zijn vraag waren mijn zintuigen verscherpt aanwezig. Wie is eigenlijk de baas van de wereld, waarom is hij de baas? Waar woont ie en wat doet ie?' Dit was geen normale vraag voor een kind van onze stam. Er werd nooit gesproken over bazen, of leiders. Niemand van ons maakte anderen ondergeschikt aan zichzelf. We hadden onze plaats, onze rol in de groep, maar daar hield het wel mee op. Ik probeerde hem nog volgens de regels van onze stam uit te leggen dat iedereen een bepaalde gave bezit en dat het het mooiste is die te delen.

Numico bleef even nadenkend naar me zitten kijken, maar na het einde van de les was hij met de rest vertrokken. Althans dat dacht ik, want toen ik het gebouw wilde verlaten stak er een klein hoofdje om de deurpost.

"Meester, uw antwoord respecteer ik hoor, maar ik droom steeds van een man die in een grote toren woont. Hij heeft hele mooie kleren en mensen zijn heel bang voor hem. Hij voelt zich eenzaam, maar dat weet hij zelf niet. En als ik in de droom vraag: Wie ben jij? Zegt hij dat hij de baas van de wereld is. Maar dat kan toch niet? Zelfs de goden noemen zich geen baas van de wereld. Hoe kan een mens zo eigenwijs zijn dat hij zich die titel toe-eigent en wie is hij dan?'