Dikke regen druppels vielen uit de hemel. Er was geen mogelijkheid tot schuilen, mijn kleren raakte tot in de vezels doorweekt. De andere waren ook gewekt door het koude water en geen van ons keek nog hoopvol uit zijn ogen. Dit zou het trieste einde zijn van een reis, die zo mooi geweest was.  Mooi, ondanks het niet halen van het doel, de reis alleen al was de moeite waard geweest.

“Het is mooi geweest jullie te..' Retsj zweeg, want van achter onze kooi hoorde we geritsel. Waarschijnlijk een dier, maar mogelijk een soldaat die zijn blaas moest legen.

Het was ons verboden te spreken en zelfs nu de vooruitzichten somber waren leek het ons toch verstandig te zwijgen. Mijn ogen speurden in het duister naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Maar de duisternis en de inmiddels nog harder neerdalende druppels beperkten het zicht dusdanig dat er voorbij de houten palen geen herkenbare vormen meer te ontwaren waren.

Retsj ademde alweer in om zijn zin af te maken, toen ik hem een gedempte kreet van verbazing hoorde uiten. Het geritsel was luider geworden en nog voor ik kon vragen wat hem zo verbaasd had stond er iemand tussen de twee kooien, de rug naar mij toegekeerd.

De persoon liep snel naar de voorkant van Retsj zijn kooi en opende deze zonder enig geluid. In het donker kon ik niet zien wie het was, maar mijn bloed begon te kriebelen in mijn aderen toen ik zag dat deze persoon een dolk uit een schede haalde en zich in de richting de woudman begaf.

Ik wilde me afwenden, maar deed dit niet waardoor ik zag hoe de touwen, in plaats van de hals, van Retsj door werden gesneden. Een gevoel van hoop leefde in mij op, ook in de ogen van Numico zag ik iets flikkeren.

Ik stond op om aan de rand van mijn kooi een beter zicht op de situatie ter krijgen. Met mijn handen om de houten palen geklemd trachtte ik met mij ogen de duisternis en het regengordijn te doorboren. Ik was zo gefocust op wat er gaande was dat ik blijkbaar niet de komst van een tweede persoon gehoord had. Terwijl mijn ogen probeerden te zien wie onze redder in nood was en mijn hersenen bedachten wat ze konden maken van wat mijn ogen zagen werd ook onze kooi geopend.

Even keken Numico en ik elkaar aan, hij knikte alsof hij wilde zeggen goed volk. We volgde de schim, die zich in hoog tempo van het kamp verwijderde. We moesten rennen om hem, naar ik aannam, bij te houden.

Wat was hier gaande, bevrijde hij ons? Of was dit een ziek spel, waarbij wij als prooi opgejaagd diende te worden als vertier voor dronken soldaten? Na wat ik eerder heb gezien zou me dat niks verbazen.

Inmiddels hadden we het kamp verlaten en ik had nog steeds geen soldaat gezien. Achter ons hoorde ik de zware voetstappen van Retsj.

“Tssst hier,” met een ruk draaide ik mijn hoofd in de richting van het geluid. Daar stond de schim tussen vijf doorweekte en gezadelde paarden. Retsj had zich inmiddels bij ons gevoegd en ook zijn bevrijder had de bosrand, waar de paarden stonden, bereikt.

Toen deze mij aankeek, keek ik een in het gezicht van een heel gespannen, maar lachende Cabilah. Zonder een woord te zeggen bestegen we de paarden. Het was ze zelfs gelukt om een paard te vinden wat niet na enkele uren zou bezwijken onder Retsj zijn gewicht.