Enkelen van deze jonge mannen hadden nog les van mij gehad toen ik net leraar was. Dit zorgde toch wel dat er enig respect voor mijn persoon bleef leven in hun geest. Wat vervolgens er weer voor zorgde dat, samen met enkele glazen rijstwijn, zij met mij spraken over zaken waar de oudere stamleden liever niet van hoorden. 

De wijn deed ze af en toe zo luid spreken dat ik ze tot kalmte moest manen. Het was niet de bedoeling dat de stamoudsten iets meekregen van deze gesprekken. Want te veel informatie uit de buitenwereld werd nog altijd niet gewaardeerd.

Ze wisten me enkele zaken te vertellen over de wereld buiten de veilige hutten van ons dorp. Het ging mij niet zo zeer om wie waar woonde en welke handel met hen te drijven viel. Het ging om de sfeer van die wereld en vooral om de verhalen over vreemde gebeurtenissen.

Ik kwam tot de conclusie  dat de mannen er van overtuigd waren dat ook de mensen buiten ons dorp niet op de hoogte waren of dat er in de weide omtrek één of andere baas woonde. Wel werd me duidelijk dat de nederzettingen onderling kennis uitwisselden over het gebied waarin ze leefde. Hierdoor was hun wereldbeeld iets breder dan dat van ons volk wat nog altijd wat teruggetrokken leefde. Maar geen enkele verwijzing naar een groot leider waaraan ze loyaliteit verplicht waren. Maar ook hun kennis beperkte zich enkel tot de directe streek, blijkbaar bezat niemand kennis over de wereld daar buiten.

Het enige wat ze wisten te vertellen was dat er ooit enkele reizigers door de dorpen getrokken waren. Ze droegen vreemde kleren en zowel hun uiterlijk als hun wapens leken in niets op de wapens van de lokale bevolking. Deze mannen hadden enkele dorpen doorkruist, alwaar ze mooie voorwerpen hadden geruild tegen water, voedsel en lastdieren. Ze waren verder gereisd in de richting van de bergen.

Dit voorval verhaalt zich tientallen jaren geleden. Nooit is een van deze mannen teruggekeerd naar de dorpen die zij bezocht hadden. Eigenlijk waren de meeste mensen hen allang vergeten. Gelukkig dat onze komst in één van deze dorpen een oude bewoner deze vergeten gebeurtenis deed herinneren. Hij vroeg of wij ook ooit bezocht waren door de goud-zwarte ruiters.

Veel meer leerde ik niet van deze gesprekken. Hun vertellingen gaven mij wel een goed beeld van de streek en haar samenstelling. In mijn hut begon ik op rijstpapier een schets te maken van wat zij mij vertelde over omliggende dorpen. Natuurlijke herkenningspunten werden in kaart gebracht, zo gedetailleerd als ze beschreven werden. Ik probeerde zelfs de zaken waar geen getuigen van waren geweest en die dus enkel van horen zeggen waren, een plaats op het papier te geven.  Zo bevatte de kaart zelfs de mythische figuren, magische bomen en betoverde watervallen, die volgens overleveringen ooit aan de randen van de bekende wereld waren gezien door reizigers.