Waardoor wordt u gedreven, en dan eerlijk lezer? U zit niet te wachten op het gewenste antwoord, dat kunt u uzelf nog zo vaak voorspiegelen. Maar wat drijft u werkelijk, wat doet u dagelijks opstaan?
Voorzover ik het zie zijn de werkelijk motivaties vrij beperkt. Liefde, lust, financieel gewin, het spel dat leven heet? Zoek diep van binnen en stop niet bij de verantwoording voor uw omgeving, kinderen, ouders etc.
Maar wat drijft u in uw diepste kern, zijn het lusten, verlangens, de drang tot overleven, of is het een verhevener gevoel?
Terwijl ik terug het strand opliep snap ik waarom de verhalen over het oude land nog steeds voortbestaan. Het groene landschap tegen de rood gelige bergwand. De oplopende begroeiing van helm gras en lage gewassen naar de bomen die meer richting de kloof groeide en die onmetelijke lange bergwand die de horizon beperkte. Het had iets majestueus, als in dit kleine stukje aarde behoort ons wij zullen haar eren en beheren.
Tijdens het aankleden viel er een leren map uit mijn kleren, het was een wonder dat de soldaten deze niet hadden gevonden. Daarentegen hadden ze alleen snel gevoeld of ik ergens een verborgen wapen droeg en waren ze niet opzoek geweest naar waardevolle spullen. Het waren niet langer de vragen die mijn nieuwsgierigheid aanjaagde, maar de eerste plaats was inmiddels overgenomen door dit kleine stapeltje in leer bewaarde teksten.
Half aangekleed rende ik terug naar de plek waar we die nacht ons kamp opgeslagen hadden. Als Reiko nog niet wakker was dan zou ik hem wekken, ik kon mijn wens te willen weten niet langer bedwingen.
Gelukkig voor hem was hij al ontwaakt en doorzocht zijn spullen. Ik duwde het pakketje wat ruwer dan noodzakelijk was geweest in zijn handen. Het was niet mijn bedoeling,maar mijn gehaastheid maakte mijn bewegingen wat ongecontroleerd.
“Wat moet ik hier mee?” Vroeg hij, terwijl hij staarde naar de leren bundel.
“Lezen en direct vertalen,” reageerde ik .
Nog wat ochtend schor begon Reiko de tekst te lezen.
“Hierbij geeft de raad van generaals, beëdigde adviseurs der Sikh, alle officieren toestemming tot het gebruik maken van de Sharido en de honden eskaders in de strijd ter verovering van nieuw land. Uit naam der Sikh zal de geterroriseerde overgebleven bevolking onder de hoede van het rijk geschaard worden.
Indien er nog sprake is van weigering is het geoorloofd alle noodzakelijk tactische maatregelen te treffen, die volledige overgave bewerkstelligen. Hiervan hoeft geen rapportage gemaakt te worden, evenmin van het gebruik van de Sharido. De reportages hoeven slechts de veroveringen, met hun grote en geschatte waarde te bevatten.
Deze dienen elke 12 dagen te worden gestuurd naar de raad van generaals, die mede door deze rapportages zijne hoogheid de Sikh op de hoogte kan stellen van onze vorderingen. Om reden van duidelijkheid der verdiensten worden de rapportages aan de eigen bevelhebber in de raad gestuurd, opdat zijn roem of falen voor de ogen van Zijne hoogheid duidelijk zal zijn.
Raad van adviseurs. “
“Wat betekent dit in godsnaam, en waarom is het zo belangrijk dat die dode soldaat dit op zijn lichaam droeg?” Vroeg ik geïrriteerd, zo op het eerste gezicht betekende dit weinig goeds.
Reiko dacht heel even na; “Had de man een ander kleur uniform dan ik, of mijn soldaten?”
“Zijn uniform was netter, zwart en met gouden emblema geen zilveren, zoals jij droeg.”
“Verdomme, eigenlijk had ik dit moeten weten. Het zit namelijk zo. De Sikh heeft een aantal troepen die je niet graag tegen komt. Beesten zonder geweten, uit op bloed, seks en winst. Hoe ze zo verknipt komen is me een raadsel, maar ik vermoed dat er een langdurige training aan vooraf gaat.
Voorheen was het gebruik van alle middelen geoorloofd om grenzen uit te breiden. Onze staat is echter niet alleen oorlog zuchtig, er zijn ook geleerden, filosofen en mensen met gezond verstand. De verhalen over deze bloeddorstige honden, die in de Sikhs naam handelde, kwamen bij hen terecht.
Ze hebben toen de raad van adviseurs gevraagd deze troepen enkel en alleen bij noodverordeningen in te zetten. De raad verklaarde dat dat al gebeurde en dat er in een enkel geval van miscommunicatie mogelijk een groep Sharidos ingezet was om een dorp zonder reden terecht te stellen.
Dit antwoord schiep tevredenheid en men kon aannemen dat deze mannen, die hun woord gaven dat er op beschaafde manier omgegaan werd met de nieuwe toegevoegde stammen, de waarheid spraken. De steden die wij innamen gaven zich maar al te vaak gewonnen zonder strijd. Alleen de aanblik van onze uniformen was voor vele al voldoende om in huilen uit te barsten. Diep van binnen wist ik dat het niet klopte, maar de soldaat in mij wou het niet weten.”
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
