Valt het u ook op lezer hoe vaak het thema vertrouwen terugkomt op deze reis, een eindeloze reis heeft baat bij oneindig vertrouwen. Toch is dat voor velen van ons niet weggelegd. We dragen de littekens van ons verleden vaak onzichtbaar met ons mee.
Dat onzichtbare brengt risico´s met zich mee. Voor onszelf en onze omgeving, die ons liefdevol wil aanraken, maar zijn hand, zonder het te weten, op oud zeer legt.
Maar ook wij zelf vergeten soms waar de pijn vandaan komt in een poging de oorzaak te verdringen, waardoor onze buitenproportionele reacties onze niet voorbereide omgeving rauw op hun dak vallen.
Het reizen te paard was toch wel een verademing ten aanzien van de voettocht, die we zolang geleden aangevangen waren. Het was moeilijk te berekenen hoeveel dagen we op deze manier bespaarden, maar het moeten er een vele geweest zijn. Toch had onze voettocht ons een belangrijke band gebracht, deze groep van mensen, en dan rekende ik Retsj er per ongeluk nog bij, had een bijzondere plek in mijn zijn verworven. Vreemd dat ik zo verlaten van alles wat ik ken, zo'n goed gevoel krijg van de mensen waar ik mee ben.
De week rust had me goed gedaan, maar eenmaal onderweg kriebelde mijn bloed weer. Ik was blij dat we aan de volgende stap van de onderneming waren begonnen. Ook al betekende het dat het bezoek aan de stad nog even moest wachten. Ongezien zouden we elke dag toch een stap dichter bij ons doel komen.
Als we maar niet te langzaam liepen om de dorpen in de bergen te beschermen tegen de steeds verdere uitbreiding van het rijk van de Sikh. Maar mijn vertrouwen zei me dat we op de juiste weg waren. Dat we niet gestuurd waren als we te laat zouden komen. Toch behield mijn ratio enige scepsis en angst dat ik mijn dorp nooit meer zou aantreffen zoals ik haar achtergelaten had.
We trokken weer door de hel van smaragd, Cabilahs olie van de witte bloemen beschermde ons bijzonder goed. Het was zelfs zichtbaar hoe zwermen van immense muggen weken zodra we voorbij stoven. Ik dankte die oude man voor zijn verhalen en was tevreden over mijn nieuwsgierigheid, die mij nu eens had gered in plaats van in de problemen bracht.
De dagen verliepen voorspoedig en aan het einde van de tweede dag waren we weer op de plek waar we ook op de heenreis rust hadden gehouden. Toen weliswaar voor een aantal minuten, deze keer zouden we hier de nacht door brengen. Er was water en de omgeving was volledig aan het zicht onttrokken. Dadrie hoopte de volgende avond het landhuis van zijn vriend Kreytu te bereiken.
Hij vertelde ons dat het huis in een vallei lag. Dat we, als hij het zich goed herinnerde, vanaf de westelijke helling het hele landgoed vrij goed in de gaten konden houden. We besloten dat we lichtsignalen zouden gebruiken om te communiceren. Dadrie zou 's nachts, als Kreytu sliep, een kaars brandend voor zijn raam zetten, dit zou betekenen dat er geen nieuws was. Wij zouden een fakkel ontsteken als bevestiging van geen nieuws. Twee fakkels zou betekenen ´goed´ nieuws, eveneens als twee kaarsen. En in dat geval, en als de kust veilig was natuurlijk, konden we Dadrie een nachtelijk bezoekje brengen.
Geen kaars zou betekenen dat hij niet in staat was een kaars aan te steken. Wat inhield dat hij naar alle waarschijnlijkheid gevangen was genomen. Geen fakkel zou betekenen dat geen van ons meer op de afgesproken plek was. Dit hield in dat er grote problemen waren. Het leek simpel en effectief.
Terwijl we ons voorbereide op de nacht hoorde ik Dadrie uit over zijn vriend, niet dat het veel zou helpen maar ik hoopte dat ik zo onze situatie een beetje in kon schatten.
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
