Als u uw gedachten de vrij loop laat lezer, komt u dan om in vragen als waarom en wat als?
Weet u wel zeker dat u al die antwoorden wil ontvangen? Weet u ook dat u mogelijk overspoeld wordt door vervolgvragen waar u geen antwoord op ontvangt?
AI sinds onze gevangenname hadden we niks meer van Monta gezien of gehoord, waarschijnlijk had hij het gevaar geroken en zich terug getrokken. Blijkbaar had hij ons op een afstandje gevolgd. Hij zag er vies uit, modder en klitten duiden dat hij een lange tocht achter de rug had. Vanaf de bergen hierheen alleen al was een behoorlijke afstand, maar ik denk dat hij ons gevolgd is tot de groene hel. Zijn instinct zal hem beschermd hebben en hem te kennen gegeven niet verder te gaan. Hij moet ons spoor weer ergens hebben opgepikt, na al die jaren is hij haar nog steeds trouw.
Dadrie straalt als ook hij besprongen wordt, blijkbaar is Cabilah hem vergeten in te lichten Over de hond die een Pup moet zijn geweest toen het dorp werd aangevallen. Het beest mag oud zijn blijkbaar is hij nog levenslustig en sterk zat, gezien de afstand die het dier had afgelegd. Nadat iedereen Monta had aangehaald viel hij moe aan de voeten van zijn meesteres inslaap. Wij besloten zijn goede voorbeeld te volgen.
De volgende dag vertrokken we vroeg al snel veranderde de bossen veranderden in steppen, lang droog gras zover het oog reikte. Het gebied was vlak, waardoor we flink vaart konden maken zonder telkens ergens voor uit te moeten wijken. Lage struiken met enorme doornen en her en der een eenzame steeneik versierde het landschap.
Het was maar goed dat we overvloedig veel voedsel gepakt hadden, want dit gebied bracht weinig soelaas. Het zou goed zijn voor dieren, maar een mens zou hier niet van kunnen leven. De rode grond die we zo gewend waren geraakt in de berggebieden was inmiddels een gelige zandgrond geworden. De regen was al geruime tijd afwezig geweest aangezien we een spoor van stof achter ons lieten. Het land had iets triests, terwijl ik dat besefte zag ik links van mij een zongedroogd kadaver van wat ooit een Yak moet zijn geweest.
Het leek allemaal zo onwerkelijk wat er gebeurd was. Het gevecht, de dood van Retsj, onze ontsnapping, de groene hel, Cabilah die haar broer terug vindt. We zouden slechts op zoek gaan naar de heerser van de wereld. Maar zonder hem nog gevonden te hebben is mijn wereld uit zijn voegen gegroeid, Ken ik mezelf nu beter dan voorheen? Durf ik nu te vertrouwen? Zou deze reis niet draaien om de Sikh? Is hij slechts een verwezenlijking van de reden die ik nodig had dit avontuur te beginnen?
Het leek toch geheel onmogelijk dat wij als vluchtelingen, of nog beter gezochte misdadigers in staat zouden zijn het hoofd van de organisatie, die ons vervolgt, op een vrije manier te spreken te krijgen. Wederom besloot ik me niet te veel bezig te houden, met wat allemaal zou kunnen. Of wat er voor diepere betekenis zat in deze onderneming. Want die antwoorden waren oneindig, en het was leuk om even te drijven op de stroom van vragen, maar het is niks om te verdrinken in mogelijke antwoorden.
Numico kwam naast me rijden, we waren nog geen jaar onderweg of misschien wel ik begon na te gaan hoe lang we al weg waren. Aangezien het koude seizoen gepasseerd was zouden we zo goed als een jaar onderweg zijn. Toch leek hij zo veel ouder dan toen we vertrokken. Het was niet alleen de reis geweest, ook de vrijheid om te zijn wie hij werkelijk was had deze jongen versneld doen groeien in een man.
"We zullen de Sikh ontmoeten, ik heb hem vannacht weer gezien. Hij onthaalde mij alsof ik zijn verloren zoon was. Het was vreemd we waren met z'n tweeën, geen bediende niks en hij bood mij drank aan. Hij schonk het in, hij nam plaats in een zetel van gelijke hoogte en keek me aan terwijl hij sprak. Hij deed dit heel onzeker, alsof hij dit niet gewoon was, zo voelde het ook. Vervolgens zag ik bloed, het hele gebouw zat onder het bloed, maar zowel mijn handen als kleren waren schoon. Er waren geen lijken, slechts bloed. Geen mensen, behalve ik. Het was duidelijk dat ik hem zal ontmoeten, maar waarom dat bloed?"
Vreemd, ik kon het bloed ook niet verklaren, terwijl ik bedreven was in het verklaren van visioenen voelde ik niks bij dit beeld. Het was alsof Numico iets gezien had, dat niet voor hem bestemd was. Maar voor wie dan wel. Als hij dit zag moest het iemand zijn die hem na aan het hart was. Dat zou betekenen één van ons. Of zou het mogelijk zijn dat het antwoord in de toekomst lag en de persoon mogelijk ook?
Het bleven raadsels en zelfs met de sleutels van interpretatie bleven er soms te veel antwoorden over. Maar het kon geen kwaad om de gevonden antwoorden ergens in je achterhoofd te houden, de toekomst zal moeten uitwijzen of het nuttig was.
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
