Waar bent u als de dood voor lezer? 

Toch vreemd dat een gezegde "als de dood zijn voor" spreekt over angst. Als ik "als de dood zou zijn" voor koeien zou dat dan niet moeten betekenen dat alle koeien in mijn omgeving dood neer zouden vallen.

Hoe eng is het om jezelf werkelijk te leren kennen, bent u er als de dood voor om er achter te komen wie u werkelijk bent? In te zien waar uw verwrongen gedragingen uit voortkomen. 

Wie of wat die puurheid, die ooit in u schuilde, heeft vergiftigd? Vervuild, terwijl u even niet op zat te letten of niet in staat was de vervuiling te voorkomen?

(leest u liever deel 1 eerst klik hier)

“Martio je leeft al vele zomers en nimmer heb je je druk gemaakt over dat het een oponthoud was van het doel dat je probeerde te verwezenlijken. Nu daar nog een jaar bijkomt is dat dan opeens een reden om je druk te gaan maken?

Het is het ego dat je voelt, niet je wijsheid. Je ego wil slagen of falen. Maar of je slaagt of faalt maakt uiteindelijk niets uit, maar ego durft niet de tijd te nemen. Je zou namelijk kunnen gaan inzien dat je doel belachelijk is, of onmogelijk.

Je zou jezelf dan moeten aankijken en zeggen dat je een stommiteit hebt begaan. Bent gaan geloven in je eigen sprookjes. Je zou bij terugkomst verhalen te over hebben, enkel niet de reden van je vertrek durven te verhalen. Een deel van je is bang om te wachten, bang om uit te stellen uit angst om te falen.

Zolang als je handelt vanuit je hart, faal je niet. Zolang als je overtuigd bent te slagen, slaag je. Mocht je overtuigd raken niet meer te willen slagen, dan heb je nog jouw doel bereikt. Jij hebt je weg bepaald aan de hand van je hart, je keuzes gemaakt door je gevoel te laten spreken. Maar wees niet bang voor je angst. Zij wil je beheersen en zodra zij dat doet zal je leven voldoen aan de schijn veiligheid van de banale middelmaat.

Veiligheid is namelijk nooit gegarandeerd, zelfs de veiligste keuzes kunnen onvoorziene gevaren met zich meebrengen. Daarmee pleit ik niet voor roekeloos gedrag, maar voor keuzes op basis van je gevoel, keuzes uit je kern, keuzes uit je hart."

Nors vertelde ik Numico dat ik moe was en vertrok, geïrriteerd door zijn wijsheid, naar bed. Zijn woorden bleven me echter achtervolgen. In alles wat ik deed en dacht, voelde ik zijn wijsheid als een sluier om me heen hangen. Mijn ego verzette zich. Bestookte me 's nachts met nachtmerries, maar overdag verloor het terrein. Steeds meer genoot ik van het werk, de rust, de samenwerking aan iets groters.

De avonden werden gevuld met verhalen over hoe de toekomst er uit zag als het aan ons lag. Over het verleden, ouders, grootouders en afkomst. Terwijl ik dacht iedereen te kennen, behalve Kreytu natuurlijk, bleek dat ik erg weinig wist van de achtergronden van hen, die mij zo dierbaar waren geworden.

Elke avond ontdekte ik facetten in de anderen, die mij hen beter deden begrijpen. Ik wist wat ik van ze kon verwachten, maar waar hun persoonlijkheden hun oorsprong vonden werd me steeds duidelijker.

Cabilah blijkt ooit gewenst te hebben de macht te hebben over de slechte mannen, zodat zij niemand meer iets aan konden doen. Ze kreeg haar wens, maar het besef kwam na de noodzaak. Pas toen ze het ons vertelde, legde ze zelf de link.

Ook zij genoot hier op de boerderij, dat was duidelijk. Ze zorgde voor haar mannen, haar mannen waardeerden haar zorg. Vooral Kreytu was blij met een vrouwenhand in het huis, zijn moeder was jong overleden. Hij was een kind van zijn vader. Ooit idoliseerde hij zijn vader, de man van staal, die altijd een antwoord en een oplossing had. Maar hem tevens in zijn voetsporen dwong.

In het begin was dat ook Kreytu's wens, tot de dag dat hij zijn eerste veldtocht, als een elfjarige aan de zijde van zijn vader, meemaakte. Ze reden een klein dorp binnen. De kinderen, die op straat speelden, vluchtten de huizen in. Kreytu hoopte ze snel weer op straat te zien, om dan mee te kunnen spelen. Zijn vader gaf een paar bevelen. De soldaten stegen af, stormde de hutten binnen en dreven de dorpelingen bijeen.

Kreytu wou afstijgen om met de jongens te spelen, zijn vader verbood hem dat met één enkel handgebaar. De bijeen gedreven massa keek angstig op naar zijn vader, die begon te spreken. 

“Het is mij ter oren gekomen dat dit dorp weigert af te dragen aan de Sikh. Zoals jullie bekend is staan jullie onder zijn bescherming en dienen jullie een halve oogst af te staan voor de privileges die jullie ontvangen. Dit hebben jullie willens en wetens geweigerd, maar ik zal mild zijn." Er steeg een zucht van verlichting op uit de groep. "De straf die ik gepast acht zijn jullie dochters.”

Er viel een stilte, “Zij zullen door het land niet gemist worden, maar moeten wel door haar gevoed worden.” Terwijl zijn vader sprak werden alle meisjes van 6 tot 16 verzameld, het waren er een stuk of acht. Kreytu had nog een kinderlijk soort begrip voor alles wat er gebeurde. Totdat een aantal meisjes begon te huilen.

“Spaar me jullie tranen,” sprak zijn vader. 'Ik wil geen huilende vrouwen meevoeren, zij die huilen mogen blijven.” 

Na die woorden gesproken te hebben staken twee soldaten hun zwaard door de borst van twee van de huilende meisjes. Het huilen stopte.