Wat heeft u op jonge leeftijd dusdanig aangegrepen dat het u (om)gevormd heeft?
Hoelang duurde het wel niet voor u zich bewust werd van de impact van de gebeurtenissen uit uw jeugd, op wie u nu bent?
Ze liggen daar onder dikke lagen stof, verstopt of verscholen, niet zichtbaar voor het blote oog.
Durft u die rommelzolder vol jeugdherinneringen eens en voor altijd op te ruimen?
Kreytu zag hun levenloze lichamen bloedend tegen de grond gaan en hun ouders op enkele meters afstand door hun knieën zakken, hun hoofden op dezelfde aarde drukkende. Ingehouden tranen wegslikkend probeerde ze hun verdriet te verbergen.
De plassen bloed groeide rond de bewegingsloze lichamen van meisjes. Meisjes met wiens broers hij enkele minuten gelden nog wou spelen. Dat spelen zou er nu nooit meer van komen. Zijn vader zorgde in enkele seconden voor dat geen van hen nog ooit met hem zou willen praten, laat staan spelen. Hoe kon zijn vader, de man van staal, zoiets doen?
Doden, dat deden dappere soldaten in veldslagen en gevechten ter verdediging van hun land en hun leider. Een soldaat was een redder van het volk, een edel man die zijn gewonde kameraad hielp te ontkomen aan het zwaard van de vijand. Een soldaat was geen kindermoordenaar. Waren dit de mannen die hij verafgood had. Was dit de manier waarop zijn vader werkte. Hij werd misselijk, zijn maag draaide meerdere malen om, hij voelde duizelingen, het bloed trok weg uit zijn gezicht.
“Zoon je went aan bloed, geloof mij” sprak de man, die tot daarnet zijn vader was geweest. Hij knipoogde, terwijl hij de woorden sprak.
Kreytu kotste alles uit, tot de diepste diepte van zijn jonge maag was hij geraakt. Alles was een leugen, zijn hele leven tot nu toe was niet echt geweest. De jaren die volgden leerde hij meer over de gang van zaken in het leger. Des te meer hij leerde, des te meer groeide zijn haat tegen soldaten, tegen de smerige onderdrukking, tegen zijn vader.
Toch ontkwam hij niet aan dat leger, als zestienjarige zond zijn vader hem mee met een bevriende officier. Kreytu had geen kans. Vluchten was deserteren en daarop stond de dood, hetzelfde gold voor het weigeren van een order.
Kreytu deed zijn plicht, walgde van zichzelf, van de zwakheid niet voor zijn mening te durven staan. Na enkele jaren kwam hij onder het bevel van Reiko te staan. In eerste instantie hield hij zich op de achtergrond, maar hij merkte dat Reiko anders was.
Reiko bleek geen beul, toen hij zeker was van wat voor man Reiko was zocht hij hem vaker op. Hij gaf zijn weerzin over bepaalde zaken te kennen en werd niet vervolgd. Reiko scheen zelfs meer en meer op hem te vertrouwen. Voor lastige missies, of als tijdelijke aanvoerder werd hij steeds vaker aangewezen.
Binnen de kortste tijd was hij de rechterhand van zijn officier. Samen probeerden ze zo eervol mogelijk te strijden, hun eigen soldaten te slim af te zijn door plannen te maken die levens spaarde, maar tegelijkertijd sluw en uitgekookt leken. Ze kregen er lol in hun plannen te verkopen als gewelddadig, waardoor hun aanzien steeg. Ze werden steeds beter in hun verkoop praatjes en de troepen slikte alles. De manschappen zagen hen als ingemeen en doortrapt gezien deze status beviel ze prima. Ze waren trots op hun behaalde successen en de eerlijke manier waarop ze behaald waren.
Ze streden zij aan zij tot die dag dat het bericht kwam dat de vader van Kreytu ziek was, ernstig ziek.
"Dit is mijn kans het leger te verlaten," had Kreytu gezegd. "Er is slechts één reden om te blijven, dat ben jij mijn vriend. Maar ik hoop dat jij zal begrijpen dat ik nu datgene wat ik haat achter me kan later. Terug kan keren naar dat andere wat ik haat en ook dat gedag kan zeggen. Zodat ik een schoon leven kan beginnen, waarin ik niet meer achtervolgd word door wensen van anderen. Waarin ik misschien wat terug kan geven van wat hij heeft afgenomen."
Kreytu vertelde over zijn moeder. Over hoe hij pas veel later besefte wat hij gemist had. Dat hij als jonge jongen slechts liefde voelde voor oudere vrouwen. Nooit keek hij naar jonge meisjes, hun onschuld herinnerde hem aan bloed.
Cabilah had een arm om Kreytu heen geslagen, nu pas zag ik wat anderen vast allang wisten.
Ga naar deel 162 van dit online feuilleton. Het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen voor meer achtergronden zie "Waarom ik mijn boek blog".
Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
