Als alle lichten rondom u doven en u alleen achterblijft.
Als alle houvast als een zandkasteel door de golven verzwolgen wordt.
Wat rest u dan? Wie bent u dan nog?
Is uw zijn verslagen, wordt zij langzaam aan ontoerekeningsvatbaar. Of bezit u de kracht om alle ketens af te werpen, op te staan en te wachten op die nieuwe morgen.
IK HIELD VAN MIJN VROUW
“Sion is niet dom zoals u weet. De verleden tijd, die haar vader gebruikte maakte, ondanks de shock, onzekere gevoelens bij haar los. Toen ze haar moeder niet in haar eigen vertrek vond, riep ze de wacht bijeen. Deze kon niet anders dan de prinses op de hoogte stellen van de gebeurtenissen van de afgelopen avond .
De vriend waar ik u over vertelde, die de raad dient te bewaken, heeft nadat de wacht weggestuurd was toestemming gevraagd hare majesteit Sion te mogen spreken. Hij heeft haar op de hoogte gebracht van de achterliggende redenen. De jonge dame houdt zich sterk, maar niemand kan zijn ouders verliezen en daar sterk onder blijven. U en uw gezellen komen het dichtst bij vrienden, dus ze heeft haar vaders decreet teruggedraaid. U bent verplicht te blijven tot de begrafenis van de Sikh en zijn vrouw. Ze heeft de soldaten, die haar moeder gisteren hebben weggeleid, de opdracht gegeven om haar resten op te halen, zodat beide in de dood herenigd kunnen worden. Ze wil dat u en uw vrienden de dienst bijwonen en heeft gevraagd naar u.”
“Bedankt Nachtegaal, ik zal direct bij hare majesteit langsgaan.”
Mijn hoofd tolde van wat ik net te horen heb gekregen. Mijn hart ging uit naar deze jonge vrouw, die net alle zekerheid in haar leven heeft weggevaagd zien worden. De Sikh dood, Krya dood. De prinses die mij wenst te spreken. Ik had eerder verwacht dat ze Numico zou ontbieden.
Ik moet geruime tijd stil gestaan hebben met mijn hand op de klink van de deur. Want toen ik me losmaakte van mijn gedachtes deed mijn pols pijn van het leunen. Ik had verschillende zaken afgewogen en de mogelijkheden voor de toekomst op een rijtje gezet. Het voelde niet netjes, maar ik had een belofte gedaan aan haar moeder en hoe zwaar de jonge dame het ook mocht hebben, er was nu een mogelijkheid ontstaan een begin te maken aan het inlossen van die belofte. Ik drukte de klink naar beneden en verliet de kamer.
“Gecondoleerd, majesteit,” sprak ik voorzichtig. Het was me niet geheel duidelijk waarom ik ontboden was en het leek me gepast af te wachten en geen veronderstellingen te maken.
“Dank u,” haar stem klonk gebroken. Ze stond, net als haar moeder een dag eerder, geheel in het zwart gehuld voor me, met de rug naar me toe. De gelijkenis was verbluffend.
“U hebt waarschijnlijk geen idee waarom ik u ontboden heb. Het zit zo mijn moeder en ik leefde vrij geïsoleerd. Gedeeltelijk uit bescherming, gedeeltelijk omdat dat het gebruik is. Behalve enkelen van de bedienden bezaten wij en met name ik weinig vrienden. Nu weet ik dat mijn moeder erg op u gesteld was, mogelijk meer dan op welke ander dan ook.
Ten eerste zou ik u willen vragen om de dienst, die voor haar gehouden zal worden, te leiden. Mijn vader zal bij dezelfde dienst begraven worden, maar na zijn daden wil ik hem verzwijgen. Aangezien ik nu het hoofd van de familie ben, kan ik dat doen en zo zal het gebeuren. Er zal met geen woord over hem gesproken worden wanneer hij voorgoed de bovengrondse wereld verlaat.
Mocht u dingen willen weten over mijn moeder, wil ik u graag alle hulp bieden." Ondanks dat haar stem hard en zakelijk klonk, voelde ik de ruimte vullen met het verdriet van de jonge vrouw.
“Uw moeder was een bijzondere vrouw, het zou een eer zijn haar een aantal laatste woorden mee te geven. Mijn vrienden en ik staan in deze tijden geheel tot uw beschikking als u dat wenst.”
Nu pas draaide ze zich om, haar tranen stroomde. “Vergeef me heer voor mijn voorkomen.”
Even twijfelde ik of het gepast was, maar besloot dat ik het niet had op etiquette. Ik nam een sjaal uit haar kast, die zachter voelde dan zijde en droogde haar wangen. Ik was zo dichtbij haar, dat ik me enigszins schaamde. Uiteindelijk was zij nu de enige opvolger van de troon. Haar ogen keken naar me op. Ik zag geen prinses, geen troonopvolgster het waren de ogen van een kind dat dankbaar was troost te vinden.
Voorzichtig legde ik een arm om haar schouder en haar hoofd rustte op mijn borst, “Heer ik ken u niet, maar dank u voor uw steun en begrip,” ze sprak sniffend en moest een aantal keren slikken om de zin af te maken. “In tijden als deze is het verstandig alle oprechte steun te accepteren Hoogheid.”
“Sion. Zeg maar Sion.”
Ga naar deel 194 van dit online feuilleton.
Het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen voor meer achtergronden zie "Waarom ik mijn boek blog".
Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier. Onder de foto staat een link naar het volgende deel (indien het reeds uit is).
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
