In de donkerste uren, wanneer de sluier tussen hier en ginder af en toe opwaait, stromen de boodschappen van hen die ons voorgingen terug naar zij die nog niet klaar waren.
Sta open en luister, of u het uw diepste ik zijn en wijze ik noemt of de steun van uw geliefden aan de andere zijde. Of het gidsen zijn of engelen, de woorden komen. De muur van pijn en tranen probeert ze te blokkeren, maar de woorden stromen.
Als water vinden ze de kieren, de zwakheden in uw verdediging, ze zullen u bereiken. Want zolang u nog hier bent is er nog een doel.
De tempel die bij aanvang uit zijn voegen barstte van het aantal bezoekers was nu half leeg en muisstil. Pas toen ik de verhoging verliet stond het publiek op en applaudisseerde luid. Ik zag vele betraande gezichten, zowel mannen als vrouwen.
Sion was inmiddels naar de deuren van de tempel gelopen om de condoleances en de steunbetuigingen in ontvangst te nemen. Onverwacht als het voor me was kwamen vele totaal onbekende mensen op me af. Mij dankend voor de schitterende toespraak. Handen werden gedrukt en de hoop uitgesproken dat het onrecht dat Krya aangedaan was gerecht zou worden.
Blijkbaar was met het wegvallen van de leider ook de angst even verdwenen om aan de verkeerde zijde van het bestuur te staan. Al zou dit gauw door de raad weer recht getrokken worden. Waarschijnlijk met veel geweld. Toch was dit duidelijk het moment om te zaaien en dat had ik bij deze gedaan. Nadat de tempel leeg was en Dadrie, Kreytu Cabilah en Numico al zogenaamd afscheid hadden genomen van Sion was het mijn beurt. Het meisje viel huilend in mijn armen.
Blijdschap over de geweldige dienst wisselde af met het verdriet dat het verlies van haar moeder opriep. Over haar vader werd niet gesproken. Ik omarmde haar tot ze weer gekalmeerd was, in ieder geval kalm genoeg om afscheid te nemen. Het was een prachtig gespeeld afscheid, waar de emoties hoog opliepen en tranen vloeide. Waarschijnlijk waren de emoties al dusdanig geroerd door de begrafenis dat ze in het gespeelde afscheid nog eens extra losgelaten konden worden. Toen reden we weg, de stadspoorten tegemoet, onzeker of we ooit nog terug zouden keren naar deze wonderbaarlijke stad.
Hijo was op tijd, ze reed voor ons uit naar een rots formatie ergens ver van de begaanbare paden. Ze steeg af en wandelde eromheen. Ze veegde met haar voet de bladeren van een grote platte kei, begroeid met mos en gras. “Hier dit is het.”
Dadrie en Kreytu tilde de steen van zijn plaats, deze bleek een perfect passende deksel te zijn voor een trap die afdaalde in de duisternis. Door het schemerduister zagen we slechts enkele treden uitgehouwen in de rots. Numico ging de oudere dame voor, pas in de tunnel aangekomen gebruikte hij de vuursteen om wat droog gras te laten vlam vatten. Al snel brandde de fakkel, een zwak schijnsel kwam uit de tunnel en verwijderde de zich van ons, totdat het weer een duister gat was.
Het moet vele jaren geduurd hebben om deze tunnel te graven, ze ligt ver van de stadsmuren en het paleis ligt in het midden van de stad, een lange wandeling bedacht ik me. Wij wikkelden ons in huiden en zaten dicht bijeen om elkaars warmte te delen. Het was onverstandig om vuur te maken zo dichtbij de stad. Dat was vragen om ontdekt te worden.
Inmiddels hadden we berekend dat we een halve nacht zouden hebben alvorens Sions verdwijning opgemerkt zou worden. Sion zou een boodschap laten doorgeven dat ze uit zou willen slapen en nog wel zou laten weten wanneer het ontbijt geserveerd kon worden. Als we geluk hadden zou dit ons nog minstens een halve dag geven.
Zodra ontdekt zou worden dat zij zich niet op haar kamer bevond, zou Hijo terug zijn. Ze zou opperen dat ze misschien een wandeling aan het maken is buiten de stadsmuren. Dat ze erg ontdaan was van alle gebeurtenissen en de rust en eenzaamheid van de natuur opzocht, door incognito erop uit te trekken. Iets wat ze wel vaker deed, maar wat ze om het te kunnen blijven doen niet meedeelde aan wachten of bediende. Want deze zouden erop staan dat ze voor de veiligheid op zijn minst één soldaat met zich mee zou nemen .
Dan zou het pas tegen het diner zijn dat de waarheid boven tafel komt. Wanneer de raad dan nog moet verzamelen en tot een standpunt moet komen zou de duisternis alweer lang gevallen zijn. Het had weinig zin uitgebreid te zoeken gedurende de nacht, dus mogelijk zouden er enkele verkenners op uitgestuurd worden. Maar een werkelijke zoekactie zou pas bij het ochtendgloren aan kunnen vangen.
Als wij niet zouden slapen en aan een stuk door reden zou het in het beste geval mogelijk zijn om Kreytu's landerijen te bereiken voor de eerste echte zoektocht.
We spraken fluisterend en vroegen ons af wat de toekomst voor ons in petto zou hebben. Ik verlangde terug te keren naar het dorp. Hoe zouden ze reageren op deze stadse prinses aan Numico's zijde. Cabilah en Kreytu zaten knus bijeen en spraken over hun toekomst samen. Dadrie zat zwijgend voor zich uit te staren.
Wat er de komende tijd ook gebeuren zou een ding was zeker, het was nog niet over. Krya's dood zou niet voor niets geweest zijn. Hoe was ik nog niet zeker, maar ik zou haar wensen vervullen. Of sterven, terwijl ik ze probeerde te verwezenlijken dat had ik versproken.
Een schijnsel kwam uit het gapende gat in de grond, voor de zekerheid hielden we ons schuil. Totaal overbodig want Numico, met de fakkel in een hand en Sions hand in de ander, verscheen glimlachend van uit de opening in de aarde. Nog voor hij de tunnel verlaten had, gaf hij de fakkel aan Hijo. Zij verdween weer in de tunnel, Sion fluisterde nog wat onverstaanbaarheden tegen haar verzorgster voordat we de tunnel afsloten. Het verbaasde me nog steeds hoe het leek dat die gang daar nooit geweest was toen de steen weer op zijn plek lag.
Snel zadelden we de paarden en reden in de richting van de hoofdweg. Dadrie zou ons op enige afstand volgen, zodat oplettende passanten slechts vijf reizigers zouden zien. Om snel voldoende afstand af te leggen in het duister en omdat er door deze dag van nationale rouw geen enkele soldaat werkte, hadden we besloten voorlopig over de hoofdwegen te gaan. Vanaf de morgen zouden we er beter aan doen deze te mijden.
Ga naar deel 199 van dit online feuilleton. Het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen voor meer achtergronden zie "Waarom ik mijn boek blog".
Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier. Onder de foto staat een link naar he volgende deel (indien het reeds uit is).
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
