Waar baseert u uw beslissingen op lezer. Loopt u systematisch de mogelijke uitkomsten van uw acties af. Vertrouwt u volledig op uw hart, of enkel op uw hoofd. Elke kleine wijziging, elk vlindereffect kan enorme gevolgen hebben voor de uiteindelijk uitkomst van uw keuze en de mijne.
Alles duidde op verandering, alsof er een voorjaarsstorm door mijn stoffig geworden leven ging. Het werd steeds duidelijker, er moest wat gaan gebeuren. Ik zette de mok aan mijn mond en dronk in een teug het resterende vocht op. Toen zette ik, harder dan noodzakelijk, de mok terug op de tafel. De knoop was doorgehakt. Althans voor mijzelf, ik zou de kaart die ik geschapen had zelf gaan verkennen. Opzoek naar antwoorden op de vragen en beelden, die mijn geest nu al te lang plaagden.
Ik streek mijn hand, via mij voorhoofd door mijn haar, ademde diep in en zocht de moed bij elkaar om op te staan. Want dit werd de eerste stap sinds ik mijn beslissing had genomen. Nog even keek ik rond, de stenen hut, die zolang mijn veilige thuis was geweest, leek opeens heel klein. Ik keek naar de kaars, blies haar uit en stond op. Deze veilige haven zal niet verdwijnen als ik hier weg ga. Zij zal hier zijn om naar terug te keren wanneer ik gevonden heb wat ik zocht, of het zoeken moe ben.
Ik kan mij losmaken van deze plek zonder dat zij verdwijnt. Zij zal ook zonder mij haar dagelijkse gang van zaken behouden. En mocht ik ooit terugkeren, dan zal ik, misschien met enige moeite, ook hier weer thuis horen
lk heb me altijd zo verbonden gevoeld met deze plek. Het is daarom dat het nooit een realistisch idee was geweest om dit te verruilen voor wat ik nooit aanschouwd heb. Maar nu opeens lijkt het zo simpel, de weg zal vol obstakels zijn, maar zij zal mijn ogen nieuwe schoonheden tonen en nieuwe ideeën aan mijn geest ontlokken.
Ik had mezelf overtuigd, ik kon hier niet blijven. De gemeenschap hier was schitterend, maar zij bood mij niet de antwoorden die ik zocht. Zij bood mij geen uitdaging, geen gevecht. Ze kon me niet bevrijden van de ketens, die al sinds mijn jonge jaren aan mijn hart geklonken zaten en steeds meer met dat hart vergroeiden. Als ik niet snel los zou breken zouden ze zo één met mij worden dat ik ze nimmer meer kwijt zou raken. Een leven lang zou ik geketend blijven aan het verdriet, waar dit dorp aan herinnert.
Nu, mijn besluit stond vast, maar hoe pak ik dit aan. Dit is ongehoord, voor sommige zelfs absurd. Dat ik me in de wereld waag, zonder te weten waarheen of waarvoor. Niet als verkenner, niet als handelaar, niet als expeditie. Maar als eenling, zonder bekend te zijn met de bestemming die ik zoek. Maar ik ben er zeker van dat die bestemming vastligt in mijn lot.
Ik besef me dat het verstandig is niemand van mijn vertrek op de hoogte te brengen. De beslissing te gaan is enkel de eerste stap en deze heb ik misschien wat overijld genomen. Dat hoeft niet in te houden dat ook mijn voorbereidingen in zo'n korte tijd gebeuren moeten. Trouwens het is goed mogelijk dat ik terug kom op mijn beslissing, dat gaat en stuk makkelijker als er niemand weet van heeft.
Sinds mijn besluit probeerde ik elke avond een deel van het langer houdbare eten ongemerkt mee te smokkelen. Maar met de rantsoenen, die we aan het eind van de winter kregen, bleek het onmogelijk om voldoende voedsel te sparen. Het moest op een andere manier, maar daarvoor was slechts één mogelijkheid.
Ga naar deel 24 dit is een dagelijks feuilleton, het verhaal is gebaseerd op regressie therapie, fantasie en levensvragen. Voor het volgende deel klik hier. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
