Als u eenmaal de knoop heeft doorgehakt lezer, kunt u dan nog wachten en alles volgens het plan doen? Of maakt de onrust zich van u meester en ontstaat er die draaikolk van haast, diep in uw binnenste, nu u weet waar u naar toe gaat, dient het dan ook gelijk te gebeuren?
Spijkers met koppen en gaan met die zeepkist. Dagen twijfelde u, wikte en woog u en dan als het besluit genomen is kan het u opeens niet snel genoeg gaan.
Ik besloot de grot te verlaten en al vertrouwde ik er op dat Numico mij niet zou verraden, toch was er een twijfel. Want een kat in het nauw kan rare sprongen maken. Dus leek het me niet verstandig naar het dorp terug te keren. Door weg te blijven ving ik twee vliegen in een klap. Iedereen zou denken dat ik al een halve dag verder ben dan ik in werkelijkheid ben. Daarnaast zou een beschutte positie mij het mogelijk maken de ingang van de spelonk te overzien, terwijl ik aan het zicht onttrokken ben. Zo zou ik eventuele dorpsgenoten, die Numico mogelijk op mijn pad zou hebben gezet, kunnen ontdekken.
Totdat het donker van de nacht zich meester zou maken van de kloof en het mij mogelijk maakt de laatste voorbereidingen te treffen, hield ik me op in een door kreupelhout gevormde haag. Daar nam ik mijn plan nog een keer door. Ik besloot dat ik niet moest dralen, maar de stap moest nemen. Wat had ik eigenlijk te verliezen? Een tamelijk leeg leven, waar, als ik zou blijven, weinig in zou veranderen.
Na enkele uren was ik ervan overtuigd dat Numico gezwegen moest hebben Toch leek het me geen goed idee om de laatste uren in de grot door te brengen. Want de grot mocht dan beschut en door fakkels verwarmd zijn, ik mocht er niet zomaar van uitgaan dat de jongen zijn mond zou houden. Ik kon het me simpelweg niet permitteren om er naast te zitten.
Gezeten met mijn rug tegen de dikke haag van kreupelhout begon ik te fantaseren over wat ik allemaal tegen zou komen op mijn reis. Het was een prettige manier om de tijd te doden. Maar helaas de tijd verstreek langzaam en de slaap maakte zich meester over mijn bewuste geest.
Vele uren later schrok ik wakker door het geschreeuw van een uil, die even verderop in bosrand zijn roep ten gehore bracht. Het was een heldere nacht, maar de terugweg naar het dorp, die enkel verlicht werd door de sterren, was lastiger dan ik dacht. Tot tweemaal toe struikelde ik en die tweede keer kwam ik terecht in takken vol doornen. Ik voelde hoe ze mijn gezicht schaafde en langzaamaan dropen er druppels bloed uit de wonden, over mijn gezicht. Ik probeerde ze weg te vegen met mijn, van de valpartijen, modderige handen.
Stil sloop ik de treden van de trap naar het dorp op. Dit was het risicovolle stuk, er was hier geen mogelijkheid je te verschuilen. Boven aangekomen slaakte ik een zucht van opluchting. Ik vervolgde voorzichtig mijn tocht, tot ik bij mijn hut arriveerde. Zonder licht te maken nam ik de reeds gevulde draagzak op mijn schouders en verliet mijn huis. Nog een keer keek ik mijn hut rond, voordat ik het doek dat de voordeur afdekte losliet en zonder op of om te kijken naar de grotten sprintte.
Geruisloos rennen was een van de dingen, die ik mij tijdens mijn training zeer goed had eigen gemaakt. Het zou me namelijk vast vaker van pas kunnen komen. De grot lag op een hoger gelegen plateau boven het dorp. Onder de sculptuur dat de vorige bewoners voor ons achter gelaten hadden. Het was een lastige klim zo in het donker, zonder ook maar een geluid te mogen maken. Elke meter taste ik eerst met mijn vingers af, opzoek naar een eventuele tak of losliggende steen, voordat ik me verplaatste.
Het koste meer tijd dan ik had verwacht, toen ik halverwege was won mijn wil het dorp te verlaten het van mijn voorzichtigheid. Ik moest inmiddels ook ver genoeg verwijderd zijn van de laatste bewoonde hut om niet direct gehoord te kunnen worden.
Ga naar deel 30 dit is een dagelijks feuilleton, het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen. Voor het volgende deel klik op hier. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
