Beste lezer wat zou u doen?
Zou u zich schuilhouden, of met machtsvertoon duidelijk maken hoe de zaken ervoor staan?
De mens is toch vaak een angstig wezen, als de dood voor de dood.
Of wordt u gedreven door de nieuwsgierigheid?
Wees eens eerlijk, door wie of wat laat u zich leiden?
De recent ontdekte nederzetting lag niet direct aan de stroom, maar een stuk landinwaarts en was kleiner dan de onze. Mogelijk was zij daarom op eerdere tochten niet opgemerkt.
Er ontstond een tweedeling, diende wij contact te maken of deze nederzetting te mijden? Na vele nachten vergaderen werd er besloten dat het beter was wanneer wij hen eerste vonden, op voorwaarde dat wij hen niet zouden laten weten waar wij ons gevestigd hadden. De angst voor de Krotan Dua, dat duivelse volk, vierde nog immer hoogtij. Vooral de ouderen waren geen voorstander van het gevatte plan, maar ook zij begrepen dat in deze wereld het beter was te ontdekken dan ontdekt te worden.
In de jaren die volgden ontdekten we nog enkele nederzettingen, allen vele malen kleiner dan de onze en enkel gericht op hun eigen voortbestaan. Er ontstond zelfs enige handel tussen ons en een aantal omliggende gemeenschappen, al bleven wij altijd onduidelijk over waar wij onze nederzetting hadden.
Het eens zo onbegaanbare dal was door jaren van zware arbeid veranderd in een ecologisch wonder. Trapsgewijs waren er plateaus gecreëerd waar rijst verbouwd werd. De bevloeiing van het land werd verzorgd door het plaatsen stuwingen in de snel stromende gedeelten van de rivier, deze deden de vlaktes volstromen.
Het dal dat ooit vol bomen had gestaan was nu grotendeels vlak. Het hout was gebruikt voor de behuizing, stuwingen en gereedschap. De vlakte, die hierdoor ontstaan was werd gedeeltelijk gebruikt voor het vee. Vee dat afstamde van de lang geleden meegebrachte dieren en dieren verkregen door middel van handel. Veel waren het er niet, maar voldoende om ons in huiden, kaas en af en toe vlees te voorzien.
De rest van de vlakte werd gebruikt voor het verbouwen van groenten, fruit en specerijen. Vooral in deze laatste lag de kracht van onze stam. Zowel mannen als vrouwen waren zeer goed bekend met smaakvolle en geneeskrachtige kruiden. Generatie op generatie evolueerde deze leer. In de wijde omgeving werd onze kennis van genezing en heling dan ook een zeer gewaardeerd. Wij waren de bondgenoot tegen de altijd op de loer liggende ziekten en de dood.
Dit alles was ver voor mijn tijd, maar als leraar is de kennis van waar je vandaan komt belangrijk. Het laat de jeugd zien waar hun wortels liggen. En in tegenstelling tot de stammen in de regio, die vooral bezig zijn met overleven, wordt kennis in onze samenleving gezien als het hoogste goed. Het stelt ons instaat gemakkelijker te overleven, maar ook als stam te groeien, ziekten te bestrijden en berekende keuzes te maken.
Deel van mijn onderwijs gaat dan ook over het feit dat de rust en vrede, die we nu kennen, geen strijdloos verkregen goed is. Dat de harmonie, die we in alles nastreven, niet door alle volkeren als uitgangspunt wordt gezien.
Dat ik de rol van leraar en mentor ben gaan vervullen is eveneens geen toeval en niet simpelweg omdat het toeval niet bestaat. Als kleine jongen luisterde ik aandachtig naar de verhalen van de dorpsoudsten. Mijn oren gloeiden en als een spons zoog ik al hun woorden in mij op. Pas veel later ontdekte ik dat hun verhalen gekleurd waren. Ingekleurd door hun eigen fantasie en de overleveringen van generatie op generatie.
Toch vond ik nog steeds in al deze verhalen de kern van onze voorouders, ideeën en wijsheden, die al oneindig lang aan de basis van ons bestaan liggen. Maar ook steeds weer die wonderlijke boodschappen, die ons zolang hebben helpen overleven.
Next Step >>
<< Previous Step
Gerelateerde Blogs
Ook iets te bloggen/schrijven
