De reis is dan toch eindelijk begonnen lezer, mogelijk was u, net als ik, bang dat u nooit weg zou komen uit dat dorp waar u geboren bent.
Die jeugdherinneringen, die u terugvoeren en onbewust vasthouden. Herinneringen aan een tijd toen alles zoveel eenvoudiger leek. De wereld van het kind in u. Waar goed en kwaad zo kinderlijk eenvoudig waren. En nu lezer, mogelijk bent u zich van geen kwaad bewust, maar hebben uw acties onmetelijke gevolgen gehad voor uw omgeving.
Stroomafwaarts vond een struik waarvan de wortels eetbaar waren, ik groef er een aantal uit en spoelde ze af in rivier. Tegelijkertijd zocht ik de oever af naar een doorwaadbare plaats, maar vond er geen. Het leek zelfs alsof de rivier steeds dieper werd. Nadat ik ontbeten had ging ik weer op pad, continu zoekend naar een plaats, die mij de mogelijkheid zou bieden de oversteek te maken.
Hoe verder ik de stroom afzakte, hoe dichter het woud naar de waterkant trok. Totdat de bomen en met name hun wortels in de bedding van de rivier stonden. Klauterend over de steeds hoger wordende wortels vervolgde ik de weg die ik gekozen had.
Vanaf een twee meter hoge wortel besloot ik de omgeving eens goed te bekijken. Dit werd vanaf de grond onmogelijk gemaakt door de wirwar van takken en wortels. Het uitzicht was prachtig een donkergroen bladerdek overspande de gehele rivier. De wortels rezen als reusachtige armen uit het water. Toen zag ik enkele meters verderop een boom midden in de rivier staan. Het leek me onmogelijk maar toch stond ze daar.
Het was schitterend, een majestueuze woudreus, die zich vanuit het water naar de hemel richtte. Haar bladeren filterde het zonlicht, waardoor aan de voet van de boom een prachtige glinstering op het water ontstond. Het eiland was nauwelijks groter dan de stam van de boom en moest in de loop der tijd door aangespoeld slib zijn ontstaan. Bij de boom aangekomen legde ik mijn handen op zijn stam en sloot mijn ogen.
De kracht van de boom stroomde via mijn handen mijn lichaam binnen, als een warme gloed. Zijn energie was dusdanig sterk dat het mijn vermoeide lichaam verwarmde en deed ontspannen. Ik voelde de levensloop van de boom, die zich al sinds ontkieming sterk heeft moeten maken om te overleven. En zich vervolgens jaren lang heeft verzet tegen de zuigende stroom, die probeerde hem te ontwortelen aan de grond waaruit hij ontsproten was. Tot de dag dat hij ferm genoeg gerezen was uit het immer aanwezige water, en hij zijn stam opwierp als barricade legen de stroom.
Het leek me een veilig idee zo overdag niet op de grond te blijven wanneer ik rustte. Ik zou een te makkelijke prooi zijn voor eventuele achtervolgers of onbekende stammen die hier rond dwaalde. Met een paar handige bewegingen slingerde ik mijzelf de boom in. Even later zat ik in de kruin. Omringd door het blad, leunend tegen een van de drie stammen. De draagzakken hingen aan weerszijde van mij, opgehangen aan de uitstekende resten van wat ooit takken geweest waren.
Het was tijd om even te rusten en de beginnende honger te stillen met een stuk gedroogd vlees. Ik dronk wat water om de droge homp vlees wat te versoepelen en zo weg te spoelen. De rust die de boom me gaf zorgde ervoor dat ik in een meditatieve stemming kwam. Ik sloot mijn ogen en focuste mijn aandacht op het zachte gekabbel van het water.
Ik schrok wakker met het gevoel dat ik viel. Wat goed mogelijk was aangezien ik me hoog in de boom bevond. Iets had mijn balans verstoord. De rivier zorgde er voor dat ik weinig kon horen, dat liet mij enkel de mogelijkheid de omgeving met mijn ogen in mij op te nemen.
Nadat ik me, vanaf dit hoger gelegen punt, er van vergewist had dat er nergens in de omstreken een mensachtige te zien was, begaf me naar beneden en waadde ik naar de overzijde van de rivier. De zijde waar ik nog nooit geweest was.
Ga naar deel 34 dit is een dagelijks feuilleton, het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen. Voor het volgende deel klik op hier. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
