Na enkele uren wandelen en klimmen werd de rivier minder breed en boog ze richting het oosten. De bomen met de hoge wortels verdwenen en maakte plaats voor de gebruikelijke loofbomen, die ik zo goed kende uit ons eigen dal. Al waren het er hier minder. 

Het terrein werd steeds rotsachtiger en vooral droger. Om de drakenpunt te vinden zou ik de rotswand moeten blijven volgen, wat ervoor zorgde dat ik de rivier al geruime tijd niet meer kon zien of horen. De streek waar ik me bevond werd steeds ruiger. Hier en daar stonden vreemde planten. Ze waren laag bij de grond, met lange puntige bladeren. De bladeren waren dik en hard, niet zoals de planten die ik kende, wiens bladeren zacht en buigzaam waren.

Het aantal bomen nam af, ze werden langzaamaan vervangen door een boom of plant, dat werd me niet duidelijk, met lange naalden. De bomen die er nog groeide waren kleiner en leken erg taai. Het was moeilijk om beschut dit gebied door te komen. Het enige wat ik zou kunnen doen was vlak langs de rotswand lopen, maar de vermoeidheid was al enkele uren geleden toegeslagen en ik zag het niet zitten om het onherbergzame rotsgebied langs de stenen wand te bewandelen. Daarnaast, wat voor gevaren houden zich op in de spelonken van de wand, dacht ik bij mezelf, terwijl het verhaal van de draak door mijn gedachte speelde. Nee, ik vertrouwde erop dat eventuele achtervolgers het inmiddels wel opgegeven hadden.

Het gezelschap hier op deze droge vlakte bestond, voor zover als ik het kon zien, uit slangen en kleine knaagdieren en onmetelijk veel insecten, waarvan vooral de torren regelmatig mijn pad zag kruisen. Torren staan voor veel en zwaar werk.Maar een mens verwachte ik hier niet, de vlakte was inmiddels zo open dat ik een ander mens toch wel had moeten opmerken. En wie zou zich zo vlak voor dat het donker werd wagen in de buurt van de drakenrots? 

Een ongekende vermoeidheid maakte zich van mij meester, ik had me in geen tijden zo zwak gevoeld. Natuurlijk had ik er een lange reis opzitten en de spanning, die mijn vlucht met zich mee bracht woog natuurlijk ook mee. Toch was ik onder de indruk van mijn eigen vermoeidheid.  Ik hoopte dat ik snel de die rots zou vinden. Terwijl deze gedachten door mijn hoofd gingen zag ik boven mij in het oranje licht van de ondergaande zon een prachtige rots verrijzen. 

Dit moest het wel zijn. Hij leek zowaar op de rotsen uit de verhalen, maar imposanter dan ik me had  voorgesteld. Blij dat er een einde kwam aan deze zware eerste dag, versnelde ik mijn pas richting de rotswand. Opzoek naar een goede plek om de nacht door te brengen. 

Het liefst had ik de nacht doorgebracht in een boom, veilig en onzichtbaar voor toevallige passanten. Helaas bood dit gebied me die mogelijkheid niet, het was te droog om een behoorlijke boom te doen groeien. De rotsen waren de enige plek waar ik mijn toevlucht tot zou kunnen nemen. Het bracht wel een hoop risico's met zich mee, het zou betekenen dat ik een vuur zou moeten maken om de dieren op afstand te houden, maar tegelijk zou ik zichtbaar zijn voor ieder mens in de verre omtrek. Maar mijn mogelijkheden waren beperkt, daarnaast zou het hier 's nachts toch niet de meest druk bezochte plek zijn, hield ik mezelf voor.