Een eindeloze reis naar ergens - Stap 4

Dag lezer, leest u nog steeds mee over mijn schouder, terwijl ik met mijn neus op het digitale papier mijn weg probeer te vinden. 

Dwaalt u mee af, ver weg van alles dat vertrouwd lijkt? Op zoek naar weet ik veel. 

Wat zoekt u lezer, de speld van zin, in de hooiberg van onzin?

Het was mijn vrije dag en ik was afgedaald naar de rivier en had me iet wat verwijderd van de vlakte waar de jongens de grazende kudde in de gaten hielden. Langs de oever groeide hier en daar dik riet dat het zicht op het water ontnam. Ik was op weg naar het plekje waar ik me vaker terugtrok om te mediteren en mijn weg te overdenken.

Eenmaal daar aangekomen waadde ik door het water richting de grote platte steen, die zich even buiten de oever bevond. Ik spreidde het kleed dat ik had meegenomen uit en plaatste mezelf in het midden. Omgeven door het ruisende water, zo helder dat de scholen vissen die voorbij trokken glinsteren in het zonlicht, kwam ik tot rust.

Ik dankte de goden, de energieën en de elementen voor deze prachtige nazomer en begon mijn ademhaling te laten dalen tot een zeer laag niveau. De wind streelde langs mijn huid en ik zweefde weg op vleugels van vertrouwen.

Uit het water steeg een vuurrode draak op, de geschubde kop alleen al was groter dan mijn lichaam. Enorme zwarte ogen keken mij doordringend aan. De schubben glinsteren als waren het duizenden robijnen die het zonlicht opvangen en haar gloed vergroten.

In alle rust haalde ik mijn handen van mijn knieën en vouwde ze tegen mijn borst. Ik boog  voorover en heette haar welkom. Met haar enorme glinsterende ogen nog steeds op mij gericht liet ze mij de naderende dreiging zien. De zwarte bollen begonnen te branden en wanneer het vuur doofde, werd het beeld kraakhelder.

Ijs, wind, sneeuw,  een koude zware winter, maar dat was niet alles. Er school gevaar in haar blik. De achtergrond was zwart en duister. Ik voelde een dreiging die dodelijker was dan deze natuurkrachten.

Toen kwamen de beelden. Vlammen, brandende hutten en schreeuwende kinderen. Zwarte schimmen, gezeten op grote wezens met hoge poten, razen als wrede vernietigers door de vluchtende menigte. Waar ze kunnen scheiden ze hoofden van rompen en armen van lijven. Het maakt geen verschil of dat het vrouwen of mannen zijn. Wanneer ik om me heen kijk zie ik zelfs kinderen bloeden.

Toen ik mijn ogen weer opende was alles duister. De nacht was pikzwart, de maangodin bescheen haar onderdanen deze avond niet. De brandende barakken verdwenen naar de achtergrond en het geschreeuw verstomde, wanneer ik me voor ze probeerde af te sluiten, om zo beter zicht te krijgen op de schimmen. Mijn inspanning ten spijt bleven het slechts gezichtslozen schaduwen.

De gebouwen op de achtergrond leken in niets op onze hutten en tussen de bebloede gezichten zag ik geen bekenden. Tegelijkertijd voelde ik dat dit toch onze stam aanging, dit is een waarschuwing en geen toevalligheid.

Doordat ik te druk bezig was met het herleiden van wat ik gezien heb vervagen de beelden, tot ik weer oog in oog stond met de draak. Haar hals zakte en ze legde haar hoofd  ter hoogte van mijn voeten aan de rand van de grote steen. Ik ging vanuit kleermakers zit in één vloeiende beweging over in een kniezit, boog voorover totdat mijn voorhoofd het kleed raakte en hield deze pose enkele seconden aan. Toen ik overeind kwam, zag ik de laatste schubben nog net verdwijnen in het water zonder ook maar een rimpeling achter te laten.