Vol goede hoop heeft u zich in een nieuw avontuur gestort lezer. Besluiteloos stond u aan de zijlijn. Vol overgave nam u de stap. Na die eerste stappen vol van goede moed is er altijd een risico dat u één stap te ver gaat. De wereld ligt aan uw voeten, maar blijf voorzichtig waar u die plaatst. Lange tenen en diepe kuilen zijn moeilijk te omzeilen voor hen die buiten de gebaande paden treden.
Ondertussen is één van de mannen teruggerend naar de lastdieren, die op het pad waren achtergelaten. Hij komt terug met een van hennep gevlochten touw en werpt Yani het touw toe. “Knoop het om je romp en hou vast met alle kracht. Probeer niet te bewegen. Het komt allemaal goed,” roept de oudste man hem toe. De groep verzamelt zich. Ze nemen positie achter elkaar. “Een, twee, drie, ruk,” geen beweging. “Een, twee, drie, ruk,” het touw spant zich volledig Yani houdt het met alle macht vast en voelt dat zijn lijf iets loskomt van de beklemmende massa, die hem probeert te verzwelgen. Bij elke ruk komt er weer een beetje lucht in zijn benauwde positie.
Na enkele minuten hebben ze Yani aan de kant kunnen hijsen. De mannen slaan hun armen om zijn schouders en verwelkomen hem wederom in het rijk der levende.
Hoe kon ik zo stom zijn dit te vergeten, helemaal omdat ik hier slechts alleen ben. Ik staarde naar mijn benen, die tot mijn dijen weggezonken waren in de etende aarde, zoals de mannen de plek gedoopt hadden. Het besef dat dit waarschijnlijk de laatste plek zou zijn, die mijn ogen zouden aanschouwen begon langzaam tot me door te dringen. Het was een beangstigend gevoel.
Hier in alle eenzaamheid letterlijk ten onder te gaan. Nooit had ik beseft hoe alleen een mens kan zijn in zijn laatste uur, als hij er bewust van is te gaan sterven. Zij die daar niet geweest zijn zullen dat nooit weten of kunnen begrijpen. Enkel zij die dit doormaken begrijpen de berusting, die dit met zich meebrengt. De berusting die komt na een enorme benauwdheid en herinneringen aan hen die ik lief gehad heb. Na hun gezichten nog eenmaal gezien te hebben voor mijn geestesoog. Ik accepteer dat dit mijn einde is, het afscheid heb ik reeds genomen.
Ik kijk naar de blauwe lucht waar enkele wolken in voorbij drijven. Ze straalt kracht uit. Zoveel schoonheid is deze wereld rijk en zo vaak vergeet ik haar te waarderen. Nu dat het de laatste keer is dat haar aanschouw kijk ik pas goed. Met ogen die niet verstoort of verblind worden door ideeën of herinneringen aan wat er gebeurd is of moet gebeuren. Kijken zonder na te denken en zien zonder noodzaak.
Dan herinner ik de woorden, “wie opgeeft heeft verloren.” Heb ik opgegeven vraag ik mezelf af en direct is de berusting verdwenen. Ik mag dan stervende zijn en daar rust mee hebben. Maar rust zal ik straks lang genoeg hebben. Als er een kans is aan deze lotsbeschikking te ontkomen moet ik die aangrijpen, het is niet mijn keuze deze wereld nu al te verlaten.
Ik haal diep adem, dan ontsnapt een enorme schreeuw om hulp uit het diepste van mijn binnenste. "Help," herhaal ik na enkele seconden. In deze onmetelijke vlakte draagt zo'n schreeuw ver, maar zou het ver genoeg zijn om iemand te bereiken. De kans dat iemand zich hier in de buurt bevindt is niet groot. Maar als het de bedoeling is dat ik leef, zal het zo zijn. Nogmaals schreeuw ik zo hard als ik kan. Vanuit ergens voel ik de machteloosheid opborrelen.
