Dan slaat de twijfel toe. Ik weet niet meer wat te doen. In mezelf te keren en de berusting terug te vinden of blijven hopen en roepen, ook al lijkt de situatie hopeloos. Ik sluit mijn ogen en begin te mediteren, maar voor ik ook maar een beetje naar binnen gekeerd ben hoor ik voetstappen. Vreemde voetstappen, ze klinken zwaar en licht tegelijk. De voetstappen  komen dichterbij en klinken alles behalve menselijk. Ik begin me zorgen te maken over wat er binnen enkele seconden vanachter de hoge struik tevoorschijn zal komen

Dan voel ik dat ik glimlach, een lach van ontspanning. Ik besef me dat, wat het ook zal zijn, het mijn situatie moeilijk kan verslechteren. Ik zie een enorm stel horens en vervolgens de kop van een water buffel. Als ik een stuk touw gehad had zou ik misschien gered zijn. Mijn bepakking bezat een hoop, maar geen touw. Achteraf gezien een enorme blunder, maar het is nu wat laat om daar over in te zitten.

Als het dier nadert, zie ik op de rug van de buffel, een mens of eerder een jongen.  Hij is vuil en zijn haren zijn verward. Toch herken ik in een oogopslag mijn jonge leerling.

“Numico,” schreeuw ik uit vreugde, maar mijn stem klinkt gebroken van de tranen die opwellen en mijn keel dichtknijpen. Het lijkt zo onwaarschijnlijk dat ik mezelf knijp om te zien of ik niet ingeslapen ben, of heel diep in mezelf gekeerd zit tijdens een meditatie. De pijn scheut doet me beseffen dat ik werkelijk sta te verdrinken in een enorme massa aarde en dat mijn redding lijkt te gaan komen van een jongen van dertien zomers.

“Numico, jongen je komt als geroepen,” weet ik uit te brengen wanneer ik van de verbazing bekomen. “Dat weet ik meester. Ik heb uw roep gehoord, al de eerste keer dat u riep.”

“Maar hoe in de naam van de groten ben jij hier zo snel gekomen?” Vraag ik terwijl ik het vraag begint het antwoord me te dagen.

 Een beschimpt lachje neemt plaats rond de mond van Numico. Hij wacht even voor hij spreekt: “Ehh, ik ben u al sinds uw vertrek gevolgd meester. Het idee alleen achter te blijven, terwijl u deze reis ging ondernemen klopte niet, het klopte niet met de beelden die ik gezien had. Met de woorden die ik gehoord had. Het was nodig dat ik deze reis met u zou maken. Wij zouden elkaar nodig hebben. 

Want de één zonder de ander zou de opgave, die deze reis bevat, onmogelijk kunnen klaren. Dus ben ik u gevolgd, met grote moeite mag ik wel zeggen, maar tot vandaag zonder dat u me opgemerkt heeft. Het was echter noodzakelijk u nu redding te brengen. Helaas voor mij kon ik dat niet in onopzichtigheid. Ik had gehoopt verder van ons dorp te zijn wanneer wij elkaar zouden treffen, maar het lot heeft anders bepaald. Ik hoop dat u me gelooft en begrijpt dat mijn aanwezigheid tijdens deze reis net zo nodig is als die van u en dat u me niet terugstuurt of achterlaat.”

Zwijgend kijk ik in de ogen van mijn redder, die hier nooit had mogen zijn. Aan de grond genageld, mede dankzij mijn situatie, schieten de dagen sinds ik het dorp verlaten heb door mijn hoofd. Er zijn zoveel kleine aanwijzingen geweest, maar ik heb niks gemerkt. Wat zullen de dorpelingen wel niet denken, dat ik een kind ontvoerd heb? En zijn ouders?

Enigszins geërgerd door de gedachten roep ik: "Het touw, gooi het touw." Numico nam het touw dat hij om een van de horens had gehangen in handen en gooide een reeds gemaakte lus gericht om mijn hals. Goede worp denk ik, terwijl ik het touw naar benden duw, zodat het onder mijn oksels komt te zitten. Vervolgens neem ik het met beide handen vast: "Klaar meester?"

"Ja, het had zelfs eerder gemogen," grap ik. Enkele minuten later zit ik hijgend, met pijnlijke handen en oksels, aan de rand van deze verzwelgende poel des doods.