“Numico, je brengt me in een heel lastig parket. Dat wil ik toch zeker met je bespreken,” ik probeer serieus te klinken om de jongen er van te doordringen dat wat hij gedaan heeft wel degelijk gevaarlijk is. Laat staan beangstigend voor hen die achterblijven in onwetendheid. Tegelijkertijd ben ik me er terdege van bewust dat hij mijn leven heeft gered en dat dit zo heeft moeten zijn. Ik kan hem niet terugsturen en zal hem als een gelijke moeten gaan behandelen. 

Langzaam dringen de woorden van Numico tot me door, dat deze reis niet kan slagen als slechts één van ons hem onderneemt. Maar een dergelijke reis aanvangen met deze jongen gaat toch heel anders worden dan ik voorzien had. Het vreemde is dat het idee de reis samen voort te zetten beter voelt dan elke stap, die ik sinds het begin van deze schijnbaar eindeloze reis gezet heb.

Nog even streng zeg ik : “We hebben het er straks over, als we ons kamp hebben opgeslagen aan de rand van het woud. Dat is nog ruim een uur hier vandaan, dus kom op, we vertrekken nu.” Ik zie een glimlach op het gezicht ontstaan, want ook hij beseft dat als we verder trekken het zo goed als zeker is dat hij niet terug hoeft. De slimme oogjes glinsteren en nog voor ik mijn zakken opgepakt heb loopt Numico al richting het Duisterwoud

Voorzichtig omzeil ik de etende aarde, om toch de twee bijna rijpe Halicen bloemen te plukken, voordat ik achter Numico aan ren.

Onderweg zwijgen we. De jongen waarschijnlijk omdat hij niet weet wat hem te wachten staat. Ik omdat mijn plannen geheel herzien moeten worden. Het besef dat de manier waarop ik Numico behandel niet juist is begint langzaam door te dringen, zijn voorkomen doet mij telkens weer vervallen in de rol van leraar/ kind. Ook in mijn gedachtes beschouw ik mezelf als superieur.

Of de groten het me influisteren of dat de gedachten uit mijn hart komen weet ik niet, maar gaandeweg begin ik mij te beseffen dat ik mijn houding naar de jongen moet veranderen. Niet omdat hij mijn leven gered heeft, waar ik hem heel dankbaar voor ben, maar omdat het me duidelijk word dat deze jongen een tocht heeft ondernomen zonder steun of hulp van buitenaf, die ik als volwassene als zeer spannend heb ervaren. Een tocht die zelfs tot mijn dood had kunnen lijden.

En hij is, ondanks zijn voorkomen, instaat  geweest mij te misleiden en onopgemerkt te volgen. Hij is eigenlijk de initiator van deze gehele onderneming. Dit laatste brengt me tot de conclusie dat ik misschien hem dien te volgen, in plaats van andersom.

Deze jongen is niet wat hij lijkt. Als ik naast hem loop sla ik mijn arm om zijn smalle schouder. “Dank je Numico,“ de jongen kijkt blozend naar de grond. “Maak je geen zorgen, deze reis zullen we samen maken, je hebt meer dan bewezen dat je het aan kan. Maar we kunnen niet met elkaar om blijven gaan op de manier die we gewend zijn.”