Grote vragende ogen kijken me geschrokken aan. "Lach jongen, vanavond is het tijd voor je Terastata, je inwijding in het man zijn. Ik weet dat je qua jaren nog een even te gaan hebt, maar we kunnen niet verder zonder dat het duidelijk is dat jij net zo veel man bent als ik. Opdat we deze reis verder kunnen ondernemen als gezellen, vrienden, ja als gelijke. Eerder kan ik niet verder reizen."

De jongen glimt van trots, "dank u Meester". "Ugh,” kuch ik. Nu mag je me nog zo noemen, maar na vanavond ben ik gewoon Martio, als je daar maar van doordrongen bent. De jongen knikte en alleen het idee dat hij het inwijdingsritueel mag ondergaan doet hem al meer man lijken. Hij loopt met meer kracht en in zijn ogen ligt, ondanks de glinstering, iets van een dieper bewustzijn.

Ons kampement staat binnen een mum van tijd. Aangezien we met zijn tweeën zijn durf ik het aan op de grond te verblijven gedurende de nacht. We spreken af om beurten de wacht te houden. Dan sta ik op, de schemering heeft inmiddels plaats gemaakt voor het duister. Dat houdt in dat het ritueel beginnen kan.

Ik loop rondom het vuur, vier maal voor alle windrichtingen. Dan plaats ik op het noorden een kom water, op het zuiden ontsteek ik een kaars, het oosten wordt gevormd door een klein heuveltje grond en het westen blijft leeg. Alhoewel er daar natuurlijk lucht is dat het westen vertegenwoordigt. 

Ik ga achter Numico staan, die zonder het te weten aan de noordelijke punt is gaan zitten. Ik neem mijn mes uit een van de zakken van mijn vest en met een snelle beweging ontneem ik de jongen de onderste centimeters van zijn haar. Deze stop ik in een klein zakje, dan verzoek ik hem zijn armen de lucht in te steken en snij ik heel voorzichtig de duimnagels af. Ook zij gaan in het zakje.

De jongen weet niet wat hem te wachten staat, dit ritueel is iets wat niet besproken mag worden. Niet vanwege mogelijke angsten of aversies, maar omdat het in volledige onwetendheid moet gebeuren. Zodat hij die ingewijd wordt voor het laatst gehoor moet geven aan verzoeken van een oudere, zonder zich af te vragen waartoe het leidt of wat de volgende stap zal zijn.

Vervolgens glijdt de punt van mijn gekromde lemmet langs de hals van de jongen, ik voel zijn ademhaling versnellen, maar hij blijft zitten. De punt zakt tot op de borst van de jongen. Als hij daar beland is kijk ik omhoog, de sterren schitteren aan een donkere heldere hemel. Met een snelle beweging zet ik de punt van het mes in het vlees en trek hem een stukje omhoog. Het zachte vlees splijt en bloed sijpelt over zijn borst.

Nog steeds heeft de jongen niet bewogen en staart nog in de vlammen. Dan neem ik een doekje dat ik bewerkt heb met een mengsel van kruiden, die mogelijke infecties voorkomen en de wond snel helpen genezen. Ik leg het in de hand van de jongen, druk deze tegen de verse wond. Enkele minuten lang blijft hij zo zitten dan neem ik het doekje uit zijn hand. Ook deze wordt in het zakje gestopt.

Nogmaals loop ik langs de windrichtingen en hun elementen en vraag ze deze jongen in zijn aankomende volwassenheid te begeleiden. Weer aangekomen achter Numico leg ik hem het zakje in de hand. “Geef de vlammen wat hun toekomt en laat ze je verleden verteren, zodat je klaar bent voor je toekomst als man.”

Numico werpt het zakje in de vlammen. Beide kijken we hoe de vlammen de buidel binnen een mum van tijd hebben doen verdwijnen.  We zien hoe de jeugd van de jongen met de rook omhoog klimt om zo terug te keren tussen de sterren, waar onze oorsprong ligt.

Dan neem ik het bakje water. "Jij hebt gekozen voor de bescherming van deze totem," zeg ik, terwijl ik het bakje over zijn hoofd leeg giet. 

De jongen begint te lachen, een aanstekelijke lach die mij ook meevoert. Beide lachen we, “als ik dat geweten had was ik liever op een andere punt gaan zitten al lijkt vuur me ook geen prettige keus.” Dit zal er voorzorgen dat je jouw totem herinnert," grinnik ik, terwijl ik het voedsel voor vanavond klaar begin te maken. “Drink deze mok leeg en help me dan door nog wat hout te halen, man.”