Bent u opzoek naar geestelijke groei lezer, of zoekt die groei u op? Verdiept u zich in al die lagen, die tussen de oppervlakte en de diepere betekenis daar onder ligt? Of vult u zichzelf met oppervlakkigheid om te voorkomen dat u te veel over uzelf leert?
Kennis is macht, hoe verwarrend zij ook mag lijken, de kans dat u er sterker van wordt, is angstwekkend groot.
(Vanaf nu bevat het intro van elke stap een link in blauw naar een toepasselijk nummer. Een soort mini soundtrack)
De jongeman staat op, hoewel het me onmogelijk lijkt en mijn ogen waarschijnlijk een spelletje met me spelen, is de jongen gegroeid. Zijn voorkomen is grootser, zijn bewegingen minder schichtig.
Numico wandelt naar de rand van het bos en verdwijnt dan in de duisternis. Even ben ik bezorgd, dan dringt het besef dat hij inmiddels een man is weer tot me door. Onwennig, maar vol vertrouwen wacht ik tot hij terugkomt.
Ondertussen ruim ik de benodigdheden van het ritueel op. Zij mogen niet ten prooi vallen aan duistere krachten. Als ze lang onbewaakt en onbeheerd blijven vergroot dit het risico dat onzuivere geesten ze zullen gaan behuizen.
Na verloop van tijd begin ik me toch ongerust te maken. Het blijft stil en dit bos is ons niet bekend. Haar gevaren zijn me medegedeeld, maar ook hen heb ik niet zelf mogen ondervinden. Het kan geen kwaad om even poolshoogte te gaan nemen. Ik wandel naar de rand van het woud, als ik over mijn schouder kijk zie ik ons vuur branden en even verderop staat de buffel te grazen. Een vredig beeld dat me gerust stelt.
Wanneer ik me hoofd weer terugdraai en in diepe duisternis verwacht te staren, staar ik in ogen die glinsteren in het weinige licht van de sterren. Ik zag enkel de ogen in dit duistere woud, mijn adem is gestokt in mijn keel en weigert er nog in of uit te gaan.
“Meester gaat het?” spreekt een vriendelijke stem. “Pardon Martio gaat het? Ik moet nog even wennen aan onze nieuwe omgangsvorm.”
"Ook ik moet nog wennen vriend, ook ik moet nog wennen,” antwoord ik in een zucht van opluchting.
Samen dragen we een enorme verzameling hout terug naar wat we ons kamp noemen. Numico stookt het vuur hoger op. Ik haal wat meel uit een van de koeienblazen, voeg er wat water en kruiden aan toe en leg ze in een stenen schaal aan de rand van het vuur op gloeiende resten van wat ooit een boom geweest was. Naast de schaal zet ik een kruik water, waar ik wat kruiden aan toe voeg.
“Helaas ben ik de thè vergeten, ik kan de smaak een beetje terugbrengen, maar ze geeft niet de kracht die de dorpsvrouwen aan onze thè meegeven.” Numico's ogen kijken me indringend aan:”Heb je geen thè meegenomen, erg ongebruikelijk voor één van onze stam. Wat heeft je daartoe gebracht?”
Ik lach:”Niks heeft me daartoe gebracht, zij is zo'n standaard gebruik, dat ik haar als gewoonte heb aangenomen en dus niet bedacht heb haar mee te nemen, aangezien zij altijd daar was.”
“Martio geloof mij, ze hebben je het doen vergeten. Het was een bewust geplande gebeurtenis in je onderbewustzijn.”
Ik kijk Numico vertwijfeld aan:"Wat denk jij, dat het niet mogelijk is dat ik iets vergeet?"
“O ja dat is wel degelijk mogelijk, maar u of ehh jij hebt deze reis dusdanig zorgvuldig gepland dat dit iets is wat je normaal gesproken nooit over het hoofd had kunnen zien. Dit gebruik is zo verbonden met wie we zijn dat het voor ons net zo gewoon is thè tot ons te nemen als water en wortels.” Iets in zijn woorden gaf me het gevoel dat hij daar toch gelijk in had, ik had aan zoveel zaken gedacht dat het vreemd is dat ik nooit aan thè gedacht had.
“Geloof mij er is een reden voor dat je het vergeten bent,” gaat Numico verder en ik zie zijn ogen enigszins glazig worden.
“Uiteindelijk voeren de groten slechts je eigen wensen uit. Wensen, die jij toen je aan genenzijde was aan hen hebt kenbaar gemaakt. De begeleiding van de groten is uiteindelijk de hulp van jezelf aan jezelf. Het helpt je om zaken die je daar helder hebt kunnen zien, maar die door je mensen ogen vertroebeld zijn, weer te herinneren.
Ooit heb je hen zelf geïnstrueerd hoe en wanneer je te helpen en als ik me niet vergis, is dit daar een mooi voorbeeld van. Ook is het feit dat ik hier ben om je dit kenbaar te maken, op dit moment in je leven is geen toevallige samenloop van omstandigheden.
Dit moest plaatshebben, enkel zo kun je versneld groeien. Groei die noodzakelijk is willen wij ons doel bereiken. Een doel dat wij beide kunnen ervaren als aanwezig, maar waar we ter gelijkertijd beide geen enkele weet van hebben. Bewust zijn van bepaalde zaken bied je meer rust en ruimte om tot de juiste beslissing of conclusie te komen. Vandaar dat, zeker in het begin van deze reis, de nieuwe inzichten elkaar snel op zullen volgen.”
Maar waarom de thè gaat het door mijn gedachte. De glimlach rond Numico's lippen duidt erop dat hij weet wat er door me heen gaat. “Dat is de vraag he, waarom de thè?” lacht hij.
Ga naar deel 45 van dit dagelijkse feuilleton. Het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen. Voor deel 45 klik hier. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
