“Uw ogen bleven spiedend de bosrand in de gaten houden vanaf de schuilplaats waar u naartoe gevlucht was. Ik had geen andere keus dan me terug te trekken. Ik verzocht de vogels kalm te blijven en pas in beweging te komen als u dicht bij de plek waar ik me verscholen had zou zijn. 

Snel wiste ik mijn sporen uit en trok zo geruisloos mogelijk dieper het bos in. Het moet een kwestie van een paar hartslagen geweest zijn, maar u zag me niet. De vogels vlogen weg toen u ze naderde, wat u het idee moest geven dat het nooit een mens had kunnen zijn. Blijkbaar is dat gelukt, want spoedig vertrok u en toen kon ik terug naar Buffel,” ik hoor nog steeds de opluchting in Numico´s stem.

“Dus het was toch jouw hiel geweest, waar ik de afdruk van ontdekte. Maar je hebt gelijk, jouw truc met de vogels heeft me geheel met een kluitje het riet in gestuurd. Wie kon er dan ook verwachten dat de kleine Numico me zou volgen, alleen het idee al. Maar toch die droom , het was jij die ik zag. Zelfs toen besefte ik het me niet. Wat ben ik blind geweest,” en ik sla mijn hand voor mijn ogen.

“Wat u zegt meester, u bent blind geweest, maar niet geheel uwer schuld. Gedurende de rest van de dagen heb ik geprobeerd veilige afstand te houden en slechts uw sporen te volgen. Maar om ongelukjes, als die aan de rand van het bos te voorkomen, heb ik geprobeerd mezelf continu uit uw gedachten te houden. 

Het is voor mij mogelijk in andermans gedachten te komen, dit kan alleen als ik me ernstig concentreer en de ander er niet van bewust is, zodat hij zich niet afsluit voor mij. Als ik iemand zijn gedachten ben binnen gedrongen kan ik een boodschap achterlaten. Ik kan mensen niks tegen hun zin laten doen, maar ben instaat ze aan bepaalde dingen te laten denken alsof het hun eigen idee is.”

“Dit was ik al op jonge leeftijd meester. Later bedacht ik dat het mogelijkerwijs ook andersom zou werken. Dat ik ervoor kon zorgen dat mensen bepaalde zaken vergaten. Dit bleek lastiger, maar ik werd er steeds bedrevener in. Zo kon ik ervoor zorgen dat op de momenten dat ik mogelijk zichtbaar zou zijn, u mij zo sterk vergeten was dat al zou ik u op enkele tientallen meters naderen, u mij niet kan zien. Dit vanwege het simpele feit dat ik niet besta. U zou hooguit de buffel zien en daar verder geen aandacht aan besteden. Maar voor zover als ik weet heeft u nooit een moment gehad waarop u omkeek en zag dat u gevolgd werd.”

Ik kijk Numico half lachend aan: “Toch voelde ik iets dat mij volgde Numico, ik werd er gek van. Steeds weer voelde ik me geschaduwd en als ik dan keek of me verstopte bleek er niks te zijn. In combinatie met het ontgiften raakte ik zelfs paranoïde. Pas nu begrijp ik dat mijn geest me probeerde te waarschuwen, maar dat zij bedwelmd was. Ik begrijp nu ook dat mijn ogen, die ik zo zeer vertrouw, mij bedrogen. Numico je herinnert me aan een les van meester Oniko.”

Hij zei: “Vertrouw nooit enkel op je ogen zoon. Zij tonen je enkel wat je wilt zien. Vertrouw ook niet enkel op je hart. Zij toont je wat je wilt geloven. Geef hun beide het krediet dat hen toekomt, maar vergeet nimmer ook je intuïtie te raadplegen. Zij is je dierlijke kennis, kennis die ver weggestopt is in onze beschaafde ziel, de kennis die weet heeft van wat komen gaat. Zij zal je boodschappen sturen, die je proberen te wijzen op gevaren en gebeurtenissen. Houdt je geest altijd geopend voor hen, zij kunnen het verschil maken tussen leven en dood. Nimmer heb ik goed begrepen wat de stem van mijn intuïtie is,” besluit ik.

“Daarmee worstel ook ik Martio, net als u ben ben ik bekend met de boodschappen, maar de boodschapper is zelfs voor mij nog immer een vreemde. Zijn het mijn hersenspinsels, die ik zelf interpreteer en altijd wel betrekking kunnen hebben op iets in je leven. Het lijkt mij niet, want daarvoor zijn ze mij iets te precies en te vaak verbonden met kwesties, die op dat moment spelen. Toch zou het ook enkel mijn op hol geslagen fantasie kunnen zijn. Mijn wens te geloven.”