Een eindeloze reis naar ergens - Stap 57

"Nadat jij hem verzorgd en verbonden had probeerde ik uit te zoeken wie en wat hij nu eigenlijk was. Nou hij was je zo dankbaar dat hij honderduit vertelde. Naar het blijkt is hij geboren in een van de dorpen hier in de buurt, waarschijnlijk hetzelfde dorp als waar die vuurmonsters vandaan komen. Al weet hij van die tijd bijna niets meer.

Zijn herinneringen aan zijn kindertijd zijn beperkt, ik denk verdrongen. Hij was groter veel groter dan zijn leeftijdgenootjes. Zijn bouw en zijn ene oog maakte hem tot een paria, waar niemand behalve zijn moeder wat mee van doen wou. Kinderen hoe klein ook wezen hem na. Ze scholden hem uit voor alles wat lelijk was. Ergens in zijn jeugd is hij het spreken met de mensentong ´vergeten´.

Ondanks dat hij waarschijnlijk de rug van eenieder, die hem belaagde, met gemak had kunnen breken, zocht hij nooit het geweld op. Hij moet, naar wat hij beschrijft, zeven geweest zijn toen een aantal mannen dronken van de Reiku zijn moeder lastig vielen. Ze waren op weg naar hun hut, die even buiten het dorp lag, toen de mannen begonnen te roepen.

Zijn vader, moet je weten, is binnen een half jaar na de geboorte het dorp ontvlucht. Hij kon de schande die 'het gedrocht' dat zijn zoon was niet dragen. Hij wou niet langer iets met het kind en de vrouw, die het ter wereld had gebracht, te maken hebben. Hij verliet het dorp en is nimmer teruggekeerd.

Zijn moeder werd dus belaagd, zonder blikken of blozen liep ze door tot een van de mannen haar vastpakte, zijn handen gingen onder haar kleren. Zijn moeder schreeuwde, maar niemand hoorde haar. Een traan rolde over haar wangen, zoals er al eerder tranen over haar wangen stroomde toen zijn vader hen verliet.

Hij hield verschrikkelijk veel van zijn moeder en had zich voorgenomen dat er nimmer meer een man zijn moeder aan het huilen zou brengen. Het opgekropte verdriet, alle onmacht en de woede balde samen in dit reuzekind. Zijn armen en benen trilde, zijn ademhaling versnelde. Hij stond op het punt het hoofd van deze man van zijn romp te rukken. Zijn moeder moest met respect behandeld worden, want zij was een koningin.

De jonge kookte van woed, stond op het punt uit te barsten in een geweldsexplosie, maar wist zich in bedwang te houden. Verbeten en naar adem happend verzocht hij de man zijn moeder met rust te laten. De man lachte hem uit en wou met zijn tong de hals van de vrouw likken. 

Nog voor zijn tong de zachte vrouwenhuid bereikt had zaten de kolenschoppen van de jongen dusdanig om zijn nek geklampt dat ademhalen onmogelijk was geworden. De ogen van de man werden per seconde groter. Ze keken hem vragend aan, daarna zelfs smekend, maar het had geen zin meer. De ontlading van jaren deed de nek binnen enkele seconden knappen, alsof het een aanmaakhoutje betrof.

De andere mannen zagen hun kameraad geknakt tegen de grond gaan en namen de benen. Ondanks dat de jongen haar slechts beschermd had, was het de angst van de moeder voor de gevolgen, die hun dit woud in dreef. Haar stam heeft weinig respect voor vrouwen. Dus de actie van de jonge mannen zou al gauw als goed bedoeld en speels worden afgedaan, wat de reactie van haar zoon tot buitenproportioneel geweld zou maken.

Iedereen zou zijn leven eisen, al was het om zo niet langer geconfronteerd te hoeven worden met het gedrocht. Zijn moeder stierf enkele jaren later. Hij was gelukkig in het woud en zorgde voor alles wat er leefde. Tot de dag kwam dat hij oog in oog stond met een mens. Zijn reactie was dat van een geschrokken dier, hij vluchtte diep het woud in.

Helaas voor hem bleek deze mens een van zijn stam te zijn. Sindsdien jagen ze hem op. Telkens als er iets negatiefs gebeurt in het dorp komen er groepen jagers opzoek naar hem. Er heerst daar een hartgrondig geloof dat de woudman een vloek over het dorp heeft uitgesproken. De vloek kan enkel door hem te doden opgeheven worden.