Ben ik zo´n egoïst lezer dat ik graag alleen ben? Nooit eenzaam, maar dolgraag alleen.
Hoe zit het bij u, leeft u op met mensen om u heen? Doet de afzondering u goed? Brengt het u tot de uw kern?
Of staat u aan de andere kant van dit spectrum? Bent u werkelijk eenzaam? Hopeloos opzoek naar intermenselijk contact en niet of nauwelijks instaat dit te vinden in de wereld om u heen.
"De heer van het woud was jaren lang in het voordeel, hij kende elke uithoek van het woud en wist zich overal te verstoppen. Het was hem dan ook geen ernst, hij speelde met de vuurmonsters, hij liet ze enorme stukken omlopen. Of joeg ze de stuipen op het lijf.
Vannacht echter was anders, de klemmen die zijn been doorboord hadden waren er nooit eerder geweest. Hij denkt dat ze in contact zijn gekomen met een reiziger, die hen de kennis van deze vallen heeft bij gebracht. Inventief genoeg om dit zelf te bedenken acht hij ze niet.
Even verdacht hij ons er zelfs van, maar toen ik hem uitlegde dat wij nog geen enkele andere levende ziel tegen waren gekomen op onze reis geloofde hij me direct. Nou dat was het wel zo'n beetje. O ja hij heet Retsjmana, wat zoveel betekent als liefde voor leven had zijn moeder hem uitgelegd.
Het was een oude taal waar zijn naam uit ontsprongen was. Een taal van een lang vergeten ras, waar zijn moeder een nazaat van bleek te zijn. Naar haar zeggen leefde dit ras hier toen de groten nog wandelden over de aarde. Hij heeft dit altijd als sprookje beschouwd, maar zijn moeder verklaarde hem keer op keer dat het de waarheid was. Dat hij afstamde van een eeuwenoude bloedlijn, waaruit velen hooggeplaatste en wijzen geboren waren.
Zoals hij over haar praat moet het een bijzondere vrouw geweest zijn. Maar mogelijk moeten wij zijn verhalen, die betrekking hebben op zijn moeder, niet te zwaar wegen. Deze vrouw is de enige mens die ooit liefde voor hem heeft gehad, dus de kans is groot als niet enorm dat hij haar volledig heeft geidioliseerd. Maar dat is slechts mijn idee, hij heeft mij geen aanwijzingen gegeven dat het werkelijk zo is."
Numico haalt diep adem, iets dat hij waarschijnlijk veel eerder had moeten doen, waren het niet dat hij zo druk was met zijn vertellingen dat hij dit een aantal keren overgeslagen moet hebben. Het was een bijzonder verhaal en ik nam de tijd om het op me in te laten werken. Liggend op mijn rug in het hoge gras bekeek ik het prachtige groene bladerdak, waar hier en daar een stukje grijze wolk doorheen schemerde. Deze heer van het woud moet een eenzaam bestaan hebben bedenk ik me. Geen mens, geen contact, geen liefde.
Dagen gingen voorbij en Numico en ik zorgden beurtelings voor Retsjmana. Numico sprak regelmatig met hem en ik deed me best met handen en voeten te communiceren. Het viel behoorlijk tegen, al begon ik er wel plezier in te krijgen om dingen te bedenken om bepaalde zaken duidelijk te maken.
De reus herstelde bijzonder snel. Na een dag of drie was hij al weer instaat te lopen, op dag vijf was de wond volledig geheeld en hoefde hij niet meer verbonden te worden. Dit betekende dat we konden vertrekken, al vond ik het lastig om onze nieuwe vriend achter te laten. Tenslotte waren wij zijn eerste menselijk contact in ik weet niet hoeveel jaren.
Als alles een bedoeling heeft, zou het zo zijn dat wij deze reus moesten ontmoeten. Was het dan ook zo dat wij hem moeten vragen om ons te vergezellen op deze reis, iets wat ons beide een belangrijk voordeel op zou leveren. Retsjmana kan zich met vrienden begeven in de bewoonde wereld en wij zijn verzekerd van een behoorlijke mate van bescherming tijdens deze nog lange tocht.
De avond van de vijfde dag vertrok de reus voor een wandeling. Hij wou zien hoe zijn bos zich gehouden had gedurende zijn afwezigheid. Hij was bang dat de vuurmonsters meer van dergelijke klemmen gezet hadden en dat ze mogelijk de dieren van het woud zouden kunnen deren. Dit was een geschikt moment om Numico onder vier ogen te spreken.
Gezeten aan het kampvuur zette ik mijn plan uitéén. Numico luisterde aandachtig, nadat ik uitgesproken was zweeg hij nog even, dacht na en toen sprak hij.
" Weet je Mart volgens mij is hij in het geheel niet eenzaam, dit woud is zijn thuis en de dieren en planten zijn familie. Hij is zo begaan met hen dat ik me afvraag of hij zonder ze zou kunnen. Daarnaast is hij mensenschuw, ik ben bang dat hij alleen al uit angst zal bedanken voor de uitnodiging. Maar mogelijk zit ik er naast het is in ieder geval het proberen waard. Want om je eerlijk te zeggen ben ik nu al gehecht geraakt aan die grote jongen. Hij is zo vol van liefde en respect dat je bij hem wil zijn om te leren lief te hebben. Zo'n boom van een kerel heeft waarschijnlijk een hart dat qua grote past bij de rest."
Ga naar deel 59 van dit dagelijkse feuilleton. Het verhaal is gebasseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen. Voor het volgende deel klik hier. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
