Alles achter u laten wat u kent om de volgende stap te kunnen maken, we hebben het er al vaker over gehad lezer. Wat het met je doet, waarom je het doet en of je het doet.
Maar wat doe je als je die stappen gemaakt heb. Iedereen gedag hebt gezegd en halverwege je reis er achter komt dat dit niks voor jou is? Dat je terug wil naar wat je kent, dat deze stap net één te ver was voor je.
Wie staat er dan nog voor je klaar? Is er nog een thuis om naar terug te keren?
We deden ons best om de afstand die was ontstaan goed te maken, maar de benen van de reus legde met gemak in één pas af wat wij in drie passen deden. Toch lukte het hem bij te houden.
Het veld eindigde aan de voet van een heuvel. Schitterend groen gras verving hier het gele gewas, waar wij ons een weg doorheen hadden gebaand sinds we het bos verlaten hadden. Hier en daar staan enorme bomen met grote kronen vol takken en bladeren. De bladvorm is ovaal en heeft ronde inkepingen, de stam van de boom is zeer ruw. De schors lijkt laagje over laagje gegroeid te zijn. Deze boom is mij onbekend, doch zijn voorkomen is indrukwekkend.
De zon begeeft zich richting de bergrand, die inmiddels ver achter ons ligt. Ze zal daar spoedig achter verdwijnen en plaats maken voor de nacht. Door Retsjmana ben ik geheel vergeten een plek uit te zoeken om kamp op te slaan. Terwijl ik druk in gedachte probeer de kaart voor de geest te halen moet ik opeens halt houden om Numico niet omver te lopen. Ik kijk op en zie dat we de top van de heuvel bereikt hebben. Dan kijk ik naar Numico, zijn blik is gericht op Retsjmana, die eveneens stil staat. Hij draait zich om.
Voor de eerste keer sinds we het bos verlaten hebben zie ik zijn gezicht. Het ziet er gespannen uit. Hij kijkt naar het bos, wat in de verte als een enorme groene deken voor ons uitstrekt. Zijn schouders schokken, een traan rolt over zijn wangen. Met een dreun gaat hij zitten, zijn hoofd tussen zijn knieën. Even is het stil, maar dan gooit hij zijn hoofd achterover in zijn nek en brult. Het is nog harder dan toen hij de vuurmonsters af wou schrikken. Maar vooral het ijzige verdriet en angst galmt door in zijn kreet.
Numico en ik nemen plaats aan weerszijde van de reus en leggen, voor zover we erbij kunnen, een arm om zijn schouders. "Vriend," zeg ik en dan blijft het een tijd stil.
Zittend met z'n drieën, hier op de top van de heuvel zien we de zon achter de bergrand ondergaan. Het is een prachtige oranje rode halve cirkel, die steeds kleiner wordt, tot er enkel nog een oranje rode rand zichtbaar is. Als ook deze verdwenen is sta ik op.
Deze heuvel biedt weinig beschutting en ik loop door in de hoop dat het dal, waar we naar op weg zijn, iets meer te bieden heeft. Het dal is diep en donker en ik kan moeilijk een geschikte plek zien. Zelfs als ik een stukje de heuvel afloop zijn er geen beschutte plaatsen in de directe omgeving. Dan draai ik om en wil ik teruglopen, wanneer ik zie dat achter een van de rotsen, die ik net gepasseerd ben, de resten van iets wat waarschijnlijk een blokhut geweest moet zijn staan.
Een grote uitstekende steen had hem tijdens mijn afdaling volledig aan het zicht onttrokken. Maar zoals het er van hieraf uit ziet is het de ideale plek om de nacht door te brengen. De hut mag dan grotendeels een dak missen, de wanden staan nog overeind. Deze kunnen er voor zorgen dat de vlammen van het vuur getemperd worden, zodat we niet voor eenieder in de wijde omtrek zichtbaar zijn. Daarnaast zullen ze ons beschermen tegen de wind, die 's nachts over deze bergen kan razen.
