Buitenstaander, lezer bent u die buitenstaander in de wereld om u heen. Bent u nergens thuis, behalve bij uzelf?
Bent u overal thuis, maar nergens opgenomen in het geheel?
Misschien bent u niet op de goede plek, mogelijk bent u nergens op de goede plek. Maar mogelijk ligt uw plek ergens buiten het gebaande pad dat u gaat.
Eenmaal terug boven op de heuvel zie ik de kleine rug van Numico, gezeten naast de hoge en breedgeschouderde rug van de woudreus. Het is een apart beeld. Die twee hebben elkaar gevonden, dat is duidelijk. Beiden hebben ze een grote voorliefde voor de natuur en de één wat meer dan de ander een afkeer van mensen.
Beide werden ze niet begrepen in de wereld waarin ze geboren zijn en technisch gesproken zijn beide die wereld dan ook ontvlucht. Deze gedachtes zetten me aan het denken over mijn eigen positie. Mijn achtergronden zijn toch beduidend anders, ook al was ook mijn contact met de stamleden beperkt tot het zakelijke en noodzakelijke. Ik was nooit een buitenstaander, toch?
In ieder geval sprak ik niet met de dieren en was ik meer met mezelf bezig dan met de wereld om me heen, zoals die twee daar. Even vroeg ik me af of ik het wel waard was met twee van die bijzondere mensen op te trekken. Toen kraakte er een tak onder mijn voet, die me tegelijkertijd het antwoord bracht waar naar ik zocht. Want beide draaide zich met een ruk om en keken mij blij aan."Daar ben je we miste je al," zegt Numico. En Retsj kijkt me met zijn ene oog doordringend aan 'dank vriend'.
"Hij wil je bedanken dat je hem hebt geholpen het woud te verlaten. Zonder ons had hij het nimmer aangedurfd. Angst zou hem altijd hebben tegen gehouden toe te geven aan iets dat diep in hem een gevoel aanwakkerde dat zijn lot niet voor eeuwig in het woud lag.
De nacht voor ons vertrek zei iets hem dat de wereld hem nodig had. Hij droomde van de wereld buiten het woud, maar toen hij 's morgens bij de rand van het woud aankwam en de stap wilde zetten in het open veld werd hij tegen gehouden door de gedachtes aan de wereld die hij kende. Wij gaven hem een reden om door te zetten. Al denk ik dat hij nu wel een zware tijd te gemoet gaat in deze nieuwe wereld, die hem mogelijk zal herinneren aan zijn oude leven, het leven voor het woud."
Mijn ogen staren recht in het ene oog van Retsj, dat er ondanks de lach nog steeds vochtig uitziet. Dan zeg ik tegen hem "Jij," terwijl ik naar hem wijs, "hebt het zelf gedaan." Ik klop op mijn borst als teken van zelf en dan steek ik mijn duim op. Retsj snikt, slikt en lacht vervolgens. "Taal.... mens terug" hakkelt hij.
"Gelukkig het zou fijn zijn als jij en ik ook konden praten," zeg en gebaar ik. Numico lacht, "dat lijkt mij nou ook fijn, want ik ben veel te snel afgeleid om een goede tolk te zijn. Dat is niks voor mij."
Die nacht brengen we door in de resten van de blokhut. Retsj slaapt al snel, maar Numico en ik kunnen in eerste instantie de rust niet vinden. We praten wat over het dorp. Beide vragen we ons af hoe ze met ons vertrek om zullen gaan. Maar wat ons vooral bezig houdt is de nieuwe wending, die de woudreus aan onze reis heeft gegeven. Geen van ons beide had dit kunnen bedenken. Toch zagen we beide in dat ook dit waarschijnlijk de bedoeling was.
