Kunt u geloven in de dingen die u niet kunt zien? Stapt u weleens een ruimte binnen waarvan de vibraties al uw haren doen reizen? Of is uw enige werkelijkheid, die werkelijkheid die u vast kunt houden en kan verkopen? Gelooft u werkelijk lezer dat er is niks meer is tussen hemel en aarde dan keiharde materie? Want wat je niet ziet bestaat ook niet.
De tijd kroop voorbij, het was alsof de zon de hemel niet wou verlaten en het afwachten viel me zwaar. Er was helaas geen andere optie. Ik kon niet gaan werken, want de mengsels moesten meermaals daags gemaakt en toegediend worden. De enige mogelijkheid die mij rest was Reiki, de kunst van de hand oplegging. Gefocuste energie sturen van uit de kosmos via mijn lichaam naar de plekken in het lichaam die geheeld moeten worden.
Dag en nacht waakte ik bij de vrouw. Het was mij zelfs toegestaan op de grond naast haar te slapen, zodat ik ook gedurende de nacht de behandeling voort kon zetten. Het was uitputtend, en ik verliet de kamer enkel om mijn behoeften te doen. Vaker week ik niet van haar zijde. De ochtend van de derde dag werd ik gewekt door de eerste zonnestralen. Deze vielen door een kier in de luiken en kregen het voor elkaar precies mijn oog te beschijnen.
Terwijl ik overeind probeerde te komen zag ik dat Kosa op een stoel aan de andere zijde van het bed zat. Ondanks de wallen onder zijn ogen en de vermoeide uitdrukking in zijn gezicht straalde zijn ogen als nooit tevoren. Hier begreep ik niets van. Ik kwam volledig overeind. Nu pas kon ik zien wat hem deed schitteren. Zijn vrouw lag, weliswaar diep weggezakt in de kussens en met uitputting in haar geopende ogen, naar hem te kijken. Maar haar ogen waren geopend, ze zat zelfs een beetje rechtop. Haar blik was niet vertroebeld door de koorts en ze hield met haar rechterhand een mok vast, terwijl Kosa haar linker hand vasthield.
Tranen van blijdschap sprongen in mijn ogen toen ik dit aanschouwde. Ik kon niets anders doen dan lachen en verliet de kamer om deze twee mensen hun tijd samen te gunnen. Die dag werd er niet gewerkt, toen ik de schuur binnen stormde om mijn gezellen het nieuws te vertellen leek iedereen opgelucht.
Pas veel later die dag zagen we Kosa weer. Hij had zijn vrouw de gehele morgen vastgehouden, ze was nog zwak en had nog geen eetlust. Ook de hoest was nog niet verdwenen. Maar de doeken die eerder rood zagen van het opgehoeste bloed waren nu op een enkel spoortje bruin rood geheel wit.
's Middags en 's avonds verzorgde ik haar weer. Ik denk dat Kosa geen gelukkigere dagen in zijn leven zou kennen. Hij floot en zong telkens als ik hem zag, hij bedankte me wel duizendmaal uit de grond van zijn hart. Ook ik was blij, blij van dienst te kunnen zijn en trots op het vertrouwen dat ik in mezelf gehad had om deze taak op me te nemen. Onze gastvrouw knapte zienderogen op en een week later stond ze weer achter de stenen stoof.
“Bedankt heren voor jullie enorme inzet in de bouw van de boerderij, ik ben blij dat ik jullie gevraagd heb om mijn neef te assisteren. Het stemt mij goed dat er eerlijke hard werkende mensen op deze wereld zijn, die bereid zijn een ander te helpen, zonder daar veel voor te vragen. In jullie geval soms helemaal niets, “hij keek naar Numico.
“Jongen mijn lastdier heeft in tijden niet zo vlot gelopen, ik weet niet wat je met hem gedaan hebt, maar het is fantastisch.” Numico grijnst en antwoord, “Behalve het verzorgen van de wond heb ik naar hem geluisterd. U schijnt een goede baas te zijn, maar hij zou vaker wat van het onverkoopbare fruit eten, en zo af en toe een emmer of twee water om de beesten uit zijn vacht te spoelen vond hij ook geen slecht idee.”
Onze gastheer lachte luid, niet wetende dat Numico geheel eerlijk was. “Ik zal ervoor zorgen jongen, dat dier verdient dat op zijn oude dag. Zeker als je na gaat dat hij al jaren een betrouwbare vriend is. Mijn eeuwige dank gaat vooral uit naar jou Mart,” sprak hij terwijl hij me doordringend aankeek. “Het zal me een zorg zijn wat voor steun jij van de groten hebt ontvangen of wat voor tovenarij je hebt beoefend. Het enige wat voor mij telt zit hier tegenover me aan tafel. Iets wat ik enkele dagen geleden niet in mijn in stoutste dromen durfde te verwachten. Misschien is het een cliché, maar nu ik zie wat ik bijna kwijt was, zal ik elke dag die wij nog samen hebben vele malen intenser beleven dan ooit tevoren.”
Ik lach een beetje overstelpt. “Dat het er nog velen mogen zijn,” zeg ik terwijl ik opsta op een toast te uitbrengen. “Wij danken onze gastheer en gastvrouw natuurlijk voor hun gastvrijheid. Die ze verleende aan vreemden, die daar niet op durfde te rekenen. U nam ons in huis als waren wij vrienden en behandelde ons gelijk. Dat wij op onze reis meer van deze mensen tegen mogen komen is iets wat ik slechts kan wensen. Dank u voor alles. De kommen werden bij een gebracht en eenieder proostte en dankt een ander.”
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
