Wat er ook gebeurt lezer , alles is eindig. Het positieve en het negatieve. Of het nu in balans is of niet, alles is eindig.
Elk einde is tevens een nieuw begin, zoals u weet lezer, niks is voor altijd. Alles is eindig maak er gebruik van.
Geniet van het feit dat wat u ook goed of fout doet, het u maximaal één mensleven wordt nagedragen. Elk einde opent onmetelijk veel nieuwe deuren en elke deur is ook weer eindig,
We kijken hem beide aan. "Weet niet hoe lang geleden, maar het kwam in een droom, dat weet ik, een droom met veel vuur. Het vuur maakte zo'n indruk dat ik dat beeld bijna vergeten was. Maar nu ik het zie herken ik het, het is het symbool uit de droom.”
“Dan zou het waarschijnlijk zijn dat het bij mij ook in een droom was,” zegt Numico. “Dat is goed mogelijk,” antwoord ik. Dan haal ik het perkament uit mijn zak en toon het beide mannen.
Retsj toont weinig interesse, hij verklaart dat hij niet kan lezen. Numico bestudeert het perkament lang. “Dit schrift ken ik niet, maar een paar zaken worden me wel duidelijk. De mooie sierlijke letters duiden erop dat dit een document is met een belangrijke boodschap. Het grote aantal tekens duidt erop dat het geen eenvoudige boodschap is.
De schrijver heeft het niet in een keer geschreven de kleuren van de inkt verschillen en ook de manier van schrijven verandert regelmatig. Soms schreef hij rustig en soms zeer gehaast. Wat mij doet denken dat hij op reis was, waarschijnlijk hield hij een verslag bij. Aan de sierlijkheid van de tekens zou het een verslag voor een hoger geplaatst persoon kunnen zijn. Nogmaals de tekens zeggen me niks, maar kijk eens hier links boven. Hier in de tweede korte regel van bovenaf."
Hij wees met zijn vinger naar een teken . Het was een halve cirkel, hij was gesloten en de ronde kant was de bodem. In het midden van de ronding liep een streep naar benden en deze eindigde vervolgens in een zwarte stip.
Retsj en ik keken naar het teken, vervolgens keken we Numico weer aan, schouder ophalend. “Zien jullie het niet. kijk eens goed,” maar beide moesten wij hem het antwoord schuldig blijven. Dan pakt hij het embleem en legt dat op het perkament. Wat voel ik me stom, het zijn de bloem en de parel hoe had ik dat kunnen missen.
De dagen werden warmer, we besloten 's middags te pauzeren en door te lopen tot in de avond. De omgeving werd groener, heuvels rezen steeds vaker aan de horizon, weelderige bloemen slingerde zich door het landschap in een schakering van kleuren.
Dit was nogal een contrast met de droge dorre vlaktes, die we doorkruisten voordat we in het woud aankwamen waar we Retsj leerden kennen. Mijn ogen namen onophoudend de omgeving in zich op. Haar schoonheid, haar weelderigheid. Een romantisch gevoel ontpopte zich in mijn binnenste, in het dorp had ik wel lust gevoelens gehad, maar nooit had ik behoefte aan intimiteit of romantiek.
De vrouwen die mijn aandacht vroegen waarschuwde ik vooraf dat mijn bedoelingen lichamelijk waren. Dit zorgde ervoor dat ik in mijn leven slechts eenmaal met een vrouw de nacht doorgebracht had. Een nacht die zeer weinig slaap bevatte.
Nu heb ik een andere behoefte, de drang om deze schitterende groene oase te delen met iemand, die dit net als ik kan ervaren als een stukje schoonheid dat je zelden tegenkomt. Het hoge groene gras streelde mijn voeten door de openingen van mijn sandalen.
Links van mij groeide een enorme witte rozenstruik, ze toornde boven mij uit en haar oudste doornen zou je als nagels kunnen gebruiken. Haar bloemen zo stralend wit dat het zonlicht er in weerkaatste, de gele stampers als een parel omringd door wit fluweel. Hier moest ik even bij stilstaan. Numico en Retsjmana schenen ook onder de indruk te zijn van het prachtige schouwspel dat zich om ons heen voltrok. Retsj was sinds het begin van zijn tocht niet zo ontspannen geweest als hier te midden van de schoonheid.
“Dit land is gelukkig,” sprak Retsj. “Haar voeding is krachtig, het klimaat zacht en vochtig. Nimmer heb ik de natuur zo vol van leven en energie gezien.” De bomen die we passeerden leken te vibreren. Ze zonden een bepaalde rust en kracht naar ons uit. Kracht, die ze ook letterlijk uitstraalde door hun robuuste stammen, en wijdt vertakte kronen vol van blad.
“We moeten ze danken,” sprak Numico en liep op een van de bomen af, sloeg zijn armen eromheen en prevelde enkele woorden. Onverstaanbaar voor ons, aangezien wij meters van hem verwijderd waren. Retsjmana volgde zijn voorbeeld direct. Nadat hij de boom omarmd had ging hij er met zijn rug tegen aanzitten. Hij sloot zijn ogen, zijn lippen bewogen, maar er ontsnapte geen geluid.
Een beetje onzeker volgde ik hun voorbeeld, dit was iets wat ik deed als ik wist dat er niemand in de buurt was. Nooit zou ik deze toch ongewone actie ondernemen als er mensen in mijn omgeving waren. Bang dat men mij vreemd zou vinden, dat de positie die ik beklede geschaad zou worden. Dat zoiets het vertrouwen wat men in mij had zou ondermijnen.
Nu zou het vreemder zijn om niet mee te doen. Toen ik de stam omarmde en de grove schors tegen mijn wang en onderarmen voelde wist ik dat dit juist heel normaal was. Dat liefde niet enkel voor mensen hoeft te zijn.
De rust die deze eeuwen oude boom bezat stroomde nu door mij heen, ik gaapte. Toen ik me omdraaide zag ik Numico, die gelijk zijn vinger tegen zijn lippen drukte en wees op de plek waar Retsjmana zat. Hij sliep, een zacht gesnurk bevestigde dit. Rustig wandelde ik naar Numico toe. Het liep tegen de middag en deze plek was zo prettig dat we best iets eerder halt konden houden en onze pauze hier spenderen.
Ga naar deel 72 van dit dagelijkse feuilleton. Het verhaal is gebasseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen. Voor het volgende deel klik hier. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
