Het leven is niet zo zwart wit als de laatste 3 stappen doen vermoeden. Het leven is een spel, vol lastige keuzes en doodvermoeiende beslissingen. Beslissingen die u neemt in een realiteit die u zelf heeft bepaald, of die voor u bepaald wordt. Maar onthoudt lezer dat niemand voor u kan bepalen wat werkelijk goed of fout is. Soms lezer is het beter niet te kiezen en erop vertrouwen dat dingen gaan, zoals ze bedoeld zijn.
Zodra we gewekt waren door de morgenzon wandelde we naar de deur, rustig klopte we aan. We stelden ons zij aan zij op met Retsj in het midden. Een slaperige verschijning opende de deur, het was Cabilah.
“Jongedame hoe zou u het vinden ons te vergezellen, mijn kompaan hier” en ik knikte naar Numico “is zo gecharmeerd van uw stem dat hij ons dwong terug te keren om u te vragen ons te vergezellen.”
“Heer wat een verzoek zo vroeg op de morgen, uw bezoek heeft me de hele nacht bezig gehouden en ik zou vereerd zijn met u en uw gezellen op te trekken. Helaas is er een obstakel, mijn oom.” Terwijl ze dit zei verscheen een zeer slaperige man in de deur en duwde Cabilah opzij.
“Jullie weer. Wat moet dat?” Probeerde hij vol van zelfvertrouwen te klinken. Maar zoals eenieder weet is de mens in zijn slaapkledij niet altijd op zijn overtuigendst. Dit ondervond deze man aan de lijven toen drie vreemde hem een beetje schaapachtig aanstaarde.
“Goedemorgen naar ik aanneem heer. Mijn kompaan hier heeft ons de gehele nacht wakker gehouden met gebabbel over de stem van uw dochter.“
“Mijn nicht.” Beet de man hem toe.
“Nog beter, vaders en dochters willen nog wel eens lastig scheiden, maar in dit geval zou het u vast niet zwaar vallen als deze dame deze reis met ons onderneemt. Daar ik aanneem is zij oud genoeg om haar eigen keuzes te maken en ik geloof dat ze net van plan was in te stemmen met ons verzoek, niet waar?”Met een voet op de drempel kijk ik om de hoek van de deur waar Cabilah heen geduwd was.
“Oom ik zou graag wat meer van de wereld zien en deze heren zien er betrouwbaar uit. Daarnaast geloof ik dat ze uitstekend in staat zijn mij te beschermen,” sprak ze terwijl ze Retsj aan keek.
“Natuurlijk mevrouw, ik zal nekken voor u breken en tongen verwijderen als ze u beledigen.” Bulderde de reus.
De man in zijn nachthemd was totaal overdonderd door deze situatie. Zijn ogen gleden over de drie mannen voor hem en dan weer naar Cabilah, die in schijnbare onschuld haar schouders ophaalde.
We mogen hem niet de tijd geven om tot reden te komen dacht ik bij mezelf. “Jongedame ik geloof dat u gerust uw spullen kunt pakken. Wij zullen u hier buiten opwachten.”
De oom, die nu wat bij zijn positieve kwam, begon te stamelen wanneer Cabilah naar een hoek van het vertrek liep, een paar kleren pakte en deze in een draagzak deed terwijl ze terug naar de deur liep.
“Dit.. Dit gaat zomaar niet.” De stem van de man trilde zijn ogen schoten heen en weer tussen de mannen voor hem en de dame achter hem. Steeds weer rusten zijn ogen op de enorme armen en borstkas van Retsj.
Tot nu toe liep alles volgens plan. “Wacht even klonk het, de stem was nu zekerder. U meent toch niet dat u deze vrouw zomaar mee kan nemen naar waar uw verdomde reis dan ook heen voert. Ik verbied het!” Hij probeerde de deur dicht te smijten, maar mijn voet voorkwam dat.
“Heer ik begrijp dat het u zwaar valt zo'n knappe jonge vrouw haar eigen beslissingen te laten nemen, maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Het lijkt me duidelijk hoe laat het nu is.” De ogen van de man staan vertwijfeld, terwijl Cabilah achter hem staat, klaar om het hutje voor goed te verlaten.
“Weet u, u zult vast een hoop kosten hebben moeten maken om deze jonge vrouw te voeden en te kleden. Wij zijn natuurlijk niet te beroerd om u daar een tegemoetkoming voor te bieden.”
Breed lachend haal ik een hand vol gouden dukaten uit mijn zak en reik de man mijn welgevulde hand. De ogen van de man waren gefixeerd op het goud.
