Je familie kun je niet kiezen lezer. Nog waar je geboren wordt.
Wat u wel kunt kiezen, nou ja enigszins is waar we heen gaan.
Links, rechts stilstaan, stuur gerust een beetje bij lezer.
Ergens is ons einddoel, maar roep STOP als u wat langer een kijkje wilt nemen onderweg.
Weken gingen voorbij. Nog steeds was ik zoekende naar de betekenis van de beelden. Waar was het? Wie waren deze mannen en wat bracht hen tot deze mensonwaardige daden?
Ook het besef dat het wit van de slang voor puur stond was al een aantal keren bij me opgekomen, alsof het me ingefluisterd werd. Iets puurs, pure kracht? Was dat wat ik zocht?
Gedurende de herfst hielp ik mee de wintervoorraden op peil te brengen. Gedroogde vis en ingemaakte groenten werden opgeslagen in de dieper gelegen grotten, waar de kou continu aanwezig was. Zaden en bollen werden in de minder diepe grotten zo droog mogelijk opgeborgen. In de herfst lijkt het altijd of meel en rijst overvloedig is, maar aan het einde van elke winter blijkt dit telkens weer gezichtsbedrog .
De lessen aan de kinderen gingen ook in deze periode gewoon door. Tijdens één van mijn lessen stelde Numico een zeer interessante vraag. Er was iets met Numico, maar wat het was kreeg ik maar niet duidelijk.
Ik wist dat hij langzaam was met leren. Zijn ouders vertelde me dat hij de laatste was die wist hoe hij zichzelf aan moest kleden en soms tijdens de spelletjes leek het of hij niet snapte waar we mee bezig waren.
Af en toe kwam Numico na de lessen bij me en vertelde dan vreemde verhalen, over het verleden van onze stam, of over de dieren in het dal. In eerste instantie ging ik er vanuit dat hij een levendige fantasie had. Maar gaandeweg merkte ik dat er meer moest zijn. Op een middag na de les vertelde hij dat de dieren in het dal ziek werden van het gras aan de oever, omdat het gras daar "vies" was. Ik moest hier om lachen, de belevingswereld van een kind blijft bijzonder. Maar enkele dagen later bleken enkele dieren werkelijk ziek te zijn.
Zijn vader zorgde voor de dieren, dus dat verklaarde het verhaal. Toen ik Numico's vader met dit verhaal over vies gras confronteerde, vertelde hij mij dat hij pas een dag of twee door had dat een aantal dieren ziek leken.
De volgende dag vroeg ik Numico hoe hij wist dat de dieren ziek waren. Met hele grote ogen van verbazing keek hij me aan.”Hebben ze u dat niet verteld meester?" “Nee Numico, tegen mij hebben ze niks gezegd.”
Vragend keek hij me aan. “Mij vertellen ze altijd alles, over het weer en het water. Over vriendjes en ruzies en over het vieze gras.”
“Waarom is het gras vies vroeg ik hem?”
“Nou, omdat de eenden ziek zijn en die poepen in het gras. De koeien zijn niet zo slim dat ze daar aan denken, die houden gewoon heel veel van gras. Dus die eten het vieze gras en worden ook ziek.”
“Wie heeft je dat verteld Numico,” probeer ik. Om hem zo te ontlokken van welke volwassene hij dit gehoord heeft. “De vogels die de beestjes van de koeien eten, die zijn namelijk heel slim, zij weten altijd heel veel. Want ze kletsen met iedereen in de buurt.”
Met stomheid geslagen bleef ik achter op de overdekte plaats, waar ik tot de winter les geef. Numico wandelde vrolijk naar buiten, alsof er niks aan de hand is en in zijn beleving was dat waarschijnlijk ook niet. Maar ik stond toch raar te kijken.
Next Step >>
<< Previous Step
Gerelateerde Blogs
Ook iets te Schrijven/Bloggen
