Te laat komen op de dag dat uw wereld vergaat. Dat zou toch iets zijn lezer. Heel uw leven bestaat enkel nog uit brokstukken en u moet nog twee dagen reizen om daar getuigen van te zijn. Die dagen zult u nooit meer vergeten, het zullen de laatste zijn waarin u kunt geloven dat dit slechts een nachtmerrie is. Terwijl u diep van binnen weet dat het einde nadert.
"Wat zou kunnen betekenen? Dat we te maken hebben met een groep strijders die in verschillende eenheden is onderverdeeld? Of hebben ze in de afgelopen jaren genoeg geroofd en geplunderd om zich fatsoenlijker te kleden en nieuwe rekruten te betalen?
In beide gevallen is de kans groot dat we ze binnenkort tegen zullen komen, want ik ben bang dat Kratyo geen weerstand zal kunnen bieden tegen de ruiters. Toch zullen we ons als gewone reizigers moeten gedragen. Wat voor gevoel we ook bij ze zullen hebben, we moeten onwetendheid uitstralen.
Hoe we de stad aan zullen treffen is een groot mysterie. Eens daar mogen we natuurlijk nieuwsgierig zijn naar wat er daar gebeurt is, maar we mogen niet te diep graven. Het mag niet duidelijk worden dat wij opzoek zijn naar antwoorden. Houdt je op de vlakte, maar gebruik je ogen en oren. Elk stukje informatie kan ons helpen."
Remo was inmiddels wakker geworden en had zich bij ons gevoegd. In het kort legde ik hem uit wat er aan de hand was. Hij bleef stil, zijn ogen gericht op de smeulende kolen. Dan spreekt hij zacht. "Kunnen we vertrekken? Ik moet weten wat er aan de hand is, of ik hulp kan bieden. Of er nog iemand is om hulp aan te bieden."
We begrepen zijn noodzaak en ondanks het feit dat we nauwelijks en in mijn geval niet geslapen hadden besloten we ons kamp op te doeken en te vertrekken.
Wat we ook verwacht hadden aan te treffen, was in geen geval wat we aantroffen. Er waren geen branden en smeulende resten. Nergens hing de geur van bloed, er lagen geen gewonden verspreid over de velden, die het dorp omringde. Ook waren er geen diep droeve vrouwen en kinderen opzoek naar hun gedode echtgenoot of vader.
Het dorp was rustig en ontwaakte net toen wij aankwamen. Toch waren we er zeker van dat de strijders hier geweest waren. De vele paarden sporen maakte dit duidelijk en zelfs voorbij de houten omheining, die de stad beschermde, waren de sporen nog te vinden.
Wat had hier plaatsgehad? Waren de ruiters vrienden van dit dorp, dat kon ik me niet voorstellen. Niet als ik Remo's reactie voor de geest haalde en hij was toch bekend hier.
Rustig liepen we het dorp binnen. Remo maakte zich los van de groep en liep op een oudere man, die een lastdier met een bos takken op zijn rug leidde, af. Hij vroeg hem wat in dat vreemde dialect, wat hij vroeg was door het hoge tempo onverstaanbaar. Zijn wenkbrauwen fronsten en er ontstond een heftig tweegesprek dat enkele minuten duurde, daarna keerde hij terug.
Vragende ogen keken Remo verwachtingsvol aan. De frons, die eerder op zijn voorhoofd was gekomen, was nog niet vertrokken. Zijn blik verried onzekerheid. "Dat was Jafas, hij is betrouwbaar. Toen hij jong was werkte hij voor mijn vader. Nu heeft hij een eigen stukje land. Hij vertelde me wat er plaats gevonden heeft."
