De Zwarte Panters, Che Guevara, Hannie Schaft. Verzetshelden, die nu tot de verbeelding spreken. Maar toen hun moment daar was slechts deden wat hun hart hun ingaf. Ze lieten zich niet leiden door de onderdrukker, ze stonden op voor waar ze in geloofden en overleefde hun voorbeeld functie vaak niet. Maar inspireerde velen in de strijd voor vrijheid. Nu u lezer, zou u opstaan of slaafs uw eigen lot en bezittingen veilig stellen?
Hij bleef zwijgen terwijl er links en rechts bogen gericht werden. Gericht op de Sato, die zijn ogen afwend van de massa en naar de grond rond zijn voeten staart "gehoorzamen." Het kwam er zachtjes uit als een zucht. Hij draait zich weg van de menigte en loopt de treden af. Hij wordt omringt door zwarte ruiters, die hem afschermen van zijn dorpsgenoten.
Een man, eveneens in het zwart gekleed, maar niet in de militaire uitrusting, bestijgt de stenen verhoging. Op dat zelfde moment is er een luide schreeuw. "Verzet"` klinkt het en om zijn woorden kracht bij te zetten steekt de Sato zijn gebalde rechter vuist de lucht in.
De menigte reageert onthutst. Een gedeelte volgt het voorbeeld en strekt hun armen met gebalde vuisten `verzet, 'is hun reactie. De man die het podium net bestegen heeft kijkt in de richting van de Sato en knikt.
De nog steeds gestrekte arm met gebalde vuist vliegt enkele meters door de lucht alvorens hij in het stoffige zand land. Een pijn kreet is duidelijk hoorbaar, maar deze word snel gesmoord als ook het hoofd van de Sato gescheiden wordt van zijn lichaam.
De menigte, die net nog schreeuwde, wiens armen net nog ten hemel rezen, weet niet hoe snel ze deze naar benden moeten halen. De man op de verhoging draait zich naar de mensenmassa.
"Ik vergeef jullie deze misstap, alleen jullie voormalige Sato had beter moeten weten. Tenslotte kende hij ons al langer. Maar ik heb begrip voor jullie reactie ik begrijp dat onze eerste kennismaking wat stroef zal zijn."
Zijn stem was glad en koud, bijna accentloos, maar duidelijk niet van hier. Zijn ogen spiedde door de menigte, alsof ze iedereen weten te door gronden en zagen wat er in de hoofden rondging.
"Het is jammer dat onze eerste ontmoeting zo moest verlopen, maar noodzakelijk. Wij hebben geen kwade bedoelingen, zolang onze regels gerespecteerd worden zouden we in een harmonie met elkaar kunnen leven. Mijn naam is Rash en ik zal de plaats van jullie de Sato in nemen als hoofd van het stads bestuur. Voorlopig is dat de enige verandering, de rest van het bestuur zal mogen blijven totdat blijkt dat hun trouw niet bij de stad, maar ergens anders ligt." De laatste zin klonk bijna sissend.
"Dan zou ik nu graag zien dat alles weer overgaat naar de orde van de dag en om onze goede wil te tonen hoeft er wat ons betreft vanmiddag niet gewerkt te worden. Vanaf morgen zullen enkele van mijn mannen registreren wie, waar, wat voor werk doet. Wat de verdiensten en bezittingen zijn en nog enkele details, die nodig zijn om een goed zicht op het economisch verloop hier te krijgen. Goedendag."
De man bleef even staan, nog steeds zochten zijn ogen overal naar reacties, die de afgelopen gebeurtenis ten gevolge had. Pas wanneer de menigte uit elkaar drijft daalt hij langzaam de stenen trappen af. Zijn ogen blijven gericht op de menigte tot hij de grond bereikt heeft. Dan verdwijnt hij tussen de andere zwart geklede mannen richting het huis dat van morgen nog van de Sato was.
