"Resistance is futile," dat zal de onderdrukker u altijd doen geloven lezer. Zij zullen alles wat in hun macht ligt gebruiken om u te indoctrineren, tot u gelooft dat niemand om u heen te vertrouwen is en de enige weg die u kan gaan is de opgelegde weg. Zij zullen angst en onzekerheid zaaien om zo elke vorm van verzet in de kiem te smoren. Angst is een wapen dat de mens tot waanzinnige beslissingen drijft. Een wereld ondergedompeld in die waanzin doet helden optaan. Helden met angst in hun aderen en met hun hart in controle van hun hoofd.
Er heerste een donkere stemming in het huis van Remo dat lag niet aan de groep, maar voornamelijk bij de gastheer. Remo was deel van de gemeenteraad en een welgesteld man. Zelfs nu zijn land niet meer van hem was bleef zijn familie een van de rijkste in de weide omtrek. Deze verschuiving van de balans was niet in zijn voordeel geweest en hij zag niet hoe hij er zijn voordeel van kon maken.
“Jullie kunnen de komende dagen op het land werken als jullie willen blijven. Ik heb met een aantal boeren gesproken die zo snel mogelijk bepaalde zaken geoogst en gebouwd willen zien, alvorens die engerds hun gehele administratie rond hebben.
Wat mijzelf betreft ik zal voorlopig hier in het dorp blijven. Ik heb een vrij belangrijke functie in de dorpsraad en zal waarschijnlijk snel bezocht worden door dit nieuwe regime.”
De sfeer in het dorp verslechterde met de dag. Zij die dachten zaken verborgen te kunnen houden kwamen vaak bedrogen uit. De nieuwe elite was meer dan vakkundig in hun werk. Zonder al te veel moeite schatte ze hoeveelheden en waarde. Daarnaast was het alsof ze voelde waar er zaken verstopt of achtergehouden werden.
De eerste dagen waren er nog mogelijkheden geweest, maar deze hielden al snel op te bestaan. Sluiproutes werden ontdekt en verstopte voorraden blootgelegd. De straffen waren zwaar, hele voorraden en ook hun eigenaren verdwenen als genoegdoening.
Men besefte al snel dat het niet loonde zaken achter te houden. Niemand durfde meer een ander te vertrouwen, klaarblijkelijk was dat een van de richtlijnen om zwendel tegen te gaan.
Een andere manier bleek de zwendelaar een deel van zijn bezit aan te bieden in ruil voor informatie over andere zwendelpraktijken. Wat tot gevolg had dat de eens zo open gemeente ging bestaan uit geïsoleerde cellen, die enkel het noodzakelijke met de ander communiceerde.
Het systeem dat deze heersers gebruikte was niet een uit de losse pols geschud idee. Het leek me een zorgvuldig geteste manier om genoeg druk en angst te creëren om de bevolking tegen elkaar uit te spelen en op te zetten.
Dit voorkwam in de eerste periode elke vorm van verzet tegen hun overheersers. Waarschijnlijk zouden er na verloop van tijd nieuwe contacten tussen cellen ontstaan. Cellen, die mogelijk dromen om het juk, wat op hen drukt, af te werpen. Maar tegen die tijd zou het volk al zo gewend zijn aan haar nieuwe situatie dat de broeiende verzetssfeer, die de eerste dagen gloeide, onmogelijk de hitte kan krijgen die ze net na de bezetting had.
Het koste me veel moeite om dit beleid te accepteren. Zelfs als de passant, die ik in deze gemeenschap was. Ik dacht aan ons dorp, hoe vredig en vol vertrouwen men elkaar daar te gemoed trad. Waar zaken uit overtuiging en interessegedeeld werden, niet uit verplichting.
Natuurlijk wij kenden geen bezit, zoals deze dorpelingen met hun sieraden en munten. Toch zou deze overheerser vroeg of laat ook voor onze deur staan. Daar was geen twijfel over mogelijk. Zelfs al mochten wij het geluk hebben verscholen te blijven in ons geliefde dal, dan zou de wereld om ons heen sterk veranderen.
