Net evaluatiegesprekje gehad met mijn kleine man. Toch steeds weer verbazend die gesprekjes, niet heel veel nieuws eigenlijk want ik ken mijn mannetje vrij goed maar toch desondanks iets te weten gekomen wat ik nog niet wist.

Verder werd ik erop geattendeerd dat hij iets gezegd had over zijn vader met boosheid en frustratie in zijn stem. Tsja, niet zo gek eigenlijk, als ik hem was dan zou ik waarschijnlijk hetzelfde hebben. Maar ik realiseerde me dat ik ze niet op de hoogte had gebracht van de stand van zaken dus dit hadden ze ook niet zien aankomen.

Ik pleit ervoor om wat vaker de term ouder te gebruiken in plaats van mama en/of papa gezien de cijfers betreffende ouders die niet meer samen zijn. Zeker in situaties waar men niets weet van de achtergrond van kinderen. Een ouder is zowel mannelijk als vrouwelijk en niet zo zwaarbeladen.

Ik ben wel blij dat mijn kindje niet introvert is want ik denk dat het dan lastiger zou zijn geweest. Hij is gewoon open over de situatie en ik merk vaak aan reacties dat mensen daar verbaasd over zijn - ook bij mijn andere kinderen - dat mensen daar niet op weten te reageren. Ik vind dat een beetje raar. Vaak krijg ik dan het advies om met ze naar een kinderpsycholoog te gaan. Nu heb ik niks tegen een kinderpsycholoog hoor maar het is zo'n rare conclusie of raar advies van die mensen op een situatie waar ze zelf geen raad mee weten.

Mijn kind deelt mee dat vader geen contact meer wil met hem/haar, heeft daar een emotie bij, de ander weet zich geen raad met deze mededeling en dan moet het kind naar een psycholoog. Lijkt mij een beetje de omgekeerde wereld. Het kind zegt dat niet ins blaue hinein. Het is meestal een reactie op iets als "dan kun je dat aan mama EN papa laten zien". Nou nee, dat kan dus niet en dat wordt dan verteld aan diegene. Ik moet er altijd een beetje om lachen als ik door die mensen aangesproken wordt. De gesprekjes gaan meestal zo:

Loading full article...