Wat is er toch met mij aan de hand? Ik ben mezelf niet en ik heb geen flauw idee waar het aan ligt. PMS-je kan ik uitsluiten. Het lijkt verdomd veel op een midlife crisis. En ik dacht eigenlijk "dat als" ik die dan wel al gehad had. Zou het de klap zijn die ik nog zou krijgen als er eindelijk wat rust in mijn leven zou komen? Of toch de hormonen bij een naderende overgang? Ik heb werkelijk geen flauw idee maar ik zit niet lekker in mijn velletje.

Ik spreek mezelf steeds toe. Dat ik niks te klagen heb ( heb ik eigenlijk ook niet), dat ik het best goed doe ( vind ik ook echt), dat het leven best mooi is ( en dat is het natuurlijk ook) maar toch ........ Vorige week werd ik wakker met dit gevoel heel sterk en toen dacht ik dat ik dan maar een ommetje moest maken. Ik heb toen 2,5 uur flink doorgestapt en dat ging zo. Ik tegen mijzelf: "Fijn die rust, die sneeuw is best mooi, leuk die vogeltjes, mooi uitzicht ......... eigenlijk interesseert het me allemaal geen fuck .......... kom op, niet zo negatief jij even stevig doorstappen dat ontspant .......... hoe meer ik probeer te ontspannen hoe meer ik in mijn lijf verkramp ......... schouders los ........ kijk nou toch hoe mooi het is ......... ja ja, het is prachtig maar ik wil hier helemaal niet zijn. Gewoon doorlopen, gedachten loslaten en dan kom je vanzelf in die staat dat je alles kunt loslaten en weer in het nu bent. Ja, ja, dan moet ik wel tot Keulen lopen denk ik ........."

En dat 2,5 uur lang. Conclusie na 2,5 uur lopen was dat de missie niet geslaagd was. En zo probeer ik nu al dik 2 weken van alles maar niks lijkt te werken. Tussendoor kwam die tijd van de maand waar ik het toen maar op gooide maar die is inmiddels weer voorbij maar ik zit nog steeds niet lekker in mijn velletje.

Vandaag heb ik steeds dit liedje van Doe Maar in mijn hoofd: Is dit alles?

Loading full article...