Ik ga dood! Ik weet niet of ik nog 1 dag heb, of nog een maand. Misschien heb ik nog een half jaar. Het kan ook zijn dat ik over een jaar dood zal gaan. Wie zal het zeggen?
Toen ik 18 jaar was kreeg mijn moeder kanker. Een snelgroeiende tumor die meteen geopereerd moest worden en ik besefte voor het eerst dat het leven zo maar ineens voorbij kon zijn. Haar maag werd verwijderd en zij kwam er bovenop maar ik wist toen dat ik het leven nooit voor lief moest nemen. Enkele maanden daarvoor had ik al een donorcodicil ingevuld. Ik vond dat als ik het leven lief had ik ook liefdevol moest zijn na mijn dood. Wie ben ik om het leven van een ander geen kans te geven?
Er waren toen mensen die zeiden dat ze het een eng idee vonden dat ze dan incompleet begraven zouden worden. Mijn moeder had kanker overwonnen maar de kanker had wel haar maag "meegenomen" en incompleet leefde zij verder. Als zij sterft dan wordt zij incompleet begraven. Ik had ooit een buurman en die leeft met één nier. Ook hij is incompleet als hij sterft. Al denk ik trouwens niet dat mijn moeder of de voormalige buurman zichzelf als incompleet zullen zien.
Toen ik ergens in de twintig was hoorde ik dat een oude liefde gestorven was. Hij had auto gereden en hij was waarschijnlijk niet goed geworden en verongelukt. Ook hoorde ik toen dat hij orgaandonor was en dat na zijn overlijden de familie zijn wens om zijn organen te doneren had gerespecteerd. Wat was ik trots op hem. Het idee dat hij die mij zoveel had geleerd zijn goedheid had verder gegeven vond ik geruststellend. Nu wilde het toeval dat ik toentertijd getrouwd was met een arts die zo'n donatieprocedure begeleidde en ik heb hem toen gevraagd of hij betrokken was geweest bij deze orgaandonatie en dat bleek zijdelings het geval geweest te zijn en ik vond dat gek genoeg mooi omdat ik wist dat mijn oude vriend bij mijn toenmalige man in goede handen was geweest. Er lopen dus mensen op deze wereld rond wiens leven weer leefbaar is of die niet hebben hoeven sterven. Die mensen hebben misschien de kinderen gekregen die hij nooit heeft gehad omdat hij na zijn dood een liefdevolle daad heeft verricht.
Mijn ex-man was dus de man die na een overlijden moest checken of iemand geregistreerd stond. En als dit het geval was dit aan de familie moest mededelen. Meestal wist de familie dit wel en hadden ze zich hierop kunnen voorbereiden en respecteerden ze dan ook de wens. Het kwam echter ook heel vaak voor dat mensen niet geregistreerd stonden en dat mijn ex-man dan aan de familie moest vragen of de persoon wel of niet orgaandonor wilde zijn. Vaak wisten mensen dit niet en dan moest hij de vraag stellen of de familie akkoord ging met orgaandonatie. Dit was vaak een shock voor mensen omdat ze één niet ingesteld waren op het overlijden van een geliefd familielid en twee een beslissing moesten nemen over orgaandonatie waar ze op dat moment ook niet op zaten te wachten. De ellende die dit met zich meebracht was hartverscheurend. In menig familie heeft dit tot ruzie onderling geleidt. Ik kan iedereen geruststellen als er geen unaniem ja kwam dan ging de donatie niet door. Voor mijzelf betekenden deze verhalen een bevestiging dat ik altijd iedereen moest vertellen dat ik orgaandonor wilde zijn na mijn overlijden zodat iedereen er vrede mee zou hebben.
En toen werd ik moeder. En ik besefte dat ik nu niet alleen een beslissing moest nemen die alleen over mijn eigen lichaam en organen ging maar ook moest beslissen voor mijn kinderen mochten zij komen te overlijden. Vanaf het moment dat mijn kinderen de leeftijd bereikten dat zij orgaandonatie konden begrijpen heb ik er met ze over gesproken en ze verteld dat IK een orgaandonor wil zijn als ik kom te overlijden. Dat vonden zij natuurlijk een eng idee. Dood is sowieso iets wat ver afstaat van het leven van een kind dat denkt dat het leven oneindig is. Maar in 2010 werden zij voor het eerst geconfronteerd met de dood. Een goede vriendin stierf na een ellendig ziektebed aan kanker en mijn zus verongelukte tijdens haar vakantie in Duitsland. De dood werd toen "een optie" voor ze en we hebben toen veel gesproken over de dood en doodgaan en ook orgaandonatie. Op een gegeven moment vertelde ik ze dat als zij zouden komen te overlijden dat ik dan moest beslissen of hun organen gedoneerd zouden mogen worden. En ik vroeg ze of zij er al eens over nagedacht hadden wat zij zelf zouden willen. Zij vroegen aan mij of IK er al eens over nagedacht had en wat ik dan besloten had en ik vertelde ze dat ik dat inderdaad gedaan had en dat als het aan mij ligt ik toestemming zou geven voor donatie. Dat vonden met name de kleintjes toen een gek idee en ik vertelde ze dat het best zou kunnen dat zij ooit een ziekte zouden kunnen krijgen waarbij de kans op een leven zou kunnen afhangen van een nieuw orgaan, dat ik in zo'n geval toch echt hoopte dat als dan iemand was die op dat moment zou komen te overlijden iemand zou zijn met een donorcodicil op zak of die zich had laten registreren als donor, en dat zij dan niet zouden hoeven te sterven. En dat ik als ik er ooit eentje nodig heb, ik er ook een zal krijgen zodat ik niet zou hoeven sterven maar voor ze zou kunnen blijven zorgen. Het idee van doodgaan is voor weinig mensen iets waar ze naar uitkijken maar ze begrepen mijn overweging en ze stemden in met orgaandonatie. Eens in de zoveel tijd bespreek ik het met ze, vraag ze wat ze op dat moment willen. Echt geloof me ik hoop dat het nooit aan de orde zal zijn maar voor het geval dat wil ik weten wat ze willen.
De nieuwe wet aangaande orgaandonatie is er door. Iedereen is donor behalve als je aangeeft dat je het niet wil zijn. En ik ben blij met deze wet. Ik denk dat dit niemand zal verbazen. Mensen die geen donor willen zijn kunnen dit aangeven en zij zullen geen donor zijn. Helemaal prima! Ik vind het goed dat deze wet er is omdat families nu weten - dat als hun geliefde onverwachts komt te overlijden - wat er gaat gebeuren. En wees niet bang je kunt gewoon afscheid nemen en je krijg je geliefde daarna keurig uitziend terug om te begraven of te cremeren.
Ikzelf kan echt geen argument bedenken waarom je geen orgaandonor zou willen zijn. Wil je het niet zijn dan is dat prima en dan hoef je dat natuurlijk ook aan niemand uit te leggen (al zou het handig zijn als je het even laat registreren). Ik begrijp best dat doodgaan iets is waar niemand over wil nadenken. Ik moet bekennen dat ik ook liever niet zou willen dat bepaalde mensen mijn organen krijgen. Ik zou het lastig vinden als ik zou weten dat mijn organen gaan naar iemand die niet geregistreerd staat maar aan de andere kant denk ik dan maar: "misschien dat zo iemand dan eindelijk eens het licht gaat zien en wat liefdevoller wordt" want ook al weiger je donatie dan heb je nog steeds recht op een orgaan (behalve als je ervoor kiest om te willen sterven. Kies jij daar dan voor? ).
Ik ga dood! Ja echt. Ik ga dood. Ik hoop niet dat dit in de nabije toekomst aan de orde zal zijn maar mocht ik komen te overlijden dan mag jij een van mijn organen hebben. Of mijn huid als je die nodig hebt. Wil jij mijn oogkleppen of mijn hartklep? Jij mag het hebben. Kun jij mijn bot- en peesweefsel, grote vaten of mijn hart gebruiken? Jij mag het hebben. Heb jij meer aan mijn longen, mijn nieren of mijn lever? Jij mag het hebben. Heb jij een alvleesklier nodig of een dunne darm? Jij mag het hebben! Maar eerst wil ik graag nog even mijn leven leiden en ik hoop nog lang te leven want ik vind het leven verdomde leuk maar mocht ik komen te overlijden dan mag je alles gebruiken wat nodig zijn zal en ik hoop van harte dat jij dan net zo veel plezier ervan zult hebben als ik ervan gehad heb.
