Ik hou niet van kinderen. Ik vind ze gewoon echt niet leuk.

De gemiddelde gezinsgrootte is op dit moment 2,20 mensen per gezin volgens gemiddeld gezin.nl. De gezinsgrootte van mijn gezin is het dubbele dus ik kan oprecht zeggen dat ik kinderen best wel leuk vind. Nu wel maar eerlijk gezegd vond ik ze ook niet zo leuk vroeger, en ik kon me een leven zonder kinderen voorstellen als een heel leuk leven zijnde. Kinderen, ik werd er vroeger niet warm van. Op kraamvisite ging ik trouw maar ik hoefde zo'n baby niet op de arm. Gluren in kinderwagens? Niks voor mij. En inmiddels 4 kinderen verder loop ik nog steeds niet voor elk kind warm dat voorbij komt. Ook al ben ik moeder en geniet ik enorm van het moederschap en moet ik misschien ook wel toegeven dat moeder worden het leukste is wat ik ooit gedaan heb, toch kan me ik heel goed voorstellen dat er vrouwen zijn die er helemaal niks aan vinden, er niet aan moeten denken en kinderen strontvervelend vinden. Die gewoon geen ouder willen worden en dat is ook okay. Dat geldt trouwens ook voor mannen al denk ik wel dat die "de vraag" niet te pas en te onpas gesteld krijgen.

"Kinderen zijn vies, irritant en kennen geen grenzen", zeggen kindermijders. Word je al raar aangekeken als je absoluut geen kinderwens hebt, kinderen sowieso niet leuk vinden, is al helemaal niet geaccepteerd. Is het 'abnormaal' om van ze te gruwelen? "Ik heb niet het idee dat kinderen heel schoon zijn en ze gedragen zich vaak vervelend. Ik heb echt niks met ze." Marieke (niet haar echte naam) loopt het liefst met een grote boog om kinderen heen. "Dat ligt ook aan hoe hun ouders ze opvoeden, maar dan nog. Zo zijn kinderen ook gewoon." zegt ene Marieke die anoniem wil blijven in een stuk dat te lezen is op RTLnieuws.nl. Het is toch eigenlijk wel raar dat iemand zijn of haar verhaal wel wil vertellen maar dit dan anoniem doet omdat de maatschappij blijkbaar niet accepteerd dat je kinderen gewoon niet leuk vind en daarom geen moeder wil worden. Volgens Mark Nelissen, hoogleraar gedragsbiologie aan de universiteit van Antwerpen behoort zij bij een minderheid. "We zijn biologisch geprogrammeerd om van kinderen te houden. Als dat niet in onze genen zat, waren we uitgestorven."

Evolutionair is er wel een belangrijk onderscheid tussen mannen en vrouwen. "Bij vrouwen is de motivatie om van kinderen te houden groter. Zij brachten in onze geschiedenis de kinderen groot. Mannen verspreidden wel hun zaad, maar speelden vaak tweede viool in de zorg voor kinderen." Maar, zegt hij: "Er is geen enkel gen waar niet ook uitzonderingen op bestaan. Er zullen dus altijd mannen én vrouwen zijn die niet van kinderen houden. Dat wordt tegenwoordig cultureel versterkt. Mensen zien meer dat kinderen energie vragen, lastig kunnen zijn en geld kosten." Ook mannen willen vaak geen papa worden. Ondernemer Paul (niet zijn echte naam) had als kleine jongen al niets met leeftijdsgenootjes. "Ik vond er niks aan om kind te zijn. Ik praatte veel liever met volwassenen. Ik ben erg gesteld op logica en op dingen die verklaarbaar zijn. Kinderen hebben dat niet. Ik snap dat ze nog veel moeten leren, maar ik heb daar geen geduld voor." Niet om kinderen geven is absoluut een taboe, zegt Nelissen. "Van kinderen houden is niet alleen ingebakken in onze genen, maar daardoor ook in wat wij als samenleving moreel goed vinden. Iedereen met een afwijkende gedachte, vinden we abnormaal." En dat vindt hij geheel onterecht. "Je zou zeggen dat we inmiddels zo ver zijn dat we die dwang van onze genen opzij kunnen zetten. Dat kunnen we kennelijk niet. En dus verbergen anderen wie ze zijn, terwijl ze er niets of niemand kwaad mee doen."