Advies: Laat kind met zakmes spelen
Steeds vaker komen dit soort berichten in de krant. En ik kan me hier helemaal in vinden. Laat kinderen in hemelsnaam kind zijn maar is dat überhaupt wel mogelijk? Gewoon kind zijn in 2017? Want laten wij even eerlijk zijn. Stel dat je kind een fikkie stookt of buiten met een mes speelt omdat hij of zij een stok wil spitsen en hij of zij wordt betrapt dan hebben ze een probleem, dan zijn zij een probleem. Afhankelijk van de leeftijd mogen zij naar bureau Halt want kinderen vertonen dan ongewenst gedrag. Of worden de ouders erop aangesproken op het ongepaste gedrag van hun kind. Gewoon kind zijn betekent binnen de lijntjes kleuren tegenwoordig. Gewoon een gesprek en een stevig standje is niet meer de norm.
Dit ligt echter niet aan het kind. Een kind doet niks anders dan de wereld ontdekken en proberen te begrijpen. En dat doen ze niet door uit boeken wijsheden op te doen. Wij als maatschappij met onze idiote regels maken het kinderen onmogelijk om kind te zijn. Een kind moet buiten kunnen spelen. En massaal roepen we wel dat ze vanachter de tv, Ipod of IPad vandaan moeten komen, dat ze niet de hele dag achter de pc of het tablet moeten zitten maar wat gebeurt er nou werkelijk als een kind gewoon kind is. Dan worden ze gestraft. Niet per se door de ouders maar door "de maatschappij" met de keurige wetjes en regeltjes die iemand hersendood maken.
Kleuters plukken bloemetjes in Den Haag
Kinderen moeten haast het wetboek kennen om kind te kunnen zijn. Bloemetjes plukken omdat ze mama een cadeautje willen geven dat mag niet zo maar. Kinderen en volwassen schijnen te moeten weten welke planten beschermt zijn, hoeveel er eventueel geplukt mogen worden en wanneer je over een grens heen gaat. Kom op zeg, dit soort zaken zijn volkomen idioot. Een balletje trappen op een pleintje met je vriendjes en vriendinnetjes. Prima hoor, vooral doen maar dan ook graag in stilte want niet iedereen wil kinderstemmetjes horen die schateren van pret. Oh en als het kan dan het liefst op een omheind veldje want o wee als de bal door een ruit gaat. Wat zijn ze dan toch asociaal.
En dan heb ik het hierboven nog alleen maar over kinderen in de basisschoolleeftijd waar begonnen wordt met labelen. Heb je moeite met stilzitten misschien is er dan wel sprake van ADHD. Even laten onderzoeken. Heb je moeite met taal? Misschien is er wel sprake van dyslexie! En zo kunnen we nog even doorgaan. Is hier iets mis mee? Ja en nee. Op het moment dat een kind zelf last heeft van iets waar hij of zij moeite mee heeft dan moet er zeker uitgezocht worden wat er aan de hand is. Zodat ze geholpen kunnen worden maar ik zie helaas heel vaak dat het labelen ook betekent dat een kind een excuus kind wordt. Ik zie het bij mijn eigen kinderen en ik ga daar niet in mee. In mijn geval hebben we te maken met dyslexie. In mijn optiek betekent dit dat ze of we dus manieren moeten zien te vinden om datgene wat ze moeten leren en wat ze moeten weten ook leren en te weten komen. Niet dat ze een excuus hebben om het dan maar niet te leren. Of dat anderen een excuus hebben om dan maar niks van mijn kinderen te verwachten omdat ze een "probleem" hebben.
'Scholen zijn te veel bezig met controle, te weinig met onderwijs op maat'
Dit is helaas zo waar. Bij mijn kinderen werken ze met SOM op school. Ik kan dus elk moment van de dag inloggen om te kijken of ze huiswerk hebben, wat hun punten zijn, of ze straf hebben of niet aanwezig zijn geweest. Zodra er ook maar iets is krijg ik een mailtje van school. Ik heb dit jaar al 3 keer een mail ontvangen vanwege ongeoorloofde afwezigheid. Waarin ik gesommeerd werd om een briefje te schrijven over de reden van afwezigheid. Al drie keer heb ik een mail teruggestuurd met de opmerking dat ik het "waardeer" dat zij mij op de hoogte houden maar dat ik het nog meer zou waarderen als zij hun administratie op orde zouden hebben en alleen dan een mail sturen als mijn kinderen er ook echt niet zijn. Want in alle drie de gevallen klopte er helemaal niks van. Ik ben assertief genoeg maar ik vraag mij af hoeveel kinderen thuis gedonder hebben gekregen met hun ouders vanwege deze "controleer" drang die ook nog eens niet correct verloopt.
Dan hebben we NIX18. Hoewel ik echt niet een voorstander ben van overmatig alcohol en drugsgebruik bij jongeren (ook niet bij volwassenen trouwens) ben ik het er zo niet mee eens met de gang van zaken zoals die nu is. Per 1 januari 2014 is de leeftijdsgrens van 16 naar 18 jaar verhoogd en toen dacht ik al dat men geen hogere wiskunde nodig heeft om te snappen dat dit alleen maar fout kan gaan. Je kunt kinderen nog zo aan banden leggen maar ze vinden wel een weg om te ontdekken en wat ik momenteel zie is dat kinderen stiekem gaan drinken, voordat ze naar een feestje gaan ze even gaan indrinken, dat 18+ bandjes worden doorgegeven etc.
Fors meer comazuipers: de cijfers.
De overheid gaat op de stoel van de opvoeder zitten. Niet ik als ouder bepaal wanneer mijn kind een glaasje mag maar de overheid heeft dit bepaalt. Ik ben dus dan ook burgerlijk ongehoorzaam. Wij toosten op het nieuwe jaar met en glaasje bubbels. Met Carnaval mogen ze best een biertje en met een verjaardag een glaasje wijn. Waarom? Omdat ik als ouder mijn kinderen wil leren hoe ze moeten omgaan met alcohol. Ik wil zien hoe ze reageren op alcohol. Ik wil de angel wegnemen en ze leren dat het drinken van een glaasje helemaal niet spannend is. En het lijkt te werken. Mijn kind ging laatst naar een verjaardagsfeestje en weigerde om van te voren te gaan indrinken want dit vond zij onbeleefd. "Mam, ik begrijp nog wel dat ze dit doen als een drankje 3 penningen kost en je voor 1 penning 2,50 euro moet betalen maar kom op zeg een verjaardagsfeest?!!!". Volgens mij snappen mijn kinderen het wel. (http://www.nji.nl/nl/Databank/Cijfers-over-Jeugd-en-Opvoeding/Cijfers-per-onderwerp/Comazuipen)
Kinderen hebben het recht om te puberen. Puberen is ook een manier om te ontdekken hoe de wereld in elkaar zit en hoe men zich in die wereld kan, wil en moet handhaven. Puberen is volgens mij een van de belangrijkste fases die we moeten doormaken in ons leven. Te vaak wordt puberen als iets negatiefs gezien - vind ik - door ouders of school of de maatschappij in zijn algemeenheid. Er is te weinig begrip voor de persoonlijke ontwikkeling van een kind. Te veel gezucht en gesteun - van beide kanten trouwens - maar het is zo belangrijk dat ze het kunnen en mogen doormaken. Dit is het moment waarop wij kunnen bijsturen, wij ze soms moeten loslaten, ze moeten laten vallen en ze weer kunnen helpen opstaan. Hier wordt hun rugzakje gevuld met ervaringen en leermomenten die ze helpen om later stabiel door het leven te kunnen wandelen of in elk geval als het nodig mocht zijn ze helpen om om te gaan met tegenslagen. Thuis is de veiligste plek om grenzen te verkennen (tenminste als het goed is).
Willen wij gezonde kinderen die zich op een normale manier ontwikkelen laten wij dan ophouden met het continue controleren van onze kinderen. Bel niet steeds waar ze zijn. Betaal niet alles voor ze. Controleer niet steeds hun schoolresultaten, hou ze niet gevangen door ze te labelen. Vertrouw op je opvoeding, kijk naar je kind, pas je opvoedingstechnieken aan als ze niet werken. Was hun kleren gewoon wat vaker omdat slootje springen zo leuk is. Haal wat extra pleisters in huis. Zet de wifi ook eens uit. Trek zelf ook eens laarzen aan om met ze in de plassen te springen. Probeer eens om vaker vanuit hun ogen naar de wereld te kijken.
Wil je meer blogs lezen meld je dan aan op yoors:
Like it
Applause
QR Code
