Lockerheit. Zouden we dit niet allemaal wat meer moeten zijn?

Zolang het om mezelf gaat lukt het ook wel maar zodra het om mijn kinderen gaan of mijn partner of mensen die ik verder lief heb vind ik het lastig om "Locker" te zijn. Wil ik graag dat het goed met ze gaat. 

Qua vrienden heb ik altijd gevonden dat ze zelf moesten kunnen kiezen met wie ze wel of niet wilden omgaan. Ervan uitgaande dat ik met mijn opvoeding wel de juiste basis zou geven en ze sterk genoeg in hun schoenen zouden staan om zichzelf in welke omgeving dat ook te kunnen handhaven. Iedereen was en is dan ook welkom in mijn huis. Los van opleiding, religie, huiskleur, seksuele voorkeur of wat dan maar ook. De enige regels die ik had en heb zijn dat de regels qua omgangsvormen die bij mij in huis gelden in acht genomen worden. Maar nu merk ik toch dat ik wat moeite begin te krijgen met sommige vrienden. Niet omdat ze onaardig zijn, niet omdat ze (hele) gekke dingen doen maar omdat ik begin te merken dat ze mijn kind irgenwie (als ik dan toch met Duitse woorden bezig ben) tegenhouden en dat het van die niet stimulerende vriendschappen zijn. Ik merk steeds vaker dat ik gruwel van de straattaal die zij bezigen en die overgenomen wordt en de stomme Engelse woorden die te pas en te onpas gebruikt worden. En ik merk dat ik met mijn eigen opvoedingskeuzes in de knoop kom. Ik vind het oprecht belangrijk dat zij leren met iedereen om te gaan welke achtergrond zij dan ook hebben maar ik merk ook dat ik me steeds vaker ga ergeren aan mijn eigen kind.

Ben ik dan wel eerlijk tegen mezelf? Wil ik eigenlijk niet gewoon dat ze wel met iedereen om kunnen gaan maar dan wel onder MIJN voorwaarden? Is dat het? Dat ze gewoon Algemeen Nederlands spreken? En dat ze - en nu moet ik echt even slikken voordat ik het opschrijf - op hun eigen niveau blijven functioneren en niet "afdalen" naar het niveau van de vrienden. Terwijl ik het opschrijf weet ik dat dit is wat ik diep van binnen voel als ik heel eerlijk ben. Ik loop dus vast. Want ik wil ze ook oprecht niet ze gaan vertellen met wie ze wel of niet moeten omgaan. Het voelt momenteel alsof ik faal in de doelstellingen die ik mezelf gesteld heb op opvoedkundig gebied want het loopt niet zoals ik het voor ogen had. 

Een ander punt waar ik tegenaanloop is dat ik het altijd belangrijk gevonden heb en trouwens nog vind dat mijn kinderen hun passie vinden en die volgen. Ik zeg dus altijd tegen mijn kinderen dat ze op zoek moeten gaan naar HUN passie, los van baangarantie of snel geld verdienen. Liever een baan waar je van kunt rondkomen en die je met plezier doet dan een baan waarin je goed verdient maar die je ongelukkig maakt. Ik wil graag dat ze gelukkig worden. Ze krijgen van mij alle ruimte en tijd om uit te zoeken wat ze graag doen, wat ze leuk vinden en eventueel zelfs goed in zijn. Maar het lijkt alsof ze hun passie maar niet kunnen vinden. Ze moeten schoolkeuzes maken en ze weten het niet. Ze weten het echt niet. En als je het niet weet dan heb je een probleem. En dat probleem kan ik niet voor ze oplossen. En dat voelt niet goed. 

Ik leer ze om in oplossingen te denken maar daar is het onderwijssysteem waar zij mee te maken hebben niet op ingericht. Of de oplossingen die de school bedenkt zijn andere oplossingen dan de kinderen bedacht hebben. Goed voor school maar de kids hebben er weinig aan. Natuurlijk ga ik voor de kinderen maar ik merk dat ik moe begin te worden van vechten tegen een log apparaat met onwelwillende mensen. Ik heb geen zin meer om ze te vertellen hoe de wetgeving in elkaar zit. Wat wel en niet kan. En dus ben ik gaan rondbellen naar andere scholen. En vandaag hadden wij een gesprek op zo'n andere school. Een school met een andere onderwijsvisie en ik vond het een verademing. Mensen die ik niks hoef uit te leggen, die vervolgopleidingen kennen, die zowel weten wat de mogelijkheden en de onmogelijkheden zijn. Die meedenken met de kinderen en hun toekomst, die oog hebben voor de verschillende talenten van kinderen op alle niveaus. Al met al een heel fijn en positief gesprek.

En dan kom ik thuis en dan merk ik dat ik terwijl ik het allemaal laat bezinken ik misselijk word. Ik word misselijk van vermoeidheid, ik voel me somber en ik vraag me af waarom het niet overal zo kan zijn. Ik word verdrietig als ik denk aan de negativiteit waar kinderen mee te maken krijgen. Ik vraag me af waarom mensen in het onderwijs gaan werken als kennisoverdracht en stimuleren niet hun passie is.

Ik word verdrietig als ik aan die jongen denk die van school moest omdat hij niet functioneerde op school terwijl ik weet dat hij op het niveau waarop hij nu zit niet uitgedaagd wordt en volkomen op de verkeerde plek zit. Hij heeft dadelijk een diploma en dan? Hij weet het ook niet. Hij heeft zich maar ergens ingeschreven omdat hij "toch iets moet". Waarom is nooit iemand met hem gaan praten en heeft gevraagd waarom hij niet functioneerde?  Ik word verdrietig als ik aan het meisje denk die schouderophalend reageerde toen ik vroeg of ze de huidige opleiding leuk vind. "Ach, ik kijk wel wat de komende periode wordt" en anders ga ik wel X doen. "Wil je dat dan liever doen?" vroeg ik nog.  "Nee", zei ze maar ze "moet toch wat". Ik denk aan de jonge vrouw die nu 27 is en net gestart is met haar HBO opleiding, terecht super trots op zichzelf want ooit is zij begonnen op niveau 2 maar ik vraag me altijd af of werkelijk niemand heeft gezien wat zij in haar mars heeft. Ik denk aan de jonge dame van 24 die haar diploma heeft op niveau 2 of 3 (daar wil ik even vanaf zijn) en er geen baan in kan vinden en nu dolgraag een opleiding wil gaan doen die WEL bij haar past op niveau 4. En ik denk aan het meisje van 18 die vertelde dat ze bijna haar MBO opleiding afgerond heeft en zich ingeschreven heeft op HBO maar erg twijfelt omdat ze "geen geldboompje" heeft en iemand met een MBO & HBO in haar vak hetzelfde verdient maar dat zij het toch gaan doen omdat ze graag op haar eigen niveau wil werken en los wil komen van "het stigma" van de achterstandsbuurt waar zij vandaan komt (haar woorden). En ik kan nog 'tig voorbeelden noemen.

Gaan we al deze kinderen "laatbloeiers" noemen of moeten wij ons eens langzaamaan gaan afvragen of deze kinderen wel GEZIEN zijn? Had men niet meer moeten inzetten op het vinden van de passie en meer moeten kijken naar wat ze wel kunnen dan alleen maar benadrukken wat ze niet kunnen. Ze komen er wel, uiteindelijk, daar ben ik nog steeds van overtuigd maar de weg ernaartoe wordt ze wel onnodig lastig gemaakt. Moet het onderwijs niet gewoon "Lockerer" worden en de kinderen begeleiden naar het leven i.p.v. ze "te schoppen" naar een opleiding die niet bij ze past. Ik heb hier moeite mee. Ik ben dus een moeder die wil, nee misschien zelfs wel eist, dat mijn kinderen gezien worden. Maar ik word er ook ontzettend moe van. En nee, het zijn geen probleemkinderen, niet die van mij en ook niet de kinderen die ik hierboven als voorbeeld gaf, ze zijn gewoon allemaal keurig geslaagd of gaan dit jaar keurig slagen. Maar soms lijkt het wel, of zo lijkt het nu voor mij, alsof niemand deze kinderen en hun potenties ziet. 

Ik moet "lockerer" worden. Ik kan het wel, echt wel maar nu even niet zo goed.