Locker sein ......... ik vind het een geweldig woord: Lockerheit! Als je de Nederlandse vertalingen erbij haalt dan vind ik het te extreem in vergelijking met wat het voor mij betekent. Voor mij is het meer iets in de trant van "relax" & "je niet zo druk maken" & "Genieten zonder je overal druk om te maken". Iets wat ik best goed kan maar wat momenteel niet zo heel goed lukt.

En dat verwart mezelf een beetje. Ik heb namelijk een enorm vertrouwen dat alles altijd wel goed komt en dat je je pas zorgen moet maken als er iets is om je zorgen te maken dus niet van te voren al de beren op de weg moet zetten maar aan de andere kant ben ik ook wel van het zelf in de hand houden wat ik zelf te hand kan nemen. Beetje toch van "vertrouwen is goed maar controle is beter".


Zolang het om mezelf gaat lukt het ook wel maar zodra het om mijn kinderen gaan of mijn partner of mensen die ik verder lief heb vind ik het lastig om "Locker" te zijn. Wil ik graag dat het goed met ze gaat. 

Qua vrienden heb ik altijd gevonden dat ze zelf moesten kunnen kiezen met wie ze wel of niet wilden omgaan. Ervan uitgaande dat ik met mijn opvoeding wel de juiste basis zou geven en ze sterk genoeg in hun schoenen zouden staan om zichzelf in welke omgeving dat ook te kunnen handhaven. Iedereen was en is dan ook welkom in mijn huis. Los van opleiding, religie, huiskleur, seksuele voorkeur of wat dan maar ook. De enige regels die ik had en heb zijn dat de regels qua omgangsvormen die bij mij in huis gelden in acht genomen worden. Maar nu merk ik toch dat ik wat moeite begin te krijgen met sommige vrienden. Niet omdat ze onaardig zijn, niet omdat ze (hele) gekke dingen doen maar omdat ik begin te merken dat ze mijn kind irgenwie (als ik dan toch met Duitse woorden bezig ben) tegenhouden en dat het van die niet stimulerende vriendschappen zijn. Ik merk steeds vaker dat ik gruwel van de straattaal die zij bezigen en die overgenomen wordt en de stomme Engelse woorden die te pas en te onpas gebruikt worden. En ik merk dat ik met mijn eigen opvoedingskeuzes in de knoop kom. Ik vind het oprecht belangrijk dat zij leren met iedereen om te gaan welke achtergrond zij dan ook hebben maar ik merk ook dat ik me steeds vaker ga ergeren aan mijn eigen kind.

Ben ik dan wel eerlijk tegen mezelf? Wil ik eigenlijk niet gewoon dat ze wel met iedereen om kunnen gaan maar dan wel onder MIJN voorwaarden? Is dat het? Dat ze gewoon Algemeen Nederlands spreken? En dat ze - en nu moet ik echt even slikken voordat ik het opschrijf - op hun eigen niveau blijven functioneren en niet "afdalen" naar het niveau van de vrienden. Terwijl ik het opschrijf weet ik dat dit is wat ik diep van binnen voel als ik heel eerlijk ben. Ik loop dus vast. Want ik wil ze ook oprecht niet ze gaan vertellen met wie ze wel of niet moeten omgaan. Het voelt momenteel alsof ik faal in de doelstellingen die ik mezelf gesteld heb op opvoedkundig gebied want het loopt niet zoals ik het voor ogen had. 

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email