Afgelopen vrijdag was het dan zo ver. X moest naar de rechter voor een gesprek. Hij had een brief ontvangen van de rechtbank waarin de tijd vermeldt stond en een beschrijving van hoe het zou gaan. Ik had gezegd dat ik mee zou gaan en mijn partner had aangeboden om ons te brengen. Hij zei er niet tegenop te zien en hij had gehoord dat het niks voorstelde. Ik vond het echter een naar idee om hem alleen te laten gaan. Hij vond het geloof ik raar dat ik mee wilde gaan omdat hij dat volgens mij niet gewend is. 

Het is voor mij zo vreemd allemaal. Maar ik ben dan ook geen ervaringsdeskundige. Ik kan me er niks bij voorstellen dat je ouders hebt die het zo ver laten komen en dat je het als kind normaal vind om je eigen gang te gaan zonder erop te vertrouwen dat er iemand achter of naast je staat. Maar dat is zijn wereld en ik wil hem zo graag laten zien dat het ook anders kan. 

Aangekomen bij de rechtbank kregen we het zaaknummer te horen en in welke gang we moesten wachten dus daar zijn we keurig naartoe gelopen. Het was voor ons niet helemaal duidelijk of de moeder en de stiefvader aanwezig zouden zijn. Daar stond niks over vermeld in de brief. Ik ging er vanuit dat dit wel zo zou zijn of dat die mensen in elk geval na hem gehoord zouden worden. Hij ging er vanuit op basis van de informatie in de brief dat zij niet aanwezig zouden zijn. Aangezien hij in de zeven weken dat hij bij mij woont maar 1x moeder gezien heeft en absoluut geen contact wil met stiefvader had hij die ook niet meer gezien. De mogelijkheid dat hij ze tegen het lijf zou lopen was de tweede reden dat ik mee wilde gaan, als een soort van buffer zeg maar. Het leek mij zo'n eenzame situatie voor hem anders. 

Wij zaten er al een tijdje toen ik inderdaad de ouders aan zag komen lopen. Er volgde een ongemakkelijk "hallo" toen zij langs ons liepen en zij gingen op het volgende bankje zitten. X reageerde niet op ze en bleef op zijn telefoon bezig. De ouders stelden wel af en toe een vraag en X antwoordde wel maar van beide kanten ging dat niet van harte. Na enige tijd kwam er een meneer uit het kamertje waar de zitting zou zijn en die vroeg of wij voor de volgende zaak aanwezig waren. Ik stelde X voor en bevestigde dat waarop hij zich voorstelde aan X en de ouders. Hij was aanwezig namens de Raad voor de Kinderbescherming.  Ik vroeg hem hoe het verder zou gaan en hij vertelde dat straks iedereen naar binnen gaat en dat de rechter dan aan X zal vragen of hij met of zonder ouders met de rechter wil spreken. Als hij kiest voor zonder dan moeten de ouders de kamer weer verlaten en dan volgt er een gesprek met de rechter onder 4 ogen. Ook hij moet dan de kamer uit en alleen de griffier blijft aanwezig. Na het gesprek mag iedereen weer naar binnen, verlaat X de kamer en verteld de rechter kort wat er gezegd en besproken is en mogen de ouders nog hun zegje doen. Daarna komt X weer naar binnen en volgt er een uitspraak. Zowel X als de ouders hadden meegeluisterd en dat was de bedoeling van de vraag. X kon nu alvast bedenken wat hij zou willen en de ouders konden zich op beide scenario's voorbereiden. 

Vlak daarna werden ze allemaal naar binnen geroepen. Ik bleef op de gang. Ik weet eigenlijk niet of ik mee naar binnen had gemogen maar ik vond sowieso dat dit iets is waar ik niet bij hoor. Ik vroeg me af waar X voor zou kiezen maar al snel ging de deur open en kwamen zowel de ouders als de meneer van de Raad weer naar buiten en hij merkte op dat het nu ging zoals in het in de meeste gevallen ging. Het gesprek met de rechter duurde voor mijn gevoel best lang. Toen hij klaar was waren de ouders aan de beurt en dat duurde minder lang dan het gesprek met X maar ik heb het niet geklokt. Ik wist op dat moment eigenlijk niet of de rechter meteen uitspraak zou doen. De verhalen die ik daarover van te voren gehoord had waren niet eenduidig maar ik ging er eigenlijk vanuit dat dit niet het geval zou zijn.