Afgelopen vrijdag was het dan zo ver. X moest naar de rechter voor een gesprek. Hij had een brief ontvangen van de rechtbank waarin de tijd vermeldt stond en een beschrijving van hoe het zou gaan. Ik had gezegd dat ik mee zou gaan en mijn partner had aangeboden om ons te brengen. Hij zei er niet tegenop te zien en hij had gehoord dat het niks voorstelde. Ik vond het echter een naar idee om hem alleen te laten gaan. Hij vond het geloof ik raar dat ik mee wilde gaan omdat hij dat volgens mij niet gewend is. 

Het is voor mij zo vreemd allemaal. Maar ik ben dan ook geen ervaringsdeskundige. Ik kan me er niks bij voorstellen dat je ouders hebt die het zo ver laten komen en dat je het als kind normaal vind om je eigen gang te gaan zonder erop te vertrouwen dat er iemand achter of naast je staat. Maar dat is zijn wereld en ik wil hem zo graag laten zien dat het ook anders kan. 

Aangekomen bij de rechtbank kregen we het zaaknummer te horen en in welke gang we moesten wachten dus daar zijn we keurig naartoe gelopen. Het was voor ons niet helemaal duidelijk of de moeder en de stiefvader aanwezig zouden zijn. Daar stond niks over vermeld in de brief. Ik ging er vanuit dat dit wel zo zou zijn of dat die mensen in elk geval na hem gehoord zouden worden. Hij ging er vanuit op basis van de informatie in de brief dat zij niet aanwezig zouden zijn. Aangezien hij in de zeven weken dat hij bij mij woont maar 1x moeder gezien heeft en absoluut geen contact wil met stiefvader had hij die ook niet meer gezien. De mogelijkheid dat hij ze tegen het lijf zou lopen was de tweede reden dat ik mee wilde gaan, als een soort van buffer zeg maar. Het leek mij zo'n eenzame situatie voor hem anders. 

Wij zaten er al een tijdje toen ik inderdaad de ouders aan zag komen lopen. Er volgde een ongemakkelijk "hallo" toen zij langs ons liepen en zij gingen op het volgende bankje zitten. X reageerde niet op ze en bleef op zijn telefoon bezig. De ouders stelden wel af en toe een vraag en X antwoordde wel maar van beide kanten ging dat niet van harte. Na enige tijd kwam er een meneer uit het kamertje waar de zitting zou zijn en die vroeg of wij voor de volgende zaak aanwezig waren. Ik stelde X voor en bevestigde dat waarop hij zich voorstelde aan X en de ouders. Hij was aanwezig namens de Raad voor de Kinderbescherming.  Ik vroeg hem hoe het verder zou gaan en hij vertelde dat straks iedereen naar binnen gaat en dat de rechter dan aan X zal vragen of hij met of zonder ouders met de rechter wil spreken. Als hij kiest voor zonder dan moeten de ouders de kamer weer verlaten en dan volgt er een gesprek met de rechter onder 4 ogen. Ook hij moet dan de kamer uit en alleen de griffier blijft aanwezig. Na het gesprek mag iedereen weer naar binnen, verlaat X de kamer en verteld de rechter kort wat er gezegd en besproken is en mogen de ouders nog hun zegje doen. Daarna komt X weer naar binnen en volgt er een uitspraak. Zowel X als de ouders hadden meegeluisterd en dat was de bedoeling van de vraag. X kon nu alvast bedenken wat hij zou willen en de ouders konden zich op beide scenario's voorbereiden. 

Vlak daarna werden ze allemaal naar binnen geroepen. Ik bleef op de gang. Ik weet eigenlijk niet of ik mee naar binnen had gemogen maar ik vond sowieso dat dit iets is waar ik niet bij hoor. Ik vroeg me af waar X voor zou kiezen maar al snel ging de deur open en kwamen zowel de ouders als de meneer van de Raad weer naar buiten en hij merkte op dat het nu ging zoals in het in de meeste gevallen ging. Het gesprek met de rechter duurde voor mijn gevoel best lang. Toen hij klaar was waren de ouders aan de beurt en dat duurde minder lang dan het gesprek met X maar ik heb het niet geklokt. Ik wist op dat moment eigenlijk niet of de rechter meteen uitspraak zou doen. De verhalen die ik daarover van te voren gehoord had waren niet eenduidig maar ik ging er eigenlijk vanuit dat dit niet het geval zou zijn. 

Terwijl ik daar nog over na aan het denken was kwamen de ouders naar buiten gelopen en ze liepen meteen weg. X volgde enige tijd later. Hij keek me aan terwijl hij de deur achter zich sloot en hij deed van "YES" met een grote glimlach op zijn gezicht en met 2 duimen omhoog. Hij zou bij mij/ons blijven wonen, de #ondertoezichtstelling is goedgekeurd. En terwijl ik naar hem keek werd ik zo verdrietig want ik realiseerde me dit gebaar betekende dat hij blij was dat hij niet terug naar zijn ouders hoefde. Hoe verdrietig en triest is dat eigenlijk. Het brak mijn hart. 

Het leek alsof er iets van hem afviel maar ik kan me niet voorstellen dat dit het enige was wat hij voelde op dat moment. We zijn samen naar het station gelopen, hebben onderweg een warme chocolademelk gedronken en een beetje gepraat. Ik probeerde een middenweg te vinden tussen de zwaarte van het geheel en de luchtigheid van hem. 

Nu ik dit allemaal opschrijf zijn er 3 nachten verstreken en volgens mij vindt hij het allemaal wel prima en ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden. De ouders trekken nu helemaal hun handen van hem af bleek dit weekend en daar moet ik het nog met hem over hebben want dit weet hij niet al zal hij wel al een vermoeden hebben denk ik. Zij vinden dat ik het maar moet oplossen en het maar moet "opsoppen" met hem. En ik ............. ik heb geen flauw idee hoe het nu verder moet. 

Alles is tot nu toe gericht geweest op de ouders en op X. Ik werd alleen aan allerlei onderzoeken blootgesteld maar inhoudelijk niet betrokken. Eigenlijk best raar want hij wordt wel bij mij ondergebracht maar als verzorger wordt je niet voorgelicht. Alles wat ik weet weet ik via Google en de telefoontjes die ikzelf gepleegd heb. Dus straks ga ik maar eens aan de bel hangen. Want als de ouders zich niet meer juridisch en financieel verantwoordelijk voelen dan zal er heel snel het e.e.a. geregeld moeten worden.