Jacob Aberkrombie

· 05 Dec 2020

Follow Following

Stil verdriet.

De laatste maanden ging het allemaal wat moeizaam met jou.
Het ene na het andere kwam, ziekenhuis in en uit, en je gezondheid was al teer.
Toch wist je altijd op een of andere manier weer op te krabbelen, je was een taaie!
Ondanks je soms norse karakter door jou ellendig verleden, kon je toch zachtaardig zijn, bezorgd zelfs, en zeer trouw aan vriendschap.
15 jaren lang waren jij en mijn meissie maatjes.
Urenlang, elke avond aan de telefoon, en ik...ik denk dat ik in die 15 jaar de meeste koptelefoons heb versleten!
Telefoongespreken, elke avond weer, ja echt, ik vond het opzienbarend!
Twee uur was kort voor jullie gebabbel en meiden praat.
Ik geloof dat het record op een kleine 4 uur staat, God zal weten wat jullie allemaal bespraken, echt, elke avond weer!
Werd de een ziek...werd de ander dat ook, het was soms te bizar voor woorden!
Familie perikelen...joh, alles kwam ter sprake!
Owja...soms, heel soms hadden wij ook wel eens een gesprekje samen, al was dat niet vaak.
Het vreemde was, dat wij niet met, maar ook niet zonder elkaar konden!
Ik weet nog wel dat jij tijdelijk door omstandigheden bij ons logeerde.
Vuurwerk!
"Of ik er uit, of die smurf"...ja..ik heb dat gezegd...
Mijn God, op je tenen lopen, ik weet wel, ik was de makkelijkste niet, en jij als smurf dominantje probeerde mijn soms wilde fratsen de kiem in te smoren, omdat jou maatje, mijn meissie, dat allang had opgegeven!
En dan keek ik je aan en zei:
"Je mag dan te oud zijn om met poppen te spelen, je bent nog lang niet te oud om over de knie te gaan"!
Nee..we lagen elkaar niet echt...heel soms weer wel, maar het meest rare van alles was, dat als de een de ander voor wat voor reden dan ook nodig had, dan waren we er voor elkaar.
Het belangrijkste van alles vond ik dat je er was voor mijn vrouw, jou maatje!
Nadat er onenigheid was ontstaan tussen jou en je dochter , die besloot om door een kinderachtig iets, dat jij jou kleinkind waar je zo gek op was ook niet meer mocht zien!
Oma Pukkie, zoals die kleine jou noemde, viel ten prooi aan stil verdriet.
Ooit zei je nog, en wat klinken die woorden nu na: "Dat kind , jou dochter, word nog eens mijn dood"!
Je was nog helende van je been blessure waar een plaat in was gezet, maar je liep tenminste weer.
Totdat je weer struikelde...je pols brak, je hele gezicht was paars van de bloeduitstortingen, depressie sloeg toe, at niet meer, wilde niets meer.
De huisarts verzuimde om langs te komen, die heb ik nog boos opgebeld en gezegd.. "als je nu niet naar haar toegaat, en er geen werk van maakt, maak ik werk van jou, bij mijn advocaat"!
Je werd tijdelijk opgenomen om aan te sterken.
En ja hoor, na een paar dagen begon je als vanouds weer te mopperen, dus je boekte vooruitgang, twee weken later was je weer thuis.
Maar je was te bang om te gaan lopen, bang voor weer een blessure.
En de blaadjes vielen van de bomen, samen met het verzinsel corona wat jou nog eenzamer maakte, je dreigde weer terug te vallen.
Waarom?
Waarom...Oma Pukkie...of was het juist daarom?
Om dat kleintje waar jij stapeldol op was!
Toen ik je enkele weken geleden nog opraapte omdat je uit je bed was gevallen...zei je nog "Ik wil nog niet dood Jacob"....
Ik heb je een preek gegeven, waar je vreemd genoeg blij mee was!
Jij, die kleine smurf die eindelijk eens naar mij luisterde!
De volgende dag vertelde je trots dat je weer iets had gegeten, en dat ik gelijk had.
Maar ik had het al 'gezien'......al had ik natuurlijk een kleine hoop.
En nu, terwijl ik dit schrijf, flitst er door mijn hoofd dat je dochter ooit een groepsapp had aangemaakt...
"Hoe komen we van het Sandra virus af"....schandalig maar waar!
Kort daarna toch weer naar het ziekenhuis...je moest je maatje hebben toen je belde.
Maar die had net een ingreep gehad in het ziekenhuis en lag te slapen.
Door de telefoon zei je, vlak voordat je werd afgevoerd, wat we achteraf pas wisten: "Ik heb de keuze, of nu stoppen met roken, of dood gaan".
"Dan is die keuze snel gemaakt San, want je wilt nog niet dood" zei ik haar.
"Bel later even terug, je maatje is echt helemaal brak".
Niet wetende dat haar telefoon nagenoeg leeg was, dus van bellen kwam het niet meer...en dat vreet nog wel aan me!
Maar...jij wilde niet dood....geestelijk was je nog vrij helder, maar jou lichaam was op!
In eerste instantie wisten we niet waar je opgenomen was, en toen we het wisten mochten we niet bij je..van jou familie...erg vreemd allemaal!
Je ging...half drie snachts...je riep nog..."nee, nee, nee"...en toen was het stil volgens de verhalen.
Een week nadat ik je op je bed terug lag, ging je heen...56 jaar jong.
Op jou crematie was je maatje niet welkom, jou dochter, vol met haat deed jou dit gewoon nog even aan!
Ziekelijke haat...je had gelijk San.
En die kleine..als ze groot genoeg is...gaat ze vanzelf wel op zoek naar Oma pukkie, we zullen haar alles vertellen over jou hoe gek Oma Pukkie wel niet op haar was!
Je maatje mist je..en ik stiekum ook een beetje.
Ik hoop dat je , waar je ook bent...gelukkig moge zijn, en als er werkelijk wat is na dit leven, gaan we elkaar ooit wel weer zien.
Dag Sandra...kleine smurf...we houden van je!

#haat
#corona
#eenzaamheid
#dood