‘Maar schatje…’ probeerde ik nog, maar ik kreeg niet eens de kans om mijn zin af te maken.
‘Niks schatje, hier is het lijstje. Jij gaat. Schiet op!’ Eén ding is zeker, een microfoon en versterker heeft mijn schatje niet nodig, het volume is zo al meer dan groot genoeg.
Je moet in het leven weten wanneer je moet meebewegen. Dit was zo’n moment. Zuchtend hees ik me in mijn jas en ik stapte naar buiten. Even zoog ik de frisse buitenlucht met welbehagen naar binnen, maar een por tegen het raam bracht me snel weer in beweging. Trouwens, zo heel fris was het buiten niet en ik had al spijt dat ik mijn dikke winterjas had aangetrokken, helemaal gevuld met van die kleine wolbolletjes. En dus warm. Heel warm. Ik zou natuurlijk terug kunnen gaan om een dunnere jas te pakken, maar om eventuele stormachtige confrontaties te voorkomen zag ik daar toch maar van af. Dan maar warm.
Op het tuinpad zag ik een groot, wit voorwerp liggen. Fijn. Nu de sneeuw weer was gesmolten heb ik dus eindelijk de zak met strooizout weer teruggevonden, precies naast het stukje land waar we de tulpenbollen in de grond hebben gestoken.
Omdat we een klein beetje afgelegen wonen en verharde wegen hier ontbreken hebben we een passend vervoermiddel om de bewoonde wereld te bereiken: een tractor. Het gaat misschien niet hard, maar je hebt vanuit je hoge positie in ieder geval een fantastisch uitzicht. Na een half uurtje bereikte ik mijn bestemming. Het warenhuis. Tenminste, zo noemen ze het. De L&B is in feite maar een klein winkeltje, maar dat hoeft geen probleem te zijn. Als ze maar verkopen wat we nodig hebben. Op mijn lijstje stond onder andere een zak met kussenvulling. Onze schootkat had laatst in een onbewaakt moment een heel kussen aan flarden getrokken. Ik had daarna nog voorgesteld een hokje te timmeren om die kat van dat soort activiteiten af te houden en ik was zelfs al met een meetlint in de weer geweest. De reactie van mijn echtgenote was daarop kort, fel en heftig. Ik zag er dus maar van af.
Door datzelfde incident met de kat en het kussen had mijn vrouw van schrik haar tuinschaar in de tuin laten vallen en de daarop volgende sneeuwperiode had gezorgd voor een dikke laag roest. Met een zucht liet ik een nieuw exemplaar in mijn mandje vallen. Nu nog een zak dropjes en een paar blikjes kattenvoer, dan kon ik weer op huis aan.
(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Geschreven met de steekwoorden van Schrijvelarij (maart 2018), en natuurlijk passend in de:
