De beer is los

Ik zit met mijn collega’s op onze teammiddag op de eerste rij in het circus. De spreekstalmeester vraagt onze aandacht voor de ene artiest na de andere, allerlei kunsten worden uit de hoge hoed getoverd. Maar helemaal bekoren kan het me niet. Zo dichtbij zie je teveel details, teveel barsten in de schone schijn. Het feestje van de afgelopen nacht, maar vooral het gebrek aan slaap, doet mijn vermoeidheid in volle hevigheid terugkomen. En het is onvermijdelijk, de luikjes gaan langzaam dicht. Eerst het rechteroog, daarna vernauwt ook het linkeroog zich tot een minuscuul spleetje. De circusgeluiden, het applaus en geroezemoes van het publiek, zelfs de mislukte pogingen van het orkest om muziek te produceren, alles verdwijnt naar de achtergrond. Alleen ikzelf blijf over in een tijdloze en mistige cocon van rust en stilte.

Een diep gebrom brengt me tot de werkelijkheid en mijn ogen vliegen open. De piste van het circus is ineens door grote hekken afgescheiden van het gespannen toekijkend publiek. In de piste zijn grote, platte tonnen geplaatst, als enorme onderzetters, waarop grimmig kijkende beren hebben plaatsgenomen. Beren? Mag dat eigenlijk nog wel in een circus? Veel tijd om me dat af te vragen krijg ik niet. Jacobien heeft mijn hand vastgepakt en knijpt vol angst en met alle kracht als de beer vlak voor ons van de reusachtige onderzetter afkomt, precies onze richting uit. Felle, kleine oogjes en een bek met enorme, gelige tanden in de aanslag. De dompteur leidt het dier met enkele zweepslagen terug, maar de woeste en dreigende blik die de beer ons toewerpt brengt een siddering en verhoogde hartslag in het publiek teweeg, maar vooral bij ons. Kan trouwens ook aan die hand liggen, die niet loslaat.

Het berennummer zit knap in elkaar. Er zijn beren die over balken lopen, de beer die ons belaagde kan zelfs fietsen en grappig genoeg is er zelfs een toneelstukje met één beer met een bril op zijn hoofd die in een groot deurkozijn een deurbel gebruikt, en even later aan een enorme beker drinken zit, compleet met een theelepel in het formaat van een kleine schop. Allemaal knap, maar die ene beer blijft maar steeds onze kanten opkijken en laat daarbij zijn tanden zien. Het idee van kunsten makende beren ligt me niet zo, sommige beren zelf ook niet. Gelukkig is het nummer snel afgelopen en volgt de grote finale. Zo, hebben we dat ook weer gehad. Denk ik dan.

Omdat we VIP-gasten zijn krijgen we na afloop een extraatje: een rondleiding achter de schermen, compleet met een bezoek aan de stallen. De paarden lopen in een weitje en de beren zitten weer in hun hok, met een sleutel is alles goed op slot gedaan. Het hok is eigenlijk een houten kar met stevige ijzeren spijlen. De kar zelf is oud. Heel oud. Het hout van die kar dus ook. Eén van die beren herkennen we als onze belager. De beer krijgt ons in de gaten en hij lijkt ook ons te herkennen. Hij gaat op zijn achterpoten staan en met opnieuw een dreigend gebrom schudt hij aan de spijlen. Iets te hard misschien, want met een knappend geluid breken de pennen uit de houten omlijsting, zodat enkele spijlen los komen. Het gat dat ontstaat is genoeg voor de vrijheid en de beer aarzelt geen moment. Overal is er geschreeuw en rennen mensen uit de buurt. Alleen Jacobien en ik staan even te lang aan de grond genageld om het goede voorbeeld te volgen. Dreigend komt de beer nu in onze richting.

Even denk ik eraan om me heel heldhaftig tegen het komende beergeweld te verdedigen, maar met alleen een vieze tandenborstel in mijn jaszak zijn die kansen nogal gering. In mijn ooghoeken zie ik een fiets tegen een reclamebord staan dat in grote letters een nieuwe handcrème aanprijst, misschien kan dat ons leven redden. Die fiets dan. Gelukkig staat de fiets niet met een sleuteltje of pincode op slot, dus we zijn snel op pad.

Ik op het zadel, Jacobien op de bagagedrager. Ik bewerk in een ongekend tempo de trappers, Jacobien klemt zich stevig vast. Zo snellen we de veiligheid tegemoet, denken we.

Eén blik over de schouder en we weten hoe we ons vergist hebben. De beer, goed getraind als circusartiest, heeft een tweede fiets gegrepen en komt ons met grote snelheid achterna.

(c) 2017, Hans van Gemert