In het grote sprookjesbos staat, goed verborgen, een elfenpaleis. Hierin wonen, je raadt het al, heel veel elfjes. Elise is één van die elfjes. En terwijl de meeste elfjes blij en gelukkig zijn is Elise een beetje verdrietig. Dat hadden de andere elfjes wel in de gaten.
‘Wat is er toch, Elise?’ vroegen ze.
Maar dan haalde Elise haar schoudertjes op. ‘Ik weet het niet,’ zei ze, ‘maar ik voel me een beetje naar. Alsof ik iets mis.’
‘Maar wat mis je dan?’
Maar weer haalde Elise haar schoudertjes op. Wist ze het maar, dan kon ze er wat aan proberen te doen.
Als de zon schijnt komen de elfjes graag buiten, soms gaan ze een stukje lopen, soms slaan ze hun vleugels uit en vliegen ze een stukje. En omdat het vandaag zo’n mooie dag was vloog Elise vanuit het grote raam in de eetzaal naar buiten. De zon was warm op haar vleugeltjes, en onder zich zag ze het groen van bomen, struiken en het gras. Daar tussendoor bloeiden prachtige bloemen. Zo mooi allemaal, ze besloot daar een kijkje te gaan nemen.
Juist toen ze op de grond neerkwam zag ze een oude elf van achter de bloemen vandaan komen.
‘Dag Elise,’ zei de oude elf.
‘Dag Sarah’, antwoordde Elise.
‘Ben je nog een beetje treurig?’
Elise knikte.
‘Misschien heb ik een oplossing voor je.’ En met die woorden haalde Sarah een metalen buis uit haar tas.
‘Wat is dat?’ wilde Elise weten.
‘Dit’, zei Sarah geheimzinnig, ‘dit is pure tovenarij. Het is een muziekbuis.’
‘Oh’ Elise pakte het instrument aan en hield het bij haar oren. ‘Ik hoor niks!’
‘Nee’, lachte Sarah, ‘daar moet je nog wel wat voor doen. Ze pakte de fluit van Elise aan en plaatste de vingers op de gaatjes Daarna zette ze het mondstuk aan haar mond en blies. De prachtigste tonen rolden om hen heen.
‘Nou jij.’ Met die woorden kreeg Elise de fluit weer in handen.
Met een kleur van opwinding deed Elise precies na hoe het was voorgedaan. En wat een wonder toen ze haar eerste muzieknoten blies!
‘Deze muziekbuis noemen we fluit.’ zei Sarah. ‘Je mag hem hebben.’
‘Oh, dank je wel!’ Meteen probeerde Elise nog meer muzieknoten te maken. Hoog, laag, hard en zacht. Ze kreeg er plezier in en ze wist ineens wat ze al die tijd gemist had. Muziek! Muziek was toch het mooiste wat bestond!
Sinds die dag kun je Elise overal in het bos tegenkomen. Of het in de nu lente is tussen de voorjaarsbloemen, of tussen de paddenstoelen van de herfst, Elise blaast op haar fluit.
Dus kom je ooit in het sprookjesbos en hoor je een zacht gefluit, dan weet je wie het is.
(c) 2018 Hans van Gemert
Geschreven naar aanleiding van de elfentekening van Dinie de Zeeuw:
