De glazenwasser
Deze ochtend werd ik wakker met een brede glimlach. Ik opende het raam en keek uit op de ladder die precies onder het raam tegen de gevel stond. Het is zo’n heerlijk gevoel als de ramen weer eens worden gewassen en je door het heldere vensterglas naar buiten kunt kijken. De kleuren in de tuin, de blauwe lucht en zelfs de voorbijdrijvende wolken krijgen dan meer kleur, meer diepte.
Wat merkwaardig, er stond niemand op de ladder. Ik wreef eens in mijn ogen. Maar er veranderde niets, de ladder bleef leeg. Een lichte wrevel steeg op. Ik betaal mijn glazenwasser niet om alleen ladders tegen de gevel te zetten, ik betaal hem om ramen te wassen. En daar was op dit moment geen sprake van. De door vogels getorpedeerde kleinigheden dropen verstild en versteend nog op dezelfde manier van het raam af als gisteren.
Ineens hoorde ik een vaag, steunend geluid, reden om mijzelf eens wat verder naar buiten te buigen.
