Het huis op het kleine heuveltje staat er maar verlaten bij. En dat is natuurlijk precies de bedoeling. IJzeren hekken en bordjes met 'verboden toegang' maken de voorbijganger duidelijk dat dit terrein niet toegankelijk is. De bordjes met 'Slopersbedrijf Stofsteen en zoon' geven de reden aan: hier wordt gesloopt. En toevallig ben ik, als uitvoerder, verantwoordelijk voor de correcte gang van zaken – en natuurlijk voor de broodnodige veiligheid.

Tegenwoordig is het maken van urbex foto's erg in. Mensen die zich toegang verschaffen tot oude, half vervallen panden en daar, ik geef het toe, vaak de prachtigste foto's weten te maken. Maar in ons vak zijn die mensen ook knap lastig. Je weet nooit helemaal zeker of niet de een of andere dappere nét voordat de sloophamer zich in de muren bijt toegang heeft verschaft. Het is voor het bedrijf geen beste reclame als er onder het puin onvoorzichtigen worden aangetroffen en dus is één van mijn taken: controleren of het pand werkelijk geheel verlaten is.

Met dat doel open ik het zware hangslot dat de twee delen van het hekwerk bij elkaar houdt en even later betreed ik het pand. Een welbekende schimmelige stof- en vochtgeur komt me tegemoet. Beneden is er niemand te zien, maar ik moet zeker van zijn zaak zijn, dus voorzichtig beklim ik de houten trap. Als ook de slaapkamers volledig leeg blijken ga ik door naar de zolder. In een enkel geval zijn er op oude zolders nog interessante voorwerpen achtergebleven, het is altijd de moeite waard om eens rond te kijken.

Onder de schuine dakkanten zijn schotten aangebracht, waarachter de vroegere bewoners hun oude troep mooi uit het zicht konden bewaren. De schotten staan nu gedeeltelijk geopend. Toch had ik het nog bijna gemist. Een klein doosje staat daar half in de schaduw. Het is niet helemaal wat ik had verwacht of gehoopt, het ziet er niet naar uit dat dit nog enige waarde heeft. Maar er is nog genoeg tijd, de jongens met hun sloophamers komen pas over een uurtje en de nieuwsgierigheid wint het. Het doosje is van een soort hout, ongeveer 10 bij 10 centimeter en ook zoiets in de hoogte. Het dekseltje klemt – of het zit op slot, ik zie een klein sleutelgat. Als ik het doosje beweeg hoor ik duidelijk iets rammelen. Ik besluit het mee naar beneden te nemen, misschien heb ik ergens een stukje gereedschap waarmee ik het open kan krijgen.

Loading full article...

Het zal mij benieuwen!
Dat nodigt uit om het vervolg te lezen (ga ik ook direct doen) :)
Ohh ik va net met mijn neus in de boter . en nieuw verhaal !!    leul leuk...geometrie ja daar vallen de meeste mannen wel op ja 
De aanhouder wint!
wow dit is spannend.. ben zo benieuwd wat inhoud..deze schat voor iemand waskan je alle kanten mee op he..t is en blijft een schat
Karin van der Straaten , ik ben ook heel benieuwd - we zijn alweer een deel verder :-)
Dit vraagt om een vervolg! Wat zeg Ik..... Dit verhaal eist een vervolg! 😉
Encaustichris , dat dacht ik al :-) Ik ben ermee bezig!
Mooi verhaald, Ik ben benieuwd of het na de koffie wel open wil. 
Dewaputra , we gaan het ongetwijfeld nog meemaken :-)
Je maakt het weer erg spannend. Wat een cliffhanger! Ik verwacht een vervolg :-)
Ik zal dit verhaal maar niet gaan slopen, dus zeg ik: goed verhaal! 
hé waarom moet je nou weer stoppen!! Zou nog maar eens goed op die zolder kijken misschien is daar het sleuteltje ook nog te vinden.
marijke , er komt vast nog een volgend deel :-)
Heel verstand om dat doosje niet te slopen, want misschien kan je er nog mooi geld van maken op een veiling. Fascinerende fantasie 'Slopersbedrijf Stofsteen en zoon'. Een verhaal om van te snoepen.
ik vind dit spannend om te lezen ;-)
Het doosje slopen komt gelukkig niet in hem op.